لجبازی یک واکنش نا مطلوب است که معمولا به شکلهای مختلف بروز می کند. از جمله: آسیب رساندن به خود یا دیگران، گریه کردن، جیغ و داد کردن، حرفهای ناسزا گفتن.

اغلب اوقات لجبازی های کودک هدفدار هستند و اگر کودک بداند که با جیغ و داد می تواند به خواسته خود برسد دست به چنین اعمالی می زند و یا گاهی بر اثر برانگیخته شدن و عدم توانایی بیان احساساتشان دست به لجبازی می زنند و یا حتی ممکن است بر اثر کم تجربگی والدین و همچنین بر اثر امر و نهی بسیار به کودک، این مسئله بروز کند.

باید بدانید با آگاهی داشتن از بعضی مسائل ساده می توانید از لجبازی جلوگیری کنید. که در اینجا به چند نکته کوتاه می پردازیم.

* اولین قدم تربیت فرزند مستقل است یعنی طوری فرزند خود را تربیت کنیم که بتواند از پس امورات روزمره و اولیه خود بر بیاید و از دور نظاره گر و هدایت کننده برای او باشیم.

* هنگاهی که شروع به کج خلقی می کند به او بی اعتنا باشیم. زیرا زمانیکه مشغول جیغ و داد است نمی توانید با دلیل و منطق او را راضی کنید.

* همیشه آرامش و ادب خود را حفظ کنید تا بتوانید همین آرامش را به کودک خود منتقل کنید.

*ساده ترین راه حل اینست که کودک از والدین خود الگو گرفته و به مرور زمان آنها را در زندگی اش اجرا می کند پس لجبازی را به فرزندمان آموزش ندهیم.

به نام یگانه عالم

بدون شک همه ما در شرایطی قرار گرفتیم که کسی از ما تقاضای انجام کاری را دارد که شاید تمایل به انجام آن کار را نداشته باشیم ولی متاسفانه نمی توانیم نه بگوییم علت چیست؟

یکی از علتها اینست که “نه” گفتن را بلد نیستیم و از کودکی به ما القا شده که نباید نه بگوییم و این بخاطر نوع تربیت ما است یعنی ( اگر “نه” بگوئیم باعث رنجش خاطر دیگران می شود و یک نوع بی احترامی محسوب می گردد)

علت بعدی ممکن است از عدم خودباوری ما سرچشمه بگیرد یعنی اگر “نه” بگوئیم ممکن است دیگران نظر مطلوبی در مورد ما نداشته باشند.

نکته 1: باید بدانید گاهی اوقات گفتن “نه” بسیار لازم و ضروریست.

نکته 2: به یاد داشته باشید که برای رضایت خودمان زندگی کنیم نه به خاطر رضایت دیگران.

با تمرین کردن می توانید مهارت “نه” گفتن را کسب کنید و برای یکبار امتحان کنید: فقط کاری که مایل به انجام آن نیستید در قبالش “نه” بگوئید آنوقت حس بهتری خواهید داشت.

مهربانى با کودکان

روزى پیامبر صلى الله علیه و آله همراه یارانش از راهى عبور مى کردند. در آن مسیر کودکانى مشغول بازى بودند، نزد یکى از آنان نشست ، و پیشانى او را بوسید و با وى مهربانى کرد علت آن را از وى پرسیدند. حضرت پاسخ داد: من روزى دیدم اى کودک هنگامى که با فرزندم حسین علیه السلام بازى مى کرد، خاکهاى زیر پاى حسین را بر مى داشت ، و به صورت خود مى مالید. بنابراین چون او را از دوستان حسین است ، من هم او را دوست دارم ، جبرئیل مرا خبر داد این کودک از یاران حسین علیه السلام در کربلا خواهد بود.

پدرم دلواپس آینده خواهرم است،اما حتی یک بار هم اتفاق نیفتاده که باهم به کافی شاپ بروند،در خیابان قدم بزنند و گاهی بلند بلند بخندند.

خواهرم نگران فشار کاری پدرم است،اما حتی یکبار هم نشده خواسته هایش را به تعویق بیندازد تا پدر برای مدتی احساس راحتی کند.

مادرم با فکر خوشبختی من خوابش نمیبرد.اما حتی یکبار هم نشده که با من در مورد خوشبختی ام صحبت کند و بپرسد: فرزندم چه چیزی تو را خوشحال میکند.

من با فکر رنج و سختی مادرم از خواب بیدار میشوم اما حتی یکبار نشده که دستش را بگیرم ،با او به سینما بروم ،باهم تخمه بشکنیم ،فیلم ببینیم و کمی به او آرامش بدهم.

ما از نسل آدم های بلاتکلیف هستیم، از یک طرف در خلوت خود، دلمان برای این و آن تنگ می شود، از طرف دیگر،وقتی به هم میرسیم لال مانی میگیریم! انگار نیرویی نامرئی، فراتر از ما وجود دارد که دهانمان را بسته تا مبادا چیزی در مورد دلتنگی مان بگوییم.

تکلیف مان را با خودمان روشن نمیکنیم . یکدیگر را دوست میداریم اما انقدر شهامت نداریم که دوست داشتن مان را ابراز کنیم. ما آدم های بیچاره ای هستیم! انقدر در بیان احساساتمان حقیر و ناچیزیم که صبر میکنیم تا وقتی عزیزی را از دست دادیم ،تا آخر عمر برایش شعر بگوییم.

از یک جا به بعد باید این سکوت خطرناک را شکست و راه افتاد.

از یک جا به بعد باید پدر به دخترش بگوید که چقدر دوستش دارد.

از یک جا به بعد باید دختر دست پدر را بگیرد و باهم قدم بزنند.

از یک جا به بعد باید مادر پسرش را به یک شام دونفره دعوت کند.

از یک جا به بعد باید پسر در گوش مادرش بگوید: چقدر خوب است که تورا دارم.

و چه خوب است از یک جا به بعد همینجا باشد،از همین جا که این نوشته تمام شد.