مرد
ملاک وارد روستا شد. آوازه اش را از ماه ها پیش شنیده بودند. زمین ها را
می خرید. خانه ها را ویران می کرد و ساختمان هایی مدرن بر آن ها بنا می کرد.
پیشنهادهایش
آنقدر جذاب بود که همه را وسوسه می کرد. روستاها یکی پس از دیگری به دست او
ویران شده بود. نوعی حرص عجیب داشت. حرص برای زمین خواری...
همه می دانستند که پیشنهادهای مالی جذابش، این روستا را نیز نابود خواهد کرد.
***
کدخدا آمد. روبه روی مرد ایستاد. مرد در حالی که به دامنه کوه خیره شده بود ،گفت: کدخدا! همه این املاک را با هم چند می فروشی؟
کدخدا
سکوتی کرد و گفت: در ده ما زمین مجانی است. سنت این است که خریدار، محیط
زمین را پیاده می رود و به نقطه اول باز می گردد. هر آنچه را پیموده، رایگان به او
واگذار می شود.
مرد ملاک گفت: مرا مسخره می کنی؟
کدخدا گفت: ما نسل هاست به این شیوه زمین می فروشیم.
***
مرد
ملاک به راه افتاد. چند ساعتی راه رفت. گاهی با خود فکر می کرد که زودتر
دور بزند و به نقطه شروع بازگردد، اما باز وسوسه می شد که چند گامی بیشتر
برود و زمینی بزرگ تر را از آن خود کند. تمام کوهپایه را پیمود...
غروب بود. روستاییان و کدخدا در انتظار بودند. سایه ای از دور نمایان شد. مرد ملاک کم کم به کدخدا و روستاییان نزدیک می شد.
زمانی که به کدخدا رسید، نمی توانست بایستد. زانو زد. حتی نمی توانست حرف بزند. بر روی زمین دراز کشید و جان داد.
نگاهش هنوز به دوردست ها، به کوهپایه ها، خیره مانده بود.
کوهپایه هایی که دیگر از آن او نبودند...
(لئوتولستوی)
بر خاک بخواب نازنین،تختی نیست آواره شدن ,حکایت سختی نیست
از پاکی اشک های خود فهمیدم لبخند همیشه راز خوشبختی نیست
