زمان معمار عجیبی است. چیزی را کهنه می کند و چیز دیگری را تازه و نو

کلام همان است که بود و معنا همین است که هست ولی کهنه نیست و زمان علی رغم انتظار رنگ و بو بخشید و جای شکر دارد.

 مراجعه بفرمایید به یادداشت توافقی که توافق شده بود. در تاریخ 2 آذر 1393

وقتی انسان در دل مشکلات تقلا می کند و فکر و حواس خود را به آن ها معطوف می کند حالا می‌فهمد که خواب چه نعمتی است چرا که به سختی می تواند برای اندکی آسوده بخوابد.

واقعا خوشبخت ترین آدم دنیا کسی است که خواب راحتی دارد.

زیباترین و دلچسب ترین لحظه برای یک ملت زمانی است که دانا و توانا هستند !!!

اما می خواهند که ندانند و نتوانند 

چرا که می دانند دانستن و توانستن معیار خوبی برای خوب بودن نیست ...

** کوزۀ سفالین که بر زمین زنند بشکند، عجب نیست.

اما کوزۀ سفالین که پنجاه بار بر سنگلاخ زد، نشکست، بر ریگ نرم افتاد و بشکست.

عجب می آید. **

چهار ماه گذشت. دوره های آموزشی تمام شد. دو ماه آموزش عمومی و دو ما آموزش تخصصی. نیاز به کلام مفصل نمی بینم و توضیح جزئیات را گرچه جذاب و بدیع است لازم نمی دانم. گرچه هنوز راه بلندی در پی است ولی از آنجا که مرحله ای مهم به اتمام رسیده و مرحلۀ جدیدی در انتظار است آن حس و ادراکی که در لحظۀ خروج از پادگان به یک سرباز دست می دهد آنهم حس و شوری که دیگر تکرار نمی شود را خالی از بیان نمی بینم.

خودم را به دقت برانداز کردم. وزنم خیلی کم تر شده بود. آفتاب با بی رحمی دستان و صورتم را سوزانده بود. تا به حال اینقدر در زندگی باید و نباید نشنیده بودم و اینقدر با اجبار و اکراه زندگی نکرده بودم. پوستم کلفت تر شده بود و دلم هم سفت و سخت تر. از نظامی گری و نظامی بودن چیزی هایی را دوست داشتم که تجربه کردم، سئوالات جان فرسایی داشتم که پاسخ ها را یافتم و چیزی هایی بیش از این ها دانستم که به من آرامش می بخشید گرچه شور و اشتیاقام را خاموش می کرد.

دلم احساس عجیبی داشت. کمی سنگین شده بود به خاطر آنچه می فهمیدم، کمی سبک شده بود به خاطر آنچه فهمیده بودم، کمی تهی شده بود به خاطر آنچه دیده بودم و کمی پر شده بود به خاطر آنچه متحمل شده بودم. و دیگر سختی و سنگینی بار و توشه ام مرا آزار نمی داد. فکر می کردم باید چندی بگذرد تا بفهمم چه تغییراتی کرده ام. به هیچ نوشیدنی و غذایی علاقه نداشتم و فقط می خواستم گوشه ای نشسته و دمی آرام و آسوده باشم. هیچ آرزویی نداشتم ... هیچ ... 

تشویش، واژه ای نه تنها آشنا بلکه ملموس برای همه

تشویش و اضطراب از نمودهای قرن بیستم است. سرعت، حجم اطلاعات، رقابت، دنیای مجازی عواملی است که در ایجاد و تشدبد تشویش دخیل هستند.

