دیشب اندر خواب دیدم مولوی
بشنو از من چون حكایت می‌كنم
خواب دیشب را روایت می‌كنم
دیشب اندر خواب دیدم مولوی
شاعر ده‌ها هزاران مثنوی
روح او از قونیه تیک آف كرد
یک نظر بر عالم اطراف کرد
چون گذشت از مرز بازرگان همی
زیر لب می خواند با خود مثنوی
هر كسی كو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
او به سوی بلخ و مشرق می‌شتافت
با سماعش لایه‌های جو شكافت
گفتم ای مولای خوب و پاک ما
بلخ دیگر نیست جزو خاک ما
بلخ و خوارزم و بخارا از وطن
گشته منفک و ز غوغا راحتن
گفت پس كو بامیان و نخجوان
یا سمرقند و هرات و ایروان
گفتم این ها چون زیادی بوده‌اند
شاه‌ها از كیسه‌شان بخشیده‌اند
گفت پس اندر كدامین سرزمین
می‌زیند ایرانیان راستین؟
گفتمش شیراز و رشت و اصفهان
زاهدان تبریز و سمنان سیستان
مشهد و ساری اراک و بیرجند
عده‌ای هم كه از ایران رفته‌اند
گفت اكنون مركز ایران كجاست؟
در كدامین شهر غوغاها بپاست؟
گفتمش تهران بود، مولای ما
لیدر تورَت شَوَم با من بیا
بُردمش با خود به تهران بزرگ
آن كلانشهر عظیم و بس سترگ
چون كه دود شهر را از دور دید
از تعجب یک وجب از جا پرید
گفت این دود پراکنده ز چیست؟
آتشی در نیستان یا خرمنی است؟
زود باش آتش گرفته شهرتان
كن خبر داروغه و آتش نشان
گفتمش مولا نزن تو بال بال
دود خودروهاست بابا بی‌خیال
ما همه مشتاق آثار توییم
عاشق و سرمست اشعار توییم
نام خود بینی به هرجا بنگری
كافه رستوران هتل یا زرگری
چارراه و هم خیابان مولوی
كوچه و بن بست و میدان مولوی
گفت من آگه نبودم این قدر
عاشق شعرید و فرهنگ و هنر
دست من گیر و به آنجاها ببر
تا ببینم مردم كُوی و گذر
بردمش با خود خیابان خودش
مطمئن بودم كه می‌آید خوشش
از سرا و تیمچه تا پامنار
از سر بازارچه تا پاچنار
می‌كشاندم مولوی را با خودم
در میان ازدحام و دود و دم
خلق در طول خیابان ها روان
بین خودروها ولو پیر و جوان
بوق و سوت و گاز و ویراژ و موتور
گوییا گم گشته با بارش شتر
كودكی اموال دزدی می‌فروخت
گوشی همراه و ارز و كارت سوخت
هم گروهی مال‌خر در چارراه
هم بساط سرقت گوشی به راه
بین شرخرها و دلالان ارز
شد پشیمان آمده این سوی مرز
الغرض ملای رومی مولوی
در خیابان خودش شد منزوی
آنقدر گرداندمش بالا و پست
گفت اوه محمود جان حالم بد است
من شدم سردرد از این غوغا و داد
آتش است این بانگ ها و نیست داد
بردمش جایی مصفا و خنک
قیطریه زعفرانیه ونک
ماركت و پاساژ و كافی شاپ و مال
تا مگر یادش رود آن قیل و قال
چون كه او برچسب قیمت ها بدید
نعره‌ای زد جامه‌اش بر تن درید
رو به صحرا و بیابان ها نمود
گفتمش ای شیخ این حالت چه بود؟
گفت بخشیدم عطایش بر لقا
این چه بلوایی است یارب، خالقا
هم شلوغی دود و این آلودگی
هم گرانی آخر این شد زندگی؟
ای دو صد رحمت به روم و ترکیه
این وطن انگار هرکی هرکیه
باز گردم بر مزارم که ممات
بهتر از این گونه در قید حیات
(؟)
