شیخ گفتا شوخ پنهان کردن است

زلال كه باشی آسمان در تو پیداست

متن در ادامه مطلب...

دیل کارنگی در 24 نوامبر1888 در یک خانواده فقیر در میزوری به دنیا آمد. وی توسعه دهنده درس هایی در زمینه پیشرفت شخصی، فروشندگی و سخنرانی در جمع بود. ملیت او آمریکایی بود و در خانه اش ( اول نوامبر1955 ) در نیویورک درگذشت.

دیگران را همان گونه كه هستند، بپذیرید.

ما به وسیله چهار چیز با مردم در تماس هستیم. ارزش موقعیت ما از روی این چهار چیز معلوم می شود : آنچه انجام می دهیم، آنچه جلوه می كنیم، آنچه می گوییم، آن طور كه می گوییم.

برای جلب علاقه باید اظهار علاقه مندی كرد

شش راه برای جلب محبت مردم  :

1- صمیمانه نسبت به غیر، علاقه مند باشید. 

2- تبسمی بر لب داشته باشید. 

3- به یاد بیاورید كه نام هر كس برای او شیرین ترین و مهم ترین لغت قاموس هاست.  

4- شنیدن را بیاموزید، طرف خود را به شوق آورید كه از خود سخن بگوید.

5 - با مخاطب از آنچه دوست دارد صحبت كنید.

6- صمیمانه و صادقانه اهمیت او را برا ی خودش آشكار سازید

بگذارید هر كس بر مبنای باور، فكر، آرزو، مطالعه و دانسته های خود قضاوت كند، نه این كه شخص طوطی صفت گفته دیگران را بازگو كند.

اگر می دانید گناهكار هستید، بی درنگ و از صمیم قلب، گناه خود را به گردن بگیرید.

تا به پل نرسیده ای از آن عبور نكن و برای شیر ریخته شیون به راه نینداز .

به یاد آورید كه طرف شما صد برابر بیشتر به فكر گمان ها و آرزوهای خود می باشد تا اندیشه و گمان های شما.

اگر ما به دنبال سعادت و خوشبختی هستیم، باید از فكر كردن درباره حق شناسی یا حق ناشناسی خودداری كنیم و محبت و خوبی را تنها برای شادی درون انجام دهیم.

وقتی كه خود را برای بدترین وضع آماده كنیم، نگرانی در ما اثر ندارد.

اگر اشخاص خودخواهی تلاش دارند شما را بفریبند، نامشان را از لیست نام های همنشینان خود خط بزنید، اما هرگز درصدد انتقام جویی برنیایید. زیرا اگر چنین كاری بكنید، خود را بیشتر از آن اشخاص آزار داده اید.

حس غرور و خودبینی در تمام مردم یكسان است؛ تفاوتش تنها در نحوه ظهور آن است.

نعمت های خود را بشمار، نه محرومیت ها را.

برای زندگی فكر كنید، اما غصه نخورید.

دو نفر از پنجره زندان به بیرون می نگریستند؛ یكی گل و لای را می دید و دیگری ستاره های درخشان را.

اگر می خواهید فردی را با رای و نظر خود همراه كنید، بگذارید در كمال آزادی حرفش را بزند.

برای راه یافتن به دل هر كس باید از چیزی سخن گفت كه نزد او عزیزتر است.

سرمای انتظار

 پادشاهی در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد. هنگام بازگشت سرباز  پیری را دید كه با لباسی اندک در سرما نگهبانی می داد.

از او پرسید : آیا سردت نیست؟

نگهبان پیر گفت : چرا ای پادشاه ، اما لباس گرم ندارم و مجبورم تحمل کنم.

پادشاه گفت : من الان داخل قصر می روم و می گویم یکی از لباس های گرم مرا  برایت بیاورند.

نگهبان ذوق زده شد و از پادشاه تشکر کرد. اما پادشاه به محض ورود به داخل قصر، وعده اش را فراموش کرد.