پروفسور مجید سمیعی در پاسخ به سئوالی در این رابطه می گویند:

((شما به عنوان جراح مغز و اعصاب چه توصیه‌های کاربردی به مردم دارید تا با به کار گرفتن آنها در زندگی روزانه، سلامت ذهن و مغزشان را تامین کنند؟

یکی از مطالب مهم این است که مغزمان را مغشوش نکنیم. دنیای امروزه شاید باعث شود حجم زیادی از اطلاعات در آن واحد وارد مغز شود اما باید بسیار مراقب بود که مسائل مختلف را وارد مغز نکنیم چرا که این کار کیفیت ارتباط سلول‌های مغز را دچار اختلال می‌کند. به تمام افراد و به ویژه به جوان‌ها توصیه می‌کنم ابتدا یک کار را به انتها برسانند و بعد به سراغ مطالب دیگر بروند چرا که در غیر اینصورت رفته رفته عملکرد مغز کاهش می‌یابد.

توصیه‌ای هم که برای والدین دارم این است که تا جایی که می‌توانند کودکان را از کامپیوتر دور کنند و اجازه ندهند وقت زیادی از آنها از طریق بازی‌های کامپیوتری پر شود چون حجم زیاد اطلاعاتی که به مغز کودک وارد می‌شود باعث آلودگی مغزی و فکری در کودکان می‌شود. به‌ ویژه بازی‌های رایانه‌ای که اگر به‌مدت طولانی از آنها استفاده شود جز تلف کردن انرژی مغزی و آسیب‌های جسمی و مغزی به کودکان دستاورد دیگری در پی ندارد. ))

پس بهتر است نفسی عمیق کشیده، ذهن را از زباله ها خارج کنیم و بعد از آنکه هدفمان را مشخص نمودیم به استفاده از ابزارها بپردازیم. یادمان باشد نظم و توالی استفاده از آن ها و ممارست برای به اتمام رسانیدن یک هدف در ایجاد آرامش نقش به سزایی دارد. از پراکندگی فعالیت در زمان کوتاه بپرهیزیم.

همیشه آرام و عمیق باشید.

زندگی را جستجو نکنیم زندگی ما را جستجو می­کند اگر بخواهیم واقعا زندگی کنیم. خیالبافی نکنیم. زندگی در دامن واقعیات شکل می گیرد و ما واقعیت را به خوبی می شناسیم  ولی ...

اگر رسم و قاعدۀ هر بازی را بیاموزیم آن وقت می­توانیم هم از بازی کردن لذت ببریم و هم بازی را ببریم. برای زندگی کردن هم باید قواعد آن را ییاموزیم. خیلی ساده است.

زندگی را نه خیلی جدی بگیریم و نه خیلی شوخی. در جستجوی سعادت باشیم ولی در درون خودمان و جدیت را در این راه استفاده کنیم و سختی­ ها را خیلی جدی نگیریم. این ها شوخی­ های زندگی است چرا که گذراست و با استشمام گل سرخ، یا نوشیدن یک لیوان آب گواراه و یا مزه کردن یک گیلاس تازه خستگی آن از تنمان رخت بر می ­بندد.

یادمان نرود که افتخار و منزلت از سختی به وجود می آید نه آسانی و تن پروری.

اگر خواسته باشیم زندگی کنیم و آستین همت بالا زده و پنجه در پنجۀ این مرد شویم در هر لحظۀ این نبرد شیرین درس ها می­ بریم که ارزشی به اندازۀ زندگی دارد.

چند درس ساده برای آنکه راحت ­تر بیاساییم.

از روی نادانی رویدادهای زندگی را تعبیر نکنیم، صبر داشته باشیم: اگر رویدادهای زندگی مطابق خواست و یا حتی تلاش ما نبود تعبیر بد نکنیم درحالی که به بدی آن واقف نیستیم شاید این برایمان مناسب باشد. صبر داشته باشیم و تحمل کنیم.

جز اساسی موفقیت خطر کردن است: از رویدادهای غیر قابل پیش بینی آینده نهراسیم و میدان را خالی نکنیم. آینده نگر باشیم ولی از بازی های آینده نترسیم. چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

زندگی یعنی رضایت از خویشتن: چگونه از خودمان رضایتمند می ­شویم.  

