اقتصاد هردمبیلی!
قصّه های شهر هرت/قصّۀ هفتاد و ششم
#شفیعی_مطهر
به علّت سیاست های غلط اعلی حضرت هردمبیل و بی کفایتی مدیران و مسئولان شهر هرت که تنها شاخصۀ گزینش آنان دستبوسی و وفاداری نسبت به ذات ملوکانه بود،اقتصاد شهر در حال فروپاشی و ورشکستگی بود.
روزی هردمبیل ،درباریان را فراخواند و از آنان خواست تا درباره نجات کشور از ورشکستگی تدبیری بیندیشند.پس از ساعت ها بحث و جدل نتیجه این شد که کارشناسی از دیار فرنگ دعوت کنند تا گرۀ این مشکل را بگشاید.
مستشار فرنگی پس از توضیح و تبیین رهنمودهای اقتصادی خود از هردمبیل پرسید:
آیا واقعاً می خواهید وضع معیشت و اقتصاد مردم خوب شود،یا پایه های قدرت و حاکمیّت خودتان مستحکم گردد؟
اعلی حضرت قاه قاه خندید و گفت: مِستر مستشار! از شما چه پنهان در سیاست ما مردم کیلویی چندند؟!!ما سال هاست بر این مردم عوام حکومت می کنیم. از شما می خواهیم راه هایی پیشنهاد کنید که سلطنت ما را ابدی کند!
مستشار گفت: حالا فهمیدم که چه باید کرد!
شاه گفت: خب،حالا بفرما!
مستشار طرح خود را در نامه ای محرمانه نوشت و به هردمبیل داد و از او خواست که مفادِّ آن را از فردا دقیقاً اجرا کند.
هردمبیل پس از اطّلاع از مفادِّ طرح فردای آن روز به وزیر دستور داد که تمام شترهای کشور را هر شتر را به قیمت ده سکه طلا بخرند. وزیر تعجّب کرد و گفت:
اعلی حضرت حتماً بهتر از ما می دانند که اوضاع خزانه اصلاً خوب نیست و ما هم به شتر نیاز نداریم.
شاه گفت فقط به حرفم گوش کن و مو به مو اجرا کن. وزیر تمام شترها را به این قیمت خرید. به طوری که دیگر در سطح شهر شتری دیده نمی شد.
شاه گفت: حالا اعلام کن که هر شتر را بیست سکه می خریم.
وزیر
چنین کرد و عدّۀ دیگری شترهای ذخیرۀ خودشان را به حکومت فروختند. دفعۀ بعد
قیمت خرید هر شتر را سی سکّه اعلام کردند و عدّه‌ای دیگر وسوسه شدند که
وارد این عرصه پر سود بشوند و شترهای مخفی کردۀ خود را فروختند.
به همین ترتیب قیمت‌ها را تا هشتاد سکّه بالا بردند و مردم تمام شترهای کشور را به حکومت فروختند.
شاه
به وزیر گفت: حالا اعلام کن که شترها را به صد سکّه می خریم و از آن طرف
به عوامل وابستۀ ما بگو که هر شتر را به نود سکّه بفروشند.
مردم هم به
طمع سود ده سکّه ای بار دیگر حماسه آفریدند و هجوم بردند تا شترهایی را که
خودشان با قیمت های عمدتاً پایین به حکومت فروخته بودند،دوباره آن ها را
به قیمت هر شتر نود سکّه بخرند.
وقتی همه شترها فروخته شد، حکومت اعلام
کرد به علّت بعضی اختلاس ها و دزدی های انجام شده در خرید و فروش شتر، دیگر
به ماموران خود اعتماد ندارد و هیچ شتری نمی خرد.
به همین سادگی خزانۀ
حکومت از سکّه های مردم ابله و طمع کار پر شد و پول کافی برای تامین
نیازهای ارتش و داروغه و دیوان و حکومت تامین شد.
وزیر اعظم هم از این
تدبیر شاه به وجد آمد و این بار کلید خزانه ای را در دست داشت که پر بود از
از سکّه های طلا. این وسط فقط کمی نارضایتی مردم بود که مهم نبود چون
بیشتر مردم اصلاً نمی فهمیدند از کجا خورده اند!
***********************
شاید این داستان تخیّلی باشد ولی هر روز برای ما آن هم در قرن بیست و یکم تکرار می شود. مردمی که در صف سکّه، دلار، خودرو، لوازم خانگی، سود های بانکی بالا، سهام انواع بورس و غیره هستند خودشان هم نمی فهمند که در نهایت چه کسی برنده است.
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
