خدا گم شده !

دو تا برادره آخر شر بودن و پدر محل رو درآورده بودن. دیگه هروقت هرجا یک خراب کاریی می شد، ملت می دونستن زیر سر این دوتاست.

خلاصه آخر بابا ننشون شاکی میشن، میرن پیش کشیشِ محل، میگن:‌

تورو خدا یه کم این بچه‌های ما رو نصیحت کنید،‌ پدر مارو درآوردن.

کشیشه میگه: ‌باشه، ولی من زورم به جفتِ اینا قد نمیده، باید یکی یکی بیاریدشون.

 خلاصه اول داداش کوچیکه رو میارن، کشیشه ازش می پرسه:

پسرم، ‌می‌دونی خدا کجاست؟

... پسره جوابشو نمی‌ده، همین جور در و دیوار ر و نگاه می‌کنه.

باز یارو می‌پرسه: پسرجان، می‌دونی خدا کجاست؟

دوباره پسره به روش نمیاره.

خلاصه دو سه بار کشیشه همینو می‌پرسه و پسره هم بروش نمیاره.

آخر کشیشه شاکی میشه، داد میزنه: بهت گفتم خدا کجاست؟!

پسره می‌زنه زیر گریه و در میره تو اتاقش، در رو هم پشتش می‌بنده.

داداش بزرگه ازش می‌پرسه: چی شده؟

پسره میگه: بدبخت شدیم! خدا گم شده، همه فکر می‌کنن ما برش داشتیم!!

انواع دروغ!

«دروغ» هم مثل خیلی دیگر از احتیاجات روزمره اجتماع ما انواع و اقسام دارد!

«نوع اول دروغ» این است که من دروغ می گویم. من می دانم که دروغ می گویم. ولی شما نمی دانید که من دروغ می گویم.

این یک دروغ طبیعی است که در همه ی کشورها هم همین طور است.

«نوع دوم دروغ» این است که من دروغ می گویم. من می دانم که دروغ می گویم. شما هم می دانید که من دروغ می گویم.

این دروغ هم باز قابل هضم است.

«نوع سوم دروغ» این است که من دروغ می گویم. من می دانم که دروغ می گویم. شما هم می دانید که من دروغ می گویم. من هم می دانم که شما هم می دانید که من دروغ می گویم !!!

این احمقانه ترین نوع دروغ است. دروغی که همه می دانند و کسی را فریب نمی دهد و فقط گوینده را مفتضح می کند و مردم را عصبانی. ولی ازاین نوع دروغ مفتضحانه تر و احمقانه تر هم وجود دارد.

«نوع چهارم دروغ» این است که من دروغ می گویم. من می دانم که دروغ می گویم. شما هم می دانید که من دروغ می گویم. من هم می دانم که شما می دانید که من دروغ می گویم. شما هم می دانید که من هم می دانم که شما هم می دانید که من دروغ می گویم !!!!

امروزه درکشور ما در اغلب زمینه ها این نوع دروغ رایج شده و هر که را که بیشتر در این رشته از دروغ دست داشته باشد؛  استادتر و سیاستمدارتر می شناسند. خدا به همه ما رحم کند.

( نوشته دکترعباس توفیق ، مجله توفیق ، شماره 9 ، منتشر شده درسال 1350 )

راست و دروغ

کسی که سخنانش نه راست است و نه دروغ، فیلسوف است.

 کسی که راست و دروغ برای او یکی است، متملق و چاپلوس است.

 کسی که پول می گیرد تا دروغ بگوید، دلال است.

 کسی که دروغ می گوید تا پول بگیرد، گداست.

 کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را تشخیص دهد، قاضی است.

 کسی که پول می گیرد تا راست را دروغ و دروغ را راست جلوه دهد، وکیل است.

 کسی که جز راست چیزی نمی گوید، بچه است.

 کسی که به خودش هم دروغ می گوید، متکبر و خود پسند است.

 کسی که دروغ خودش را باور می کند، ابله است .

 کسی که سخنان دروغش شیرین است، شاعر است.

  کسانی که علی رغم میل باطنی خود دروغ می گویند، زن و شوهر هستند.

