عادت میکنی به روز مرگی 

منتظر یه اتفاقی که بیفته و بواسطه ی اون اتفاق شاد بشی 

امروز عصر که از خونه زدم‌بیرون به هوای خونه ی آبجی نمیدونم چطور شد که همون حس و حال قدیم اومد سراغم 

حس شادی بی دلیل 

نه مثل این الکی خوش ها  .....نههههههه

یادمه همیشه اتفاقات خیلی ساده منقلبم میکرده 

یه درخت سبز 

طول مسیر خانه ی ما تا خانه ی آبجی سر خیابون اصلی یه درخت خیلی بزرگ و پر شاخ و برگ  قرار داره 

از پیچ کوچه که رد میشم همیشه خیره به این درخت و غرق تماشای بزرگی و سرسبزیش میشدم 

نمونه ی کوچکی از شادی درونی  

یا صدای اواز گنجشکایی که رو درخت ۱۶ ساله ی یوکای حیاط خونمون  با  هم جیک و جیک میکنن

یا یه گیاه سبز کوچولو که بعد از چند روز بارندگی پاییزی تو گوشه و کنار زمین و حیاط و دیوار خونه سبز شده 

مدتی بود که نه مجال و نه حال و حوصله ی این حس و حال زیبا رو نداشتم 

دیروز یه هو و بی دلیل دلتنگ شدم 

دلتنگ حس ساده ی لذت بردن خیلی ساده از قشنگیهای ساده ی زندگیم 

دیدم یه هویی خیابون با درختاش 

گلهای دم در حیاط خونه ی دوست و فامیل درخت کنار خیابون  و آدماش و پرندگان رو درخت و غروب خورشید  و باد ملایم  و هوای ملس پاییزی  چقدر به دلم نشست 

تمام لذتهایی که مدتها بود بهش فکر نکرده بودم بازم مثل ایام گذشته گریبانگیرم شده بود و همگی دست به دست میدادن تا دوست قدیمیشون رو به آغوش خودشون برگردونن و نهایت لذت و حس قشنگ رو نثارش کنن 

عصر دیروز یه عصر رویایی بود برام با وجود تمام روزمرگیهام که به ظاهر هیچ فرقی با روز قبل و روزهای قبلش نداشت 

فقط نگاهم به دنیا و پیرامونم زیباتر شده بود 

زندگیتون سرشار از این نگاه زیبا 

همه چیز برای اولین بار بود..

برای اولین بار صبح یک روز پاییزی ما را از خانه هایمان جدا کردند. سخت بود دلتنگ می شدیم اما چاره چه بود. برای اولین بار نشستیم روی نیمکت های چوبی و معلم با صدای بلند از قوانین کلاسش  گفت. قوانینی که گاهی باب میلمان هم نبودند اما مجبور به انجامش بودیم.

همه چیز برای اولین بار بود. اولین باری که بابت اشتباهمان تنبیه شدیم را یادمان نمی رود. از زنگ تفریح محروم شدیم، یک لنگه پا گوشه ی کلاس ایستادیم تا چوب اشتباهمان را خورده باشیم. اولین باری که حرف از امتحان آمد دل توی دلمان نبود. اگر با وجود همه ی تلاش ها نتیجه آن چیزی نمی شد که میخواستیم، اگر سخت تر از حد تصورمان بود، اگر مردود می شدیم...

همه چیز برای اولین بار بود اما سال های بعد؛ بزرگ تر که شدیم؛ مدرسه که تمام شد، همه چیز هزار بار دیگر تکرار شد. فقط سخت تر فقط واقعی تر... جدایی هایی که بند دلمان را پاره کرد اما چاره چه بود. شرایطی که باب میلمان نبودند اما زندگی ما را اجبار به پذیرفتنش می کرد؛ همه چیز را نمی شد تغییر داد؛ زندگی قانون های خودش را داشت. با کوچکترین اشتباه تنبیه شدیم و تاوان دادیم. چوب زندگی دردش زیاد بود. امتحان های کوچک و بزرگ غافلگیرمان می کردند حتی اگر آماده بودیم؛ حتی اگر تلاش می کردیم خیلی وقت ها نتیجه چیزی نمی شد که می خواستیم. در مدرسه ی زندگی همه چیز هزار بار دیگر تکرار میشد فقط سخت تر فقط واقعی تر...

