تنهـــــا نشستــــه ام و چـــای می نوشم و بغض می کنــم

هیچکــــس مــــرا بــــه یـــــــاد نمــــی آورد

ایـــن همـــه آدم روی کهکشـــان به این بزرگـــــی

و مــــن حتــــی آرزوی یک نفـــر هم نــــــبودم

کنــج گلویــــم قبرستانیست پـــر از

 احساس هایــی کــه زنــده به گـــور شـــده اند به نـــام

بغــــــــــــــض....

بالاتـــر از سیاهــــی هم “رنگــــــــــــــ” هستــــ