تاریخ همواره معاصر است!!
یک گزارش تاریخی از نسبت وبا و قرنطینه
در
1904 که ملا حسن ممقانی از زیارت کربلا بازمی‌گشت، طبق آمارهای بانک
سلطنتی سالانه حدود 75 هزار زائر به اماکن مقدس عراق می‌رفتند، خبر بروز
وبا رسید. دولت به قصرشیرین دستور قرنطینه داد و مأموران بلژیکی که گمرکات
را می‌گرفتند مأمور اجرای حکم شدند.
قرنطینه کردن زائران اعتراضات و خشم عمومی را برنگیخت و نهایتاً همراهان
ممقانی که حدود 800 نفر بودند قرنطینه را شکستند و وبا به ایران وارد شد و
اولین جا کرمانشاه را دربرگرفت.
انگلستان به مسئله وارد شد و تلاش کرد قرنطینه را برقرار کند اما ممقانی
این اقدام را توهین به زائران می‌دانست. او همراهانش به قم رفتند. ممقانی
کماکان با قرنطینه و گرفتن عوارض گمرکی از زائران مخالفت می‌کرد. او به حرم
عبدالعظیم حسنی (ع) رفت و مظفرالدین شاه مجبور شد به دیدار او برود. در
این دیدار مظفرالدین شاه مسائل را به او بازگو کرد. ممقانی کاسه‌ای آب
خواست و دست هایش را در آن شست و از شاه خواست آن را بنوشد. شاه تشکر کرد و
پذیرفت. با ورود وبا 1904به تهران مظفرالدین شاه مانند پدرش که در سال
1892 از وبا گریخته بود به کوهستان و ییلاق پناه برد. با ورود وبا به اردوی
شاهی مظفرالدین شاه از پزشکان اروپاییش خواست او را به روسیه ببرند اما
اطرافیانش به او خاطرنشان کردند که بعد از این کار بازگشتش به سلطنت دچار
مشکل خواهد شد. شاه با اردوی کوچکی از اواسط ژوئیه تا اواسط سپتامبر در
انزوا به سر می‌برد و به گفته وزیر مختار انگلیس هیچ کار دولتی در این برهه
انجام نمی‌شد.
در این گروه ممقانی به سبزوار و بعد به مشهد رفت و وبا
را با خود به آنجا برد. شستن رختخواب مرده‌ای که از مشهد بازمی گشت در
رودخانه‌ای که آب یک روستا را تأمین می‌کرد، کرمان را اسیر وبا کرد و حاکم
کرمان در 25 ژوئیه از کرمان گریخت. کنسول انگلیس در کرمان، پرسی سایکس،
طبق معمول با انرژی تمام سعی کرد تا مقرراتی را در زمینه‌ی ممنوعیت فروش
میوه وضع کند و نیز دستور نظافت خیابان‌ها را داد. اما همه‌ی مأموران دولتی
که اختیار و اقتدار لازم جهت این کارها را داشتند قبلاً به نواحی روستایی
گریخته بودند.
شدت
بیماری به گونه‌ای بود که همه چیز را متوقف کرد و بین ماه‌های آگوست و
اواسط دسامبر هیچ کاروانی از بندرعباس به کرمان نیامد. بیماری از بصره به
بوشهر و سپس به شیراز وارد شد. بسیاری از ساکنان شیراز به خاطر شیوع سرخک
قبلاً از شهر گریخته بودند. کنسول انگلیس، تی.جی.گراهام از قائم مقام شهر،
سالار السلطان، درخواست کرده بود تا ترتیب نظافت خیابان‌ها را بدهد اما کار
چندانی در این زمینه انجام نشده بود. به علاوه مأمور انگلیس توصیه کرده
بود که هرگونه شست و شوی لباس در رودخانه های سمت جنوب و غرب شیراز ممنوع
شود، زیرا بخش عمدۀ این آب ها به سوی شهر جاری می شود و در آنجا جهت نوشیدن
مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ اما این پیشنهاد چندان عملی نبود.
وجود
وبا در شیراز در 12 ژوئیه تأیید شد، تا این زمان شعاع‌السلطنه و ملازمان او
از شیراز گریخته بودند. در 17 ژوئیه، نمایندۀ ارشد انگلیس، ناخدا اچ.کندون
از بوشهر به شیراز رسید و سعی کرد که فروش میوه را ممنوع کند، اما هیچ
مقام دولتی در شهر باقی نمانده بود تا چنین فرمانی را صادر کند. او به
ابتکار خود آگهی‌هایی را چاپ و توزیع کرد که برخی از اقدامات احتیاطی اولیه
در مقابل این بیماری را بیان می‌کرد. با این حال، نرخ مرگ و میر به ویژه
در پادگان شهر بالا بود و گراهام برآورد کرده که حداکثر تعداد تلفات در هر
روز حدود 700 نفر بود. آمار رسمی 3500 و آمارهای دیگر 5000 نفر تلفات را
تخمین زدند که ده درصد جمعیت شیراز را شامل می‌شد.
وبا خوزستان را نیز در بر گرفت و حدود 3000 نفر از جمعیت 16 تا 28 هزار
نفری اهواز را کشت. فعالیت‌های تجاری تا اواخر نوامبر به کلی متوقف شد.
عایدات گمرکی مطمئن‌ترین درآمد دولت مرکزی بود که به کلی متوقف شد و جنگ
روسیه و ژاپن هم در 1904 حجم تجارت با روسیه را کاهش داده بود. حدود 13000
نفر از جمعیت 250 تا 280 هزار نفری تهران هلاک شدند. گریختن حاکمان محلی هم
موجب بالا رفتن دزدی و غارت و هرج و مرج شد.
-------------------------------
منبع:
بورل،
آر. إم. (1392) همه گیری وبا در ایران (1904م) برخی از ابعاد جامعۀ
قاجاری، ترجمه: فریده فرزی؛ زهرا نظر زاده. خردنامه، شماره 11.
@Heydariarash
خیلی عجیبه!!!
عجب قدرتی داشته روحانیت در پایان دوره ی قاجار!
ملاحسن
ممقانی مانع از قرنطینه ی کشور در مقابل وبا می شود و مظفرالدین شاه را
مجبور می کند که آبی را بنوشد که او دستش را در آن شسته!!!
چه قدرتی دارد مذهب در مقابله با علم!!!
چه خوب تبیین کرده دکتر علی شریعتی جریان مذهب علیه مذهب را که امروز نیز شاهد آن هستیم.
خدایا ! یاری مان کن که ایمانمان را به نحوی تازه کنیم که از آلودگی با باورهای خرافی، نامعقول و ضد علم در امان باشد.