امروز ، حق مظلوم را می خورند ،

فردا ، در عزایِ حسین سینه می زنند و برای مظلومیتش گریه می کنند !

امروز ، بانیِ فساد و فقر و فلاکت می شوند ،

فردا بانیِ سفره های محرم !

امروز دل می شکنند ، و تا سرحدِ جنون ، بی انصافی می کنند ،

فردا با چه آب و تابی از حسین و انصاف و آزادگی اش می گویند و چشم و دل هایِ خسته و بیقرار را می گریانند .

محرم که تمام شد ؛ روز از نو ، و بی انصافی هایشان از نو ...

قرار بود این حادثه ، در یادها بماند تا مبادا ظلم و ستم ، تکرار شود .

قرار نبود این واقعه و روایتش ، سفره ی پر رونقی باشد برایِ اهالیِ ریا و تزویر !

قرار نبود ، کارِ دنیایمان به اینجا بکشد !

عده ای بگریند و عده ای بگریانند ،

عده ای بزنند و عده ای تماشا کنند ،

عده ای ببرند و عده ای بخورند ،

و لابلایِ این تکرارها ، اوضاعمان هر ثانیه وخیم تر شود !

ما راه را اشتباه رفته ایم ،

اگر به جایِ عزاداری ، پیروی می کردیم ؛

جیبِ ستمکاران هر روز پر تر ،

و سفره ی قشرِ مظلوم ، هر ثانیه خالی تر نمی شد !

اگر به جای تظاهر و تعصب ، عمل می کردیم ؛

سایه ی بی عدالتی ، انقدر گسترده نمی شد .

حسین ، برایِ روشنگری رفته بود ، نه برایِ اعلامِ مظلومیت !!!

افسوس ...

ما مدت هاست که اصلِ مطلب را باخته ایم ...

کاش ، در این روزها ؛

کمی انسانیت را فریاد می زدیم ...

کاش کمی شعورِ حسینی داشتیم  ...

وقتی خوشحالند، لباسهای زیبا می پوشند.

وقتی خوشحال ترند، گوشواره آویزان می کنند.

غمگین که باشند، با موهایشان ور می روند.

تنها که باشند، کفش می خرند، کتاب می خرند، قهوه زیاد می خورند.

دلتنگ که باشند، عینک سیاه بزرگ می زنند و دور از چشم دنیا با واژه های تلخ، جمله های قشنگ می سازند.

دلگیر که می شوند، فرق می کند؛

گاهی با لباسی زیبا در را برایت باز می کنند و با لبخند به یک چای دعوتت می کنند،

گاهی با کتابی در دست، کنج یک کافه، بی خیال حضور چشمهای کنجکاو با موهایشان بازی می کنند.

...

حالا اگر تو مردی باشی که در هر شرایطی

با همان لباس ساده،

 با همان عینکی که گاه به گاه روی صورتت جابجا می کنی،

با همان حالت خودمانی همیشگی

و دستهایی که بیشتر وقتها تکلیفشان را نمی دانند،

به دیدن زن محبوبت بروی،

از کجا خواهی فهمید در درون این موجود آراسته چگونه توفان جایش را به تعادلی پرچذبه می دهد؟

چگونه زمان در لحظه درد می ایستد تا به وقت تنهایی بغض را به سلاخی چشمهای منتظرش بفرستد؟

چگونه خواهی فهمید زنی که تا مرز جنون به معجزه رویا ایمان دارد، از پشت عینک سیاهش دیوانه وار دوستت دارد؟!!!