عزت نفس ستون انسانیت و انسانیت ستون زندگی است: برای زندگی کردن به معنای واقعی فقط باید عزت نفس خود با هیچ چیز قابل معامله ندانیم.

همین...

آسوده باشید و از زندگی لذت ببرید.

این غزل زیبا با صدای استاد گرمارودی را با تمام وجود به شما هدیه می کنم.

از شنیدن و خواندن آن لذت ببرید.

                             درد پنهانی

          وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی

                               حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

          کام بخشی گردون عمر در عوض دارد

                                    جهد کن که از دولت داد عیش بستانی

          باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد

                                 گر به جای من سروی غیر دوست بنشانی 

          زاهد پشیمان را ذوق باده خواهد کشت

                                        عاقلا مکن کاری کآورد پشیمانی

          محتسب نمی‌داند این قدر که صوفی را

                                     جنس خانگی باشد همچو لعل رمانی

          با دعای شبخیزان ای شکردهان مستیز

                                     در پناه یک اسم است خاتم سلیمانی

          پند عاشقان بشنو و از در طرب بازآ

                                      کاین همه نمی‌ارزد شغل عالم فانی

          یوسف عزیزم رفت ای برادران رحمی

                                    کز غمش عجب بینم حال پیر کنعانی

          پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت

                                       با طبیب نامحرم حال درد پنهانی

          می‌روی و مژگانت خون خلق می‌ریزد

                                      تیز می‌روی جانا ترسمت فرومانی

          دل ز ناوک چشمت گوش داشتم لیکن

                                     ابروی کماندارت می‌برد به پیشانی

          جمع کن به احسانی حافظ پریشان را

                                    ای شکنج گیسویت مجمع پریشانی

          گر تو فارغی از ما ای نگار سنگین دل

                                حال خود بخواهم گفت پیش آصف ثانی

یک شب از شب های سال، یک شبی از شب ترین شب های سال

آجیل و تخمه و هندوانه، دور هم بودن و فال گرفتن و خوشی

شبی بلند که گرچه خوش می گذرد بسا که زود می­گذرد. وه، این، شب است، که طرب می گذرد.

اما هر چه که باشد، شب است که می گذرد. شــــب ...

شب هرچقدر هم که بلنــــــد باشد و ســـــرد مــــــی گذرد.

خوش باش و پرتلاش و پرامید

که شـــــــــــــب ...

زود

می گذرد.

زادروزش خجسته باد .... 

دریافت یکی از بهترین سروده ها و سرودهای اشعار مرحوم شاملو با صدای فرهاد در دنبالک ها

فراموشی صفت بارز و مسجل آدمی است و معمولا بدان چیزی بی اعتنا هستیم که خاصیت انسانی و نشانۀ راسخ آدمی است. خیلی چیزها یادمان می رود. انسان ها یادمان می رود حرف هایشان یادمان می رود کارهایشان یادمان می رود حماسه هایشان یادمان می رود و حتی اگر یادمان هم بماند حاضر نیستیم در آن ها تامل کنیم و اگر تامل کنیم حاضر نیستیم بازگو کنیم و اگر بازگو کنیم حاضر نیستیم به آن ها عمل کنیم چرا که فقط درست بودن یک کار کافی نیست، شهامت شرط اصلی هر حماسه ای است.  با شهامت کم است ولی آنقدر ارزشمند هستند که همیشه یادشان کنیم. 

آری، سیزده آبان آمد و رفت و یادمان رفت از آنکه در این روز بهشتی شد. یادمان رفت که ستار بهشتی شد.

ستار بهشتی جان سپردۀ راه خون و قلم یادش گرامی باد. 

بدین منظور مقاله­ ای را که سال گذشته در یکی از نشریات مستقل دانشجویی دانشگاه شاهرود به نام (جهش) به چاپ رسانده ام را برای مطالعه شما دانایان عزیز بر روی تارنگار قرار می دهم که از قسمت دنبالک ها می توانید آن را دریافت کنید. امید است که آن بزرگمرد شجاع خشنود و مسرور باشد... 

