هر سال وقتی عید فطر فرا می‌رسد حرف معلم پرورشی کلاس دوم راهنمایی‌مان که با چه حرصی با صبر و حوصله در لاولای بازی‌گوشه‌های ما نصیحت‌مان می‌کرد یادم می‌آید و مکررا در گوشم با همان لحن و آهنگ تکرار می‌شود. نمی دانم برای بنده که حتی آن وقت‌ها سر از هیچ در نمی‌آوردم چطور از آن همه چیزهایی که خوشحال‌مان می‌کرد این حرف یادم مانده است.

فکر کنم همیشه قرار است این حرف در سرم بماند...

نمی‌دانم راز عمر این کلمات چیست؟ شاید از هنر معلمی است، با جمله‌ای که خیلی از او بزرگتر بود و شاید برکت عید فطر و یا حرف دل مرد عملی که از زبان روزه‌دار معلمی دلسوز و پرتحمل‌مان برآمد...

"حواستان باشه اگر فردا نرفتید برای نماز عید فطر دیگه رفت تا سال دیگه ها..."

خدا خیرش دهد هرکجا که هست...

انسان‌ها یا از اشتباهات خود کارآزموده می‌شوند و یا از اشتباهات دیگران درس می‌گیرند و اصل یادگیری و مهارت و مهمتر، کارآزمودگی، با مبادرت کلامی و جوارحی حاصل می‌شود نه محفوظات و دانسته‌ها. تجربه ثابت کرده کسانی که از اشتباه کردن و سرزنش دیگران ترسی ندارند انسان‌هایی خلاق و خود‌اتکا هستند و اساسا این دسته از انسان‌ها خالق مفاهیم و تعالیم بدیع و تازه‌اند.

از کسانی که با اشتباهاشان موجب تعلیم ما می‌گردند سپاس‌گزاری کنیم. یادمان باشد خندیدن به آن‌ها نشانه نادانی و ناتوانی ماست.

"وقتی بهار گل‌ها را جان می‌بخشد"

"وقتی که باغ‌ها طروات انفاق می‌کنند"

"چه گلایه از پاییز می‌توان نمود"

"وقتی زمستان همه چیز را نابود می‌کند"

*** نام ارتش تنها مترادف نام ایران است. ***

نیروی زمینی قهرمان ارتش ایران، سربازان و پرچم دارانت چه غریبانه رفتند.

تسلیت باد بر شرافت تو نیروی زمینی قهرمان ارتش ایران

یادش بخیر. وقتی در روزه‌های اول دورۀ آموزشی تمرین رژه می‌کردیم ارتشی‌ها برای آنکه به ما روحیه بدهند زیاد بر روی شرافتمان دست می‌گذاشتند. فرمانده هنگ‌مان به پشت بلندگو جایگاه می‌رفت و وقتی ما پا می‌گرفیتم بلند میگفت " درود به شرفت سرباز" و خون درون رگهایمان به جوش می‌آمد و با قدرت پا می‌کوبیدم. روز آخر آموزشی کسی نبود لحظۀ خداحافظی اشک در چشمانش گره نخورد و بغض نکند. زیبایی روزهای یک زندگی بود. ولی با این اوصاف انگار سربازیمان تمام شده بود و خیلی خوشحال بودیم. مرخصی ده روزۀ پایانی با هیچ چیز قابل مقایسه نبود. سختگیرهای ارتش معروف عام و خاص است ولی با همه محدودیت‌های پادگان‌های نیروی زمینی از کمبود و بی‌کیفیتی استحقاقی‌هایی که یکی در میان نصیبمان می‌شد تا غذا و کذا و کذا همۀ جوانانی که در ارتش خدمت کردند عرق و غیرت خاصی بر روی آن دارند. اما...                                 "گیرم که درد دل به تو گویم تو را چه غم      تو درد دل شنیده‌ای اما ندیده‌ای"

درود بر پیکر با شرافتت سرباز نیروی زمینی قهرمان ارتش ایران

و تسلیت بر خانواده صبور و داغدار تو که قرار بود بعد از 60 روز انتظار همدیگر را ملاقات کنید و پدرت و مادرت چشم بر تو روشن کنند و حالا دیدار انتظار می‌خواهد و انتظار. خدا صبرتان دهد که اجرتان باقیست.

و اما تو ای دستگاه‌های اجرایی و تصمیم‌گیر و چنین و چنان کشور که فیش حقوقیتان به اندازه فیش حقوق ماهانه 80 هزارتومانی سربازان است!!!

لایق تسلبت نیستی...