 کسی که اصلاً دروغ نمی گوید، مرده است.

 کسی که دروغ می گوید و قسم هم می خورد، بازاری است.

 کسی که دروغ می گوید و خودش هم نمی فهمد، آدم پر حرفی است.

 کسی که دروغ می‌گوید و مردم سخنان دروغ او را راست می پندارند، سیاستمدار است.

 می گویند بودا هر گاه با بی احترامی یا بد رفتاری کسی مواجه می شده ،از او تشکر می کرده است!

 وقتی علت را می پرسیدند.. بودا می گفته است: 

  زندگی آینه ای است که ما خود را در آن می بینیم. نوع رفتار دیگران با ما نشانه وجود منشاء آن نوع رفتار در خود ماست که به عنوان همسان جذب شده است و بدین گونه می توان عیوب خود را یافت.   

  اگر مخالفان خود را به‌ پای چوبه‌ی اعدام می کشانی ! بدان‌ صاحب عقلی هستی بسان طناب .  

  اگر مخالفان خود را به‌ زندان می فرستی! بدان صاحب عقلی هستی بسان قفس .   

  اگر با مخالفان خود به‌ جنگ درمی افتی! بدان صاحب عقلی هستی بسان چاقو . و اما اگر با مخالفان خود به‌ بحث و گفتگو می پردازی و آن ها را متقاعد می سازی و به‌ سخنان حق آن ها قناعت می کنی! بدان صاحب عقلی هستی‌ بسان عقل !! 

...تا جوانمردی نمیرد! 

مردی، اسب اصیل و بسیار زیبایی داشت که توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کرد. همه آرزوی تملک آن را داشتند.

بادیه‌نشین ثروتمندی پیشنهاد کرد که اسب را با دو شتر معاوضه کند، اما مرد موافقت نکرد.

حتی حاضر نبود اسب خود را با تمام شترهای مرد بادیه‌نشین تعویض کند.

باد‌یه‌نشین با خود فکر کرد: حالا که او حاضر نیست اسب خود را با تمام دارایی من معاوضه کند، باید به فکر حیله‌ای باشم.

روزی خود را به شکل یک گدا درآورد و در حالی که تظاهر به بیماری می‌کرد، در حاشیه‌ جاده‌ای دراز کشید.

او می‌دانست که مرد با اسب خود از آنجا عبور می‌کند. همین اتفاق هم افتاد...

مرد با دیدن آن گدای رنجور، سرشار از همدردی، از اسب خود پیاده شد و به طرف مرد بیمار و فقیر رفت و پیشنهاد کرد که او را نزدیک پزشک ببرد.

مرد گدا ناله‌کنان جواب داد: من فقیرتر از آن هستم که بتوانم راه بروم. روزهاست که چیزی نخورده‌ام و نمی‌توانم از جا بلند شوم. دیگر قدرت ندارم.

مرد به او کمک کرد که سوار اسب شود. به محض این که مرد گدا روی زین نشست، پاهای خود را به پهلوهای اسب زد و به سرعت دور شد.

مرد متوجه شد که گول بادیه‌نشین را خورده است. فریاد زد: 

 صبر کن! می‌خواهم چیزی به تو بگویم.

بادیه‌نشین که کنجکاو شده بود، کمی دورتر ایستاد.

مرد گفت: تو اسب مرا دزدیدی. دیگر کاری از دست من برنمی‌آید، اما فقط کمی وجدان داشته باش و یک خواهش مرا برآورده کن.

"برای هیچ‌کس تعریف نکن که چگونه مرا گول زدی..."

بادیه‌نشین تمسخرکنان فریاد زد: چرا باید این کار را انجام دهم؟!

مرد گفت: چون ممکن است، زمانی بیمار درمانده‌ای کنار جاده‌ای افتاده باشد. اگر همه این جریان را بشنوند، دیگر کسی به او کمک نخواهد کرد.

بادیه‌نشین شرمنده شد. بازگشت و بدون این که حرفی بزند ، اسب اصیل را به صاحب واقعی آن پس داد...

برگرفته از کتاب بال‌هایی برای پرواز (نوشته: نوربرت لایتنر)