امام حسن مجتبی(ع)،عالی ترین الگوی مدارا

مردی از شام می‌گوید: روزی در مدینه شخصی را دیدم با چهره ای آرام و بسیار نیکو و لباس زیبایی در بَر کرده و بر قاطری که به طرز زیبایی آراسته بود، سوار بود . درباره او پرسیدم . گفتند : حسن بن علی بن ابی طالب است. 

خشمی سوزان سر تا پای وجودم را فرا گرفت و بر علی بن ابی طالب حسد بردم که چگونه او چنین پسری دارد . پیش او رفته و پرسیدم : 

 آیا تو پسر ابوطالب هستی؟ فرمود من فرزند پسر او هستم. 

آن وقت سیل دشنام و ناسزا بود که از دهن من به سوی او سرازیر شد. پس از آن که به ناسزاگویی پایان دادم ، از من پرسید : آیا غریبی؟ 

گفتم: آری. فرمود : 

با من بیا، اگر خانه نداری به تو مسکن می‌دهم و اگر پول نداری کمکت می‌کنم و اگر نیازمندی بی‌نیازت می‌سازم. 

 من از او جدا شدم،  د رحالی که « و الله ما علی الارض احد احبّ الیّ منه »  .

از او جدا شدم در حالی که در روی زمین کسی محبوب تر از آن حضرت برای من وجود نداشت. 

مهر و مدارا و تكریم شخصیت انسان ها در جلوه های گفتاری حضرت

امام مجتبی(ع) در رهنمودهای روشنگر خود برای امروز نیز ما را به رسمیت شناختن حقوق انسان ها و شهروندان جامعه فرامی خواند:

« اعرف الناس بحقوق اخوانه وأشدهم قضاء لها، اعظمهم عند الله شأنا، ومن تواضع فی الدنیا لاخوانه فهو عند الله من الصدیقین ومن شیعة علی بن ابی طالب »
.
والاترین مقام نزد خداوند، از آن کسی است که بیشتر از همه به حقوق مردم آشنا باشد و در ادای آن حقوق، بیشتر از همه کوشا باشد . و کسی که در برابر برادران دینی خود تواضع کند، خداوند او را از صدیقین و شیعیان امیرالمومنین علیه السلام قرار می دهد .
(حیا امام حسن بن علی ، ج 1 ، ص 319)