سوت زدن در کلاس ریاضی

ازدواج کرده یا نکرده اید، این داستان واقعی رابخوانید

وقتی آن شب از سر کار به خانه برگشتم، همسرم داشت غذا را آماده می‌کرد، دست او را گرفتم و گفتم، باید چیزی را به تو بگویم. او نشست و به آرامی مشغول غذا خوردن شد. غم و ناراحتی توی چشمانش را خوب می‌دیدم.

بیدادگری آمد و فریادرسی رفت

اعجاز امید

بیمار سرطانی بود و سرطان روده ، او را به سمت مرگ می برد ، شانس زندگی برایش بسیار اندك بود، دكترها معتقد بودند درصد زنده ماندن و بهبود برای او ، بعد از عمل جراحی خیلی كم است . 
مثل فردی می ماند كه اسلحه روی شقیقه اش گذاشته اند و ضامن آن را هم كشیده اند، فقط یك حركت كافی بود تا زندگی از او گرفته شود؛ اما راه نجات را پیدا كرد و برخلاف همه پیش بینی ها ، زنده ماند و دستش را برای كمك به بسیاری دیگر ، دراز كرد. 
او" شهرزاد آیرام اروح كندی" است كسی كه اراده كرد تا خوب شود و شد ! 

همه جا سیاه بود 
پنج سال از آن روزها می گذرد ؛ آیرام كاملا خوب شده و مدیر موسسه "سرور مهراندیشان راستین" است كه به صورت رایگان به بیماران سرطانی كمك می كند. اما این كه چگونه این ترس تبدیل به راه بهبود و امیدواری شد را از زبان خودش بخوانید: 
"از مرگ ترس داشتم و ترس من كه آدم سرطانی بودم مثل سرطانی های دیگر ، با ترس همه آدم های دنیا فرق داشت؛ بیمار سرطانی احساس تنهایی می كند، مثل فردی می ماند كه اسلحه روی شقیقه اش گذاشته اند و ضامن آن را هم كشیده اند ، فقط منتظر یك حركت كوچك است. 
با این كه بیمار را همه دوست دارند و اطرافیانش مرتب به او می گویند خوب می شود اما چشم هایشان چیز دیگری می گوید ؛ مثل این كه برای او فردایی نیست. او رفتنی است ، در حالی كه یك فرد سالم می تواند به شش ماه بعد فكر كند ، برای آن برنامه ریزی كند. 
بیمار سرطانی نمی تواند و فكر می كند باید خودش را برای خداحافظی آماده كند و در این خداحافظی تنهای تنهاست ، عزیزترین كسانش هم نمی توانند كنارش بمانند ، او باید تنها برود و تازه آن موقع است كه غمی عظیم را در دلش احساس می كند و دلتنگ می شود. 
دلتنگ برای زییایی های زندگی ، برای خورشید كه هر روز خانه اش را روشن می كند، برای ماه كه چراغ شب هایش است ، برای جدایی از همسرش ، برای دوری از فرزندانش و انسان سرطانی در همه این دردها تنهای تنهاست... 
پزشكان سعی می كنند با دارو جسم او را نجات دهند ، اما افسردگی چنگال سیاهش را بر روح و ذهن بیمار كشیده است . هرجا بروند تاریكی احاطه شان كرده!" 
اتفاقی كه موجب می شود بیماران سرطانی حتی به درمان و اثر دارو بی اعتقاد شوند ، اتفاقی است كه برای من افتاد. 

دنیا برایم عوض شد 
اما به ناگاه همه چیز با تغییر یك فكر ، عوض می شود و او صبحش را با اندیشه ای نو آغاز می كند: 
"از خواب كه بیدار شدم تصمیم تازه ای گرفتم . به خودم گفتم تو از شیمی درمانی هیچ آسیبی نمی بینی ، دچار عوارضی نخواهی شد ، اراده كردم و تصمیم را ملكه ذهنم كردم. مرتب به خودم این را می گفتم و تلقین می كردم... 
شاید باور نكنید اما از آن روز دیگر حالت تهوع نداشتم و گرفتار عوارض شیمی درمانی نشدم . انگار دنیا برایم عوض شد ، به قدرت ذهن خودم پی بردم ، از داروها معذرت خواستم ، گفتم داروهای عزیز شما برای كمك به تن رنجور من وارد بدن من می شوید. آن وقت من به شما بد می كنم ، همین شد كه به جای مقابله با درمان و داروها با آن ها همراه شدم". 

اصل ، خود تو هستی! 
الان پنج سال از آن روزها می گذرد و بیماری شهرزاد را ترك كرده ، اما از آن بیماری برایش ثمره ای مانده و آن هم تاسیس موسسه ای است كه در آن به بیماران یادآوری می شود: 
اصل ، خودشان هستند و روحیه و اراده شان و اگر از ته دل بخواهند با باور این كه بهبود پیدا می كنند، می توانند بر سخت ترین بیماری ها غلبه كنند و خوب شوند. 
البته در كنار درمان های طبی ، شهرزاد آیرام درباره نگاهش به زندگی هم می گوید : 
"زندگی می تواند سراسر سلامتی و شیرینی باشد. بیماری، در حال حاضر یك گزینش است ، طبیعت، باكتری و ویروسی را كه بتواند موجب بروز حمله ای قلبی ، سرطان ، بیماری قند و پوكی استخوان و... شود ، بر انسان ها تحمیل نكرده است . 
همگی این ها عوارض ساخته های مشكوك دست انسان هستند ، آنچه را بشر ساخته است می توان به دست خود با خویشتن شناسی و آگاهی نسبت به توانایی ها اصلاح كرد." 

خواننده گرامی ، دوست عزیزم ؛ اگر در اطرافتان ، عزیزی دارید كه به بیماری مبتلاست ، این داستان را بارها و بارها برایش با تمام انرژی وجودی خودت ، بخوان؛ امید است كه «شهرزاد آیرام كندی» دیگری به وجود آید!

هوشمندانه، احمق باشید !!

ملانصرالدین هر روز در بازار گدایی می کرد مردم با نیرنگی، حماقت او را دست می انداختند. دو سکه ( یکی طلا و دیگری نقره ) به او نشان می دادند. اما ملا نصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می کرد.

این داستان در تمام منطقه پخش شد. هر روز، گروهی زن و مرد می آمدند و دو سکه به او نشان می دادند و ملانصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می کرد.


تا این که مرد مهربانی از دیدن این صحنه ناراحت شد ... در گوشه میدان به سراغش رفت و گفت: هر وقت دو سکه به تو نشان دادند، سکه طلا را بردار. این جوری هم پول بیشتری گیرت می آید و هم دیگر دستت نمی اندازند.


ملانصرالدین پاسخ داد: ظاهراً حق با شماست. اما اگر سکه طلا را بردارم، دیگر پول به من نمی دهند تا ثابت کنند که من احمق تر از آن هایم. شما نمی دانید تا به حال با این کلک چه قدر پول گیر آورده ام. 


اگر کاری که می کنی هوشمندانه باشد، هیچ اشکالی ندارد که تو را احمق بدانند ....

استفاده از "بی امكانی" به عنوان نقطه قوت

یک داستان آموزنده