صبح روز بعد جسد سرمازده پیرمرد را در حوالی قصر پیدا کردند، در حالی که درکنارش با خطی ناخوانا نوشته بود :

ای پادشاه من هر شب با همین لباس کم سرما را تحمل می کنم، اما وعده لباس گرم تو مرا از پای درآورد.

 قرآن ! من شرمنده توام اگر...

قرآن ! من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام

 که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند می شود همه از هم می پرسند :" چه کس مرده است؟ "

  چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا تو را برای مردگان ما نازل کرده است .

 قرآن ! من شرمنده توام اگر تو را از یک نسخه عملی به یک افسانه موزه نشین مبدل کرده ام .

 یکی ذوق می کند که تو را بر روی برنج نوشته،‌ 

 یکی ذوق می کند که تو را فرش کرده ،

 ‌یکی ذوق می کند که تو را با طلا نوشته ، 

 ‌یکی به خود می بالد که تو را در کوچک ترین قطع ممکن منتشر کرده و …

 آیا واقعا خدا تو را فرستاده تا موزه سازی کنیم ؟

 قرآن! من شرمنده توام اگر حتی آنان که تو را می خوانند و تو را می شنوند ،

 آن چنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند .. 

  اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند ، مستمعین فریاد می زنند :” احسنت …! ” گویی مسابقه نفس است …

 قرآن !‌ من شرمنده توام اگر به یک فستیوال مبدل شده ای ! حفظ کردن تو با شماره صفحه ،

‌خواندن تو آز آخر به اول ،‌یک معرفت است یا یک رکورد گیری؟

 ای کاش آنان که تو را حفظ کرده اند ، ‌حفظ کنی ، تا این چنین تو را اسباب مسابقات هوش نکنند .

 خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو .

 آنان که وقتی تو را می خوانند چنان حظ می کنند ،‌

 گویی که قرآن همین الان به ایشان نازل شده است.

 آنچه ما با قرآن کرده ایم، تنها بخشی از اسلام است که به صلیب جهالت کشیده ایم !

منبع:http://7apachi.blogfa.com/

همچون آتش پاک و درخشنده باش

 همان گونه که پیوسته شعله های آتش رو به بالا می رود . شما نیز به سوی بالا به طرف روحانیت و انسانیت و ترقی و تعالی عروج یابید.

 آتش با هر چه برخورد کند ، آن را نیز چون خود درخشان می سازد. به همین گونه اهل پارس نیز باید با برخورداری از فروغ دانش و بینش ، دیگران را از فروغ نیکی اشا ( بهترین نظام هستی) بهره مند گرداند.

 زبانه های آتش هیچ گاه به سوی پایین میل نمی کند . شما نیز بکوشید تا مجذوب خواهش های نفسانی نشوید و پیوسته آمال بزرگ و معنوی را مد نظر داشته باشید.

 همان طور که آتش چیزهای ناپاک را پاک می کند و خود نیز آلوده نمی شود، شما نیز با بدی بستیزید. بی آن که خود را به آن ببالایید.

 آتش منبع زیبایی فعال بی قرار است , و تا باز پسین لحظه حیات از کوشش باز نمی ایستد. انسان نیز باید به مانند آتش باشد و آلودگی ها را از طریق رعایت اصول سه گانه ( اندیشه نیک, گفتار نیک, پندار نیک) از بین ببرد.

 زرتشت                                                                                             

 گرفته شده از سایت زرتشت

چهل حدیث از امام موسی کاظم (ع)

 امروز هفتم صفر مصادف با فرخنده زادروز امام موسی کاظم(ع) است. ضمن عرض تبریک و تهنیت ، پاس سخن ایشان می نشینیم. باشد تا در این روز مبارك بتوانیم از این خرمن ، خوشه ای و از این توش، توشه ای برگیریم: 

قالَ الا مام موسى بن جعفر الکاظم صلوات اللّه علیه :

