فرازهایی از نامه علی(ع) به مالک اشتر
«بخشی
از وقت خود را برای آنان که نیازمند مراجعه به تو هستند، قرار ده و شخصاً
آنان را در جلسه ای عمومی به حضور پذیرفته و برای خدایی که تو را آفریده
است، در حضور آنان فروتن باش.
به محافظان و نیروهای مسلح خود اجازه حضور در آن مجلس را مده تا سخنگوی آنان بدون هیچ لکنتی در گفتار با تو گفتگو نماید.
ً چرا که من بارها از رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمود:
هرگز امتی که در آن حق ضعیفان از زورداران با صراحت و بی لکنت گرفته نشود، پاکیزه نمی شوند و روی سعادت را نمی بینند.
وانگهی بکوش که برخوردهای تند و ناتوانیشان در سخن گفتن را تحمل کنی و از هر گونه سخت گیری و خشونتی نسبت به آن ها مانع شوی.
و خطاب به فردی که لب به ستایش و ثنای آن حضرت گشود ،فرمود:
«زشت
ترین حالت زمامداران جامعه در نظر مردم شایسته آن است که متهم به دوستی
ستایش شوند و این که سیاست آنان بر پایه کبر بنا نهاده شده است.
من
خوش ندارم که این توهم در ذهن شما به وجود آید که به چاپلوسی گراییده ام و
از شنیدن ستایش لذت می برم و خدا را شکر که چنین نیستم ...
مرا با مدح و ثنای خود نستایید؛ زیرا می خواهم خود را از مسؤولیت حقوقی که
بر گردنم می باشد، خارج کنم. حقوقی که خداوند و شما بر گردنم دارید و هنوز
از ادای آن فارغ نگشته ام و واجباتی را که باید به مرحله اجرا در آورم،
بنابراین بدان سان که رسم سخن گفتن با جباران است، با من سخن مگویید.
و
آن گونه که در حضور زورمندان پروا می کنید، از من فاصله نگیرید و به صورت
تصنعی با من نیامیزید و چنین مپندارید که اگر سخن حقی به من گفته شود، مرا
گران آید و گمان مبرید که من خواهان بزرگ ساختن خویشم؛ زیرا آن که از شنیدن
حق و پیشنهاد عدالت احساس سنگینی کند، عمل به آن دو، برایش سنگین تر است.
پس از سخن حق و پیشنهاد عدل دریغ نورزید که من در نزد خود برتر از آن نیستم
که خطا نکنم و از خطا در کردار خویش نیز احساس ایمنی ندارم ،مگر آن که خدا
حفظم نماید که او بیش از خود من هستی ام را مالک است.»
عید سعید غدیر مبارک باد!
