ظهر یک روز بهاری در حیات سبز و پر از سبزیهای جورواجور یک خانه ساده شمالی، شبیه همان خانههایی که بچههای هفت هشت ساله نقاشی میکنند یک دختر ده دوازده ساله در گوشهای از آن بر روی لبۀ حوض کوچکی روبهروی مادرش نمیه نشسته است و مشغول شستن لباسها در یک تشت بزرگ مسی میشود، با دقت لبه آستین و یقه یک لباس را با هیبتی زنانه میشوید و بعد خوب چلانده و آبش را گرفته و سپس روی سرپنجه بلند میشود تا با نوک انگشتانش طناب را بگیرد و بعد آن را پهن کند و باز ادامه میدهد و مادرش همچنان خیلی با آرامش نگاهش میکند. هر چه نگاهش میکنم سیر نمیشوم. انگار زندگی را به تجربه گرفته است. اگر هیکل کوچکش نبود با این نشست و برخاستهای پختهای که داشت تشخیص سن و سالش محال بود. با خودم فکر میکنم که گفته است که دنیا به تهاش رسیده، هنوز همان نقطه آغاز است. 

مثل آدم‌های واقعی مثل خاک است، هم پاکند و هم به چشم نمی‌آیند. خاک مادر طبیعت است و هرچه هست از اوست اما به چشم، نمی‌آید. مایۀ تمام این طبیعت تماشایی از همه افتاده‌تر است و زمین خوردۀ من و توست اما به چشم نمی‌آید. آدمی هم همین است. آدمی که برای بشر مادری کند و زادگاه عشق و فطرت بشری شود گرچه به رشک بیاید اما به چشم نیاید. انگار قرینه تمام طبیعت خشک و تر در روح انسان می‌گنجد. گویی این همه حال و تحول طبیعی نقشی است پر معنی در پس پرده نقاشی خدا. ابر می‌بارد و زمین سبز می‌شود، خورشید می‌تابد زمین گرم می شود، درخت می‌روید و زمین نغز می‌شود، شمع می‌سوزد شب رنگ می‌شود. تو گویی هر چه که از خود می‌گذرد نور می‌شود و هرچه نور می‌شود به چشم نمی‌آید. نور به چشم آمدنی نیست فقط چشم نواز است.

فرقی ندارد فرخی باشی یا عارف قزوینی، میرزاده عشقی باشی یا تقی خان پسیان، اگر عاشق وطنی شمعی، خورشیدی، خاکی. هر چه حرارت عشقت فزون، زودتر ذوب می‌شوی، محو می‌شوی. محال است شمع باشی نسوزی، محال است بسوزی و بسازی محال است بروی و بمانی. اجر عاشقی گرچه بهشتی شدن است اما رسمش عیان بودن نیست، مستور بودن است. ستار بودن است. می‌آیی و می‌روی غریب و قریب.

چگونه شعله‌های احساس سرزمین‌مان را فراموش کنیم...

به بهانه بهشتی امروز و به یاد همۀ ستاران بهشتی...

سیزده آیان

نهادی ای تشنه لب صورت خود روی خاک

تنت به سوز و گداز تو گرم راز و نیاز

سوی خیام حرم دو چشم تو مانده باز

آه از آن ساعتی که با تن چاک چاک

نهادی ای تشنه لب صورت خود روی خاک

آمده از خیمه گه خواهر غم دیده ات

دید که شمر از جفا نشسته بر سینه ات

آه از آن ساعتی که با تن چاک چاک

نهادی ای تشنه لب صورت خود روی خاک

گفت بده مهلتی تا برسم بر سرت

برادرم تشنه است مبر سر از پیکرش

کمر ظهر شکسته بود. پیراهنی سفید و شلواری کرمی رنگ کهنه اما تمییز و مرتب و موهایی پرپشت و سفیدش از همه بیشتر در چشم بود. حدس می‌زنم در جوانی‌اش آراسته و منظم بوده. انگار دوچرخه‌اش را از همان جوانی نگاه داشته و حالا هم همراه اوست. ولی این بار آن را سکویی کرده بود تا دست دراز کند و از دورن سطل آشغال شهرداری چیزی بردارد.

از بی غیرتی جوانانی امثال من است که پیران کشور باید برای گذران زندگی دست به پستی بزنند. وقتی بزرگان و محترمان یک ملت در پیری به چنین روزی دچار شوند و جوانان بی‌خیال و بی‌قید به دنبال رفع این رشتی‌ها نباشند یقینا این روز برای ما هم تکرار خواهد شد. تاوان غفلت خواری است.

وقتی ملت و مردم به سادگی از کنار این اتفاقات پردرد می‌گذرند و این ذلت را ذلت خود نمی‌دانند و عاجلا برای رفع آن چاره نمی‌سازند چه انتظار از وکلایی که افتخارشان در گرقتن عکس یادگاری با مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپاست.

ای وای وطنم... ای وای مردم ایران...

گاهی وقت‌ها از خودم بدم می‌آید. دوست می‌دارم هیچ وقت نمی‌نوشتم و نوشتن را یاد نمی‌گرفتم. وقتی به جوشش می‌آیم و قلمم بدون هیچ کوششی روان می‌شود ناراحتم. سوژه‌ها، حرف‌ها و هر اتفاقی که هیزم خشک این کبریت قد بلند می‌شوند مرا اذیت می‌کنند. دوست ندارم کاسب سوژه‌ها باشم. سوژه‌هایی که انقدر آزارم می‌دهند که بلند بلند برای جهل بنی بشر افسوس می‌خورم و گریان می شوم برای خواب بلند روزگار. خدایا چه کنم. براستی من قربانی سوژه‌ها هستم. می‌نویسم نه برای نوشتن بلکه برای پایان بخشیدن به اتفاقات تلخ جاهلی تا شاید روزی فقط درس‌هایی از آن را بنویسم. شاید...