از خون جوانان وطن لاله دمیده
از ماتم سرو قدشان سرو خمیده

در سایه گل، بلبل ازین غصه خزیده
گل نیز چو من در غمشان جامه دریده

چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ

از روزی که ایران و آمریکا  دور یک میز نشستند و به یکدیگر لبخند زدند توافق انجام شده بود. چرا که هر دو به این نتیجه رسیده اند که توافقات بد میز مذاکره بسیار کم هزینه تر، کم خطر تر و قابل جبران تر از سایر کارهایی است در این سه دهه انجام داده اند. با کمی نگرش در گذشته به روشنی مشخص است که  حتی آنجا که دو طرف به پیروزی رسیدند چه هزینه های گزافی را متحمل شدند و توجه بیش از اندازه نسبت به نظرات و اهداف تقابلی و حذفی چه میزان از تمرکز و سرمایه هایشان را به هدر داده است. برای پیروزی در هر رقابتی باید قاعدۀ آن بازی را دانست. اگر کمی چشم بگردانیم و قاعدۀ بازی امروز را دریابیم آنوقت می فهمیم که بعد از دوران جنگ سرد، جنگ فقط در کشورهای توسعه نیافته انجام شده است و جهان اول از آن جهت توسعه یافت که فهمید راز بقا در رقابت است نه عداوت.از این به بعد هم سیاست امریکا در قابل ایران رقابتی خواهد بود و سعی خواهد کرد که از تمامی فرصت های ایران برای عقب گذاشتن بیش از پیش خودش استفاده کند. سرمایه گذاری نقتی، فرهنگی و کشف استعدادها در کورترین نقاط این سرزمین و تصاحب آن و هر کاری دیگر که فکرش را بکنید که موجب برتریش شود اولویت اول او خواهد بود.

پیروز آینده کسی است که بتواند بقای با عزت و مستقل خود را تضمین کند و رمز آن بقا، اقتصاد و فرهنگ قوی است. بر سر این ها باید جنگید و توافق در این جاست که بی معناست. چرا که حریف شاید رحمی داشته باشد ولی رقیب رحمی نخواهد داشت چرا که جنس کار او متفاوت است.

 مسئله هایی بزرگ که به جای علامت سئوال (؟) در انتها آن ها باید علامت تعجب (!!!!!) گذاشت.

جنگ زرگری ترکیب اسمی جدیدی نیست و بسیاری از مطبوعات از آن استفاده می کنند. مخصوصا امروز که بیان جنگ زرگری بین کاخ سفید و کنگره آمریکا بر سر توافق جامع هسته ای با ایران از سوی بسیاری از صاحب تریبون ها عنوان شده است. مفهوم جنگ زرگری را می توان اینگونه عنوان نمود که جنگ و غوغایی است ساختگی و جعلی بین دو نفر، گروه و یا دستگاه و ... که به منظور فریفتن طرف سوم که مشتری و یا رقیب هر دو می باشد بر پا می شود.

حال سئوال ها این  است که:

آیا پروندۀ هسته ای ایران به دست افرادی کاربلد و شایسته نیست؟ آیا وزرات امور خارجه و کارکنان آن با شرایط و اوضاع سیاسی جهان آشنا نیستند؟ و آیا تیم مذاکره کننده و به تعبیری دولت مسئول از صلاحیت این امر برخوردار نیست؟ پس چرا عده ای به طور مداوم بر طبل نشدنی بودن و ضرر کردن طرف ایرانی می زنند؟ چرا تیم مذاکره کننده را با مشتری مقایسه می کنند که هیچ اطلاعی از علم جواهر شناسی در بازار ندارد؟ آیا جنگ زرگری فقط از طرف مقابل می تواند شکل بگیرد؟

برای رسیدن به پاسخ این سئوالات ( که البته شخصی است ) دعوت می کنم مطالب زیر را دنبال کنید...