قصه های شهر هرت / قصه هفتاد و چهارم
#شفیعی_مطهر
در شهر هرت جوان راهزنی بود که با مادرش می زیست و همۀ عمرش با کمک یارانش سرِ گردنه ها راه را بر کاروان ها می بست و اموال آنان را غارت می کرد.
روزی مادر مومن و پاکدستش به او گفت:
پسرم! من عمری پس از مرگ پدرت با کُلفَتی در خانه های مردم و با خون دل تو را بزرگ کردم که برای من و پدرت باقیات صالحات باشی!آخرش راهزن و دزد شدی؟!
پسر پاسخ داد: مادر عزیزم!قربان آن دست های چروکیده ات بشوم! شما خود شاهد بودی که با چه زحماتی تا بالاترین کلاس های شهر درس خواندم.پس از فراغت از تحصیل به هر دری زدم ،هیچ کار شرفتمندانه ای پیدا نکردم.آیا به یاد نداری چه شب هایی گرسنه سر بر بالین گذاشتیم؟ سرانجام چون هیچ شغل شرافتمندانه ای نیافتم،ناگزیر دست به این کار لعنتی زدم!
مادر گفت: تو همۀ عمرت با نان حرام شکم مرا سیر کردی،لااقل برای مرگم کفنی با پول حلال تهیّه کن تا با خیال راحت بمیرم!
پسر گفت: چشم مادرجان! حتما!
روزی با یارانش اموال کاروانی را غارت می کردند،در اموال یک نفر کفنی یافت . در میان کاروانیان صاحب کفن را صدا زد. مردی شکم گنده با گردنی کُلُفت پیش آمد و گفت: من صاحب کفن هستم.
جوان پرسید: شما چه کاره ای که این همه مال و منال داری؟
گفت: من تاجر آهن هستم. زمانی صدها تُن آهن احتکار و انبار کرده بودم، یک شبه قیمت آهن دو برابر شد! در نتیجه من ظرف یک شب میلیاردر شدم!
جوان ضمن برداشتن کفن،از صاحب کفن پرسید:
من این کفن را برای مادرم لازم دارم .آیا این کفن حلال است؟
مرد خشمگینانه فریاد زد:
تو همۀ اموال ما را غارت می کنی،آن گاه می خواهی حلال هم باشد؟!
جوان راهزن با عصبانیّت تازیانه ای برکشید و به جان آن مرد افتاد و گفت:
آن قدر می زنمت،تا حلال کنی!
مرد تا مدتی درد تازیانه را تحمُّل کرد،ولی وقتی طاقتش طاق شد با التماس و عجز و لابه فریاد زد:
دیگر نزن! حلال است!حلال است! حلال!!
جوان کتک زدن را متوقّف کرد و کفن برداشت و برای مادر آورد و گفت:
مادرجان! بیا،این هم یک کفن حلال!
مادر گفت: پسرم! این کفن واقعاً حلال است؟
جوان گفت:
مادرجان! به خدا قسم،فریاد حلال،حلال صاحبش به آسمان می رفت!!
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