1. وَجَدْتُ عِلْمَ النّاسِ فى اءرْبَعٍ: اءَوَّلُها اءنْ تَعْرِفَ رَبَّکَ، وَالثّانِیَةُ اءنْ تَعْرِفَ ما صَنَعَ بِکَ، وَالثّالِثَةُ اءنْ تَعْرِفَ ما اءرادَ مِنْکَ، وَالرّبِعَةُ اءنْ تَعْرِفَ ما یُخْرِجُکَ عَنْ دینِکَ.
فرمود: تمام علوم جامعه را در چهار مورد شناسایى کرده ام :
اوّلین آن ها این که پروردگار و آفریدگار خود را بشناسى و نسبت به او شناخت پیدا کنى .
دوّم ، این که بفهمى که از براى وجود تو و نیز براى بقای حیات تو چه کارها و تلاش هایى صورت گرفته است .
سوّم ، بدانى که براى چه آفریده شده اى و منظور چه بوده است .
چهارم ، معرفت پیدا کنى به آن چیزهایى که سبب مى شود از دین و اعتقادات خود منحرف شوى ؛ یعنى راه خوشبختى و بدبختى خود را بشناسى و در جامعه چشم و گوش بسته حرکت نکنى.
 

بقیه در ادامه مطلب...

 همكارى با  حکام ستمگر و خودکامه

 حضرت امام موسی کاظم(ع) اگر احساس مى‏كرد كسانى كه به نظام حكومتى داخل مى‏شوند، نمى‏توانند به نفع اهل حق و شیعیان عمل نمایند، آنان را از همكارى با طاغوت نهى كرده، از عواقب وخیم آن برحذر مى‏داشت.

زیاد بن ابى سلمه از یاران امام كاظم(علیه‏السلام) بود، ولى بدون اطلاع آن حضرت در دستگاه خلافت عباسى مشغول به كار شده بود. او روزى به محضر امام هفتم آمد. حضرت از او پرسید:

  اى زیاد! آیا تو در امور دولتى اشتغال دارى؟ گفت: بلى.

امام فرمود: چرا با حكومت ستمگران همكارى مى‏كنى و به شغل آزاد نمى‏پردازى؟

زیاد گفت: سرورم! مخارج من زیاد است؛ چرا كه من فردى اجتماعى هستم و خانه‏ام پر رفت و آمد است و افراد تحت تكفل دارم و هیچ‏گونه پشتوانه اقتصادى هم ندارم. درآمد من منحصر به همین شغل دولتى است. امام كاظم(علیه‏السلام) فرمود:

  اى زیاد! اگر از كوه بلندى سقوط كنم و بدنم قطعه قطعه شود، در نزد من بهتر است از این كه با ستمگران همراهى و همكارى نمایم، مگر این كه غصه‏اى را از دل مؤمنى برطرف نموده، یا مؤمن گرفتارى را نجات داده، یا مؤمن بدهكارى را از زیر بار بدهى رها سازم. (3)

صفوان بن مهران جمّال یكى دیگر از دوستان امام موسى بن جعفر(علیهماالسلام) مى‏باشد. او شترهاى متعددى داشت و آنان را در اختیار كاروان‌هاى تجارتى و زیارتى قرار داده و از اجاره آنان امرار معاش مى‏كرد. او مى‏گوید: روزى امام كاظم(علیه‏السلام) را زیارت كردم. امام به من فرمود: 

 صفوان ! تمام كارها و رفتار تو مورد پسند ماست، جز یك عمل تو! عرضه داشتم: فدایت شوم كدام عمل؟ فرمود: 

 شترانت را به این مرد ستمگر (هارون)كرایه داده‏اى. عرض كردم: به خدا سوگند! من آن را براى فسق و فجور و شكار و لهو كرایه نداده‏ام، بلكه براى زیارت بیت الله اجاره داده‏ام. من هیچ گونه علاقه‏اى به آن مرد ندارم و غلامان خود را به همراه كاروان زیارتى هارون فرستاده‏ام تا به غیر از عمل حج در كار دیگرى به كار گرفته نشوند.

منبع: تبیان