حال که این حادثه غم‌آلود پیشامد کرده دم از مجازات فرماندهان و مدیران پادگان 05 کرمان می‌زنند و مثل همیشه می‌خواهند از عدم آگاهی ملت سوء استفاده کرده و خود را از زیر بار مسئولیت خارج سازند و چون همیشه بی‌گناهان را نکوهش کنند. بعد از اتمام دورۀ آموزشی و خروج سربازان از پادگان دیگر هیچ مسئولیتی بر عهدۀ پادگان آموزشی نیست و این سربازان با اتوبوس پایانه‌های شهری به ولایت خود باز می‌گردنند. حال کجای این مهم به نظام سربازی ارتش باز می‌گردد. ارتشی که با کمترین بودجه نسبت به سایر سازمان‌های مشابه و ابزار‌آلات کهنه و فرسوده امنیت و اقتدار تولید می‌کند چه تقصیری دارد در یک سانحه رانندگی.  ننگ و شرم بر کسانی باد که موجبات وقوع اینچنین فاجعه‌هایی می‌شوند که در ظرف یک روز سه تصادف مرگبار خانواده‌های یک سرزمین را داغدار می‌کنند. این حادثه‌ها مصداق خوبی است برای ارزیابی عملکرد شماست. نه تنها جاده‌های کشور و نه تنها رانندگی و نه تنها تصادفات کشور که ریل‌ گذاری‌ها و مهندسی‌ها عاملان این فواجع هستند.

شرم بر شما...

            در دم نهفته به ز طبیبان مدعی     

                                                     باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

           چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدی است

                                     آن به که کار خود به عنایت رها کنند

تا زمانی که اقتصاد ما تک محصولی است و نفت سبد درآمد ملی ما را پر می‌کند نه بخش خصوصی وجود دارد و نه تولید. صنعت و فناوری با تکنولوژی مدرن در کشوری سبز می‌شود که مجبور باشد بدون پول باد آورده‌ امرار معاش کند. مجبور باشد. تا مجبور نباشد حتی اگر مایل به تولید هم باشد نمی‌تواند چون نفت دقیقا به سان مخدر است برای اقتصاد. در واقع پول در نمی‌آوریم، استخراج می‌کنیم. مانند جوانی برومند و زیبای که استخوان ترکانیده ولی هنوز پول توجیبی از پدرش می‌گیرد.

نمی‌دانم راست است یا دروغ ولی...

صنعت ایران بی ارج شد.

خداوند قرین رحمتش کند.

هر چیزی نامی و هر نامی مسمائی دارد که مسمی همان وجه تسمیه و یا صورت و وجهی است که چیزی را بدان خاطر نامیده‌اند. و رمضان نامی است که مسمائش ریزش و سوزش گناهان است و گناه یعنی نافرمان خدا و نافرمانی خدا چیزی جز پستی و زشتی نیست هرچند به ظاهر زیبا و به طعم شیرین باشد که گناه قطعا شیرین است چرا که نافرمانی و خودخواهی شیرین است و سختی در بندگی و فرمان‌برداری است.

اما زیباترین حکمت رمضان یعنی روزه در خاص‌ترین جلوۀ آن یعنی چرایی نهی از آشامیدن و خوردن است. باری بزرگان تعب‌ها و رنج‌های تشنگی و گرسنگی را بیهوده دانسته‌ و اصل را جلوۀ دیگری گماشته‌اند. این از آن زیبایی حکمت خلقت بشر است که بنده تا نفس سیری‌ناپذیرش را سرکوب نکند و تعب و ضعف بر جانش و قوای مادی‌اش وارد نیاورد و دلیل و معنی آن را نداند تفکر معنوی بر او ممکن نیست و چه بسا با دل سیر کفر گفتن آسان باشد.       

                     اندرون از طعام خالی‌دار             تا درو نور معرفت بینی                                       

تهی از حکمت به علت آن       که پری از شکم تا بینی                     

خیلی برایم جالب است. آخرین روز مجلس نهم. همه خندان و خوشحال و عده‌ای با موبایل‌های اندروید خارجی(بخوانید وارداتی) در حال گرفتن عکس سلفی و دسته جمعی. تا بگذارند در آلبوم‌هایشان و به فرزندان و نوه‌ها و عروس‌ها و دامادهایشان نشان بدهند که آری، ما هم روزی در خانه ملت سناتور بودیم و با رئیس مجلس و سایر بلندپایگان همکار و همکیش و همنشین.

اما انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است و هرچه هست به آن‌هایی مربوط است که هستند نه به آنان که می‌روند. هیچ خبری نیست از اینکه هزاران کارخانه و واحد صنعتی تعطیلی شدند. انگار نه انگار که بازار را رکود غرق کرده، بسیاری شغل خود را از دست داده‌اند، بسیاری بیکارند، آمار طلاق و اعتیاد فریاد می‌کشد. هزارن دختر و پسر دم‌بخت‌اند و هزینه‌های زندگی جرئت را از آنان ربوده است و احتمالا دم‌بخت هم خواهند ماند. انگار نه انگار که هزاران متخصص تحصیل کرده که حاصل سیاست‌های شما هستند روزها را شب و شب‌ها را روز می‌کنند بدون آنکه از زندگی لذتی ببرند.

انگار نه انگار...

صدای فریادهایی سیاه و خشن در امتداد شهر ما می‌پیچد:

آهااااااای نماینده‌های مجلس، وقتی آمدید ما نبودیم و حالا شما رفتید و ما ماندیم ... و قهقه می‌زند در کوچه پس کوچه‌های شهر تاریک ما...

در خانه‌های مستضعفان و بیکاران و ورشکسته‌ها...

خداحافظ نماینده‌ها...