حرف های درگوشی

دم غروب،میان حضور خسته ی اشیا
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.
وروی میز، هیاهوی چند میوه نوبر
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.
و بوی باغچهرا، باد، روی فرش فراغت
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد.
و مثل بادبزن،ذهن،سطحروشن گل را
گرفته بود به دست
و باد می زد خود را.

مسافر ازاتوبوس
پیاده شد:
"چه آسمان تمیزی"!
و امتداد خیابان غربت او رابرد.

غروب بود.
صدای هوش گیاهان به گوش می آمد.
مسافر آمده بود
وروی صندلی راحتی، کنار چمن
نشسته بود:
"دلم گرفته،
دلم عجیب گرفتهاست.
تمام راه به یک چیز فکر می کردم
و رنگ دامنه ها هوش از سرم میبرد.
خطوط جاده ها در اندوه دامنه ها گم شده بود.
چه دره های عجیبی!
واسب، یادت هست،
سپید بود
و مثل واژه پاکی، سکوت سبز چمن زار را چرا میکرد.
و بعد، غربت رنگین قریه های سر راه.
و بعد، تونل ها.
دلم گرفته،
دلمعجیب گرفته است.
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوشبو،که روی شاخه نارنج میشود
                                                   خاموش،
نه این صداقت حرفی،که در سکوت میان دو برگ این
                                                 گلشبوست،
نه،هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی رهاند.
و من فکرمیکنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد."

نگاه مردمسافر به روی میز افتاد:
"چه سیب های قشنگی!
حیات نشئه ی تنهایی است."
ومیزبان پرسید:
قشنگ یعنی چه؟
- قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال
و عشق، تنهاعشق
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس.
و عشق، تنها عشق
مرا به وسعت اندوهزندگی ها برد،
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.
- و نوشداروی اندوه؟
- صدای خالص اکسیر می دهد این نوش.

و حال،شب شده بود.
چراغ روشن بود.
وچای می خوردند.

-چرا گرفته دلت مثل انکه تنهایی.
- چقدر هم تنها!
- خیال می کنم
دچار ان رگ پنهان رنگ ها هستی.
- دچار یعنی
- عاشق.
- وفکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک،دچار ابی دریای بیکران باشد.
- چه فکرنازک غمناکی!
- و غم تبسم پوشیدهً نگاه گیاه است.
و غم اشاره ی محوی به ردوحدت اشیاست.
- خوشا به حال گیاهان که عاشق نوردند
و دست منبسط نور روی شانهانهاست.
- نه،وصل ممکن نیست،
همیشه فاصله ای هست.
اگر چه منحنی اب بالشخوبی است
برای خواب دل اویز و ترد نیلوفر،
همیشه فاصله ای هست.
دچار بایدبود
وگرنه زمزمه ی حیات میان دو حرف
حرام خواهد شد.
و عشق
سفر به روشنیاهتراز خلوت اشیاست.
و عشق
صدای فاصله هاست.
صدای فاصله هایی که
- غرقابهامند.
- نه،
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ میشوند کدر.
همیشه عاشق تنهاست.
و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست.
و او وثانیه ها می روند ان طرف روز.
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند.
و او وثانیه ها بهترین کتاب جهان را
به اب می بخشند.
و خوب می دانند
که هیچ ماهیهرگز
هزار و یک گرهً رود خانه را نگشود.
و نیمه شب ها، با زورق قدیمیاشراق
در ابهای روزانه هدایت روانه می گردند
و تا تجلی اعجاب پیش میرانند.
- هوای حرف تو ادم را
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و درعروق چنین لحن
چه خون تازه محزونی!

حیاط روشن بود
و باد می امد
وخون شب جریان داشت در سکوت دو مرد.

" اتاق خلوت پاکی است.
برای فکر،چهابعاد ساده ای دارد!
عجیب دلم گرفته است.
خیال خواب ندارم."
کنار پنجرهرفت
و روی صندلی نرم پارچه ای
نشست:
"هنوز در سفرم.
خیال میکنم
درابهای جهان قایقی است
و من – مسافر قایق – هزار ها سال است
سرود زنده ی دریانوردان کهن را
به گوش روزنه های فصول می خوانم
و پیش می رانم.
مرا سفر بهکجا می برد؟
کجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرمفراغت
گشوده خواهد شد؟
کجاست جای رسیدن، و پهن کردن یک فرش
و بی خیالنشستن
و گوش دادن به
صدای شستن یک ظرف در زیر شیر مجاور؟

و در کدامبهار
درنگ خواهی کرد
و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

شراب بایدخورد
و در جوانی یک سایه راه باید رفت،
همین.

کجاست سمت حیات؟
و مناز کدام طرف می رسم به یک هدهد؟
و گوش کن،که همین حرف در تمام سفر
همیشهپنجرهً خواب را بهم می زد.
چه چیز در همهً راه زیر گوش تو می خواند؟
درست فکرکن
کجاست هستهً پنهان این ترنم مرموز؟
چه چیز پلک تو را می فشرد،
چه وزنگرم دل انگیزی؟
سفر دراز نبود:
عبور چلچله از حجم وقت کم میکرد.
و درمصاحبهً باد و شیروانی ها
اشاره ها به سر اغاز هوش بر می گشت.
در ان دقیقه کهدر ارتفاع تابستان
به"جاجرود"خروشان نگاه می کردی،
چه اتفاق افتاد
که خوابسبز تو را سار ها درو کردند؟
و فصل فصل درو بود.
و با نشستن یک سار روی شاخهًیک سرو
کتاب فصل ورق خورد
و سطر اول این بود:
حیات،غفلت رنگین یک دقیقهً "حوا"ست.

نگاه می کردی:
میان گاو و چمن ذهن باد در جریان بود.

بهیادگاری شاتوت روی پوست فصل
نگاه می کردی،
حضور سبز قبایی در میان شبدرها
خراش صورت احساس را مرمت می کرد.

ببین،همیشه خراشی هست روی صورتاحساس.
همیشه چیزی،انگار هوشیاری خواب،
به نرمی قدم مرگ میرسد از پشت
وروی شانهً ما دست می گذارد
و ما حرارت انگشت های روشن او را
بسان سمگوارایی
کنار حادثه سر می کشیم.
"ونیز" یادت هست،
و روی ترعهً ارام؟
دران مجادلهً زنگدار آب و زمین
که وقت از پس منشور دیده می شد
تکان قایق،ذهن تورا تکانی داد:
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست.
همیشه با نفس تازه باید راهرفت
و فوت باید کرد
که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