به زخم های بی شمـــارِ کشورم ...
دردِ این روزهایِ من شـــعر است
شــــعر شور و شعورِ آیینی است
دردِ بی دردهایِ دیـــــن گمــــراه
دردِ دین نیست دردِ بی دینی است
کَدخُدایـانِ اختــلاس اندیـــش
تــاج دارانِ ظاهــرأ درویــــش
شهرِری هایِ عبـدِ غیرِ عظیـــم
کُت و شلوارهـایِ در تجریـــش
در دلِ سجده هایتـان بی شــک
مُهرِ داغ است مِهرِ ایمـان نیست
زر و زوری که هســـت زیورِتـان
خوانده ام هیچ جایِ قرآن نیست
صوریِ سور و ساتِ سوریه اید
فقـــرِ نـــان را ولی نمی بینید
سوگــــوارِ غمِ فلسطیــــن اید
سیســــتان را ولی نمی بینید
اصلِ چیــــن است پرچمِ ایران
زیره دیگر وزیـــرِ کرمان نیست
دستِ تبریـــز اشـــک می ریزد
چرم شهری به پایِ ایران نیست
زخمیِ وعده هاست کرمانشـاه
صبرِ کارون گذشته است از حَد
سقطِ دین از جنین شروع شده
تَن فروشــی رسیــده تا مشهد
پشتِ این اختیـــارِ اجــباری
برّه امروز گرگ تر شده است
جایِ ترویجِ دیـــن به آبــادی
کشورِ قم بزرگ تر شده است
گُل نشین هایِ کاخ سبزِ ستم
بوسه ی خـــار را نمی فهمند
کــــارمندانِ کــــودک آزاری
کـــودکِ کـــار را نمی فهمند
می کُشد شهوتِ خُرافه پرست
گربه ی حجله ی عروســـی را
می کُند در لباسِ دیــــن بدنام
طوسیِ شیخ ، شیخِ طوسی را
شاه از اصلِ خویش افتاده است
اســـب بُرده است اصلِ بازی را
چه قَدَر ســـاده می کند راضـی
شـرحِ قاضی شُریحِ قاضـــی را
از قَضا در قَضا/یِ عصرِ علـی
فتنه ای در لباسِ حصــر نبود
مالــکِ اشـــترِ سپـــاهِ علـی
مالکِ زرق و برقِ قصــر نبود
و علی این شرافــتِ تاریــخ
فرق دارد چقــدر ایــــمانش
پینه افتاده جــایِ پیشــــانی
بوسه بوسه به پایِ دستانـش
سهمی از سایه ی درخت نداشت
چاه کن بود و چــاهِ نفت نداشت
بی نیـــازِ نیــــازمنـــدان بـــود
تاجداری که تاج و تخت نداشت
مثلِ آیینه بود ســـنگ نبــود
ذوالفقاری که فکرِ جنگ نبــود
آخرِ نامه اش به دشمنِ خویش
جایِ توهین نوشته است : درود
کــاش یک ذرّه از عدالـتِ او
در رگ و ریشه شُمایــان بود
آنچه ما را حقیـــرِ دریــا کرد
بی خــــداییِ ناخدایــان بود
دینِ من ذرّه ای پشیـمان باش
جاهلیّت بس است ایـران باش
روزبه بـــاش بهتـــر است امّا
مثلِ سلمان کمی مسلمان باش
#ابراهیم_زمانی_قم
@tanhatarinzaker
