. بعد از ظهر بود آقای محمد رسولی، مسوول آسایشگاه ما، که از جلسه مسوولین آسایشگاه ها با فرماده عراقی اردوگاه برگشته بود گزارش این جلسه را به اسرا می داد او در پایان سخنانش گفت : “ برادران از من نخندید و ادامه داد این جمله را سرهنگ مزاحم سفارش كرده كه به شما بگویم و من از قول او بیان می كنم : “ ایران قطع نامة 598 سازمان ملل متحد را پذیرفته و بزودی جنگ تمام می شود و شما به خانه هایتان باز می گردید!

 همة بچه ها خندیدند و یكی از میان جمع گفت :‌ “ شتر در خواب بیند پنبه دانه !!! ”  اما بند دل من پاره شد ! مگر ممكن است یك سرهنگ سخنی را بگوید كه خیلی زود صحت و سقم آن مشخص  شود ؟ !! سخنان مسؤول آسایشگاه زمانی به پایان رسید كه صدای صوت قرآن همه را به طرف محل وضـومی كشاند و سپس صدای اذان بلند شد و بچه ها برای راز و نیاز با یكتای بی همتا به نماز ایستادند . بعد از نماز و غذا من از آقای رسولی پرسیدم :“ آیا ممكن است كه سرهنگ راست بگوید و خبرهایی باشد كه ما از آن بی خبریم ؟!! ”  آقای رسولی در پاسخ ضمن اینكه می خواست اصل ماجرا را كذب معرفی كند اما به نظر می رسید كه خود او نیز مردد است و در كنار پنجره منتظر سرباز می باشد . من هم كنار پنجره بودم آقای رسول آقا بالازاده هم آمـد او نیــز دلهـره داشـــت و بـا لحـن عجیبـی گفت :‌ « اسكافی یعنی ممكن است .؟ !! »  لحظاتی گذشت فرج سرباز بی خیال عراقی نگهبان آن شب بود ، پشت پنجره آمد آقای رسولی او را صدا زد او چندان دل خوشی از جنگ و مسائل اطرافش نداشت و گویا آنقدردراردوگاه مانده بود كه به اسرا شباهت بیشتـری داشـت تـا نگهبانان !! ازاو در مورد قطع نامة سؤال شد .

فرج گفت: «نمایندة ایران در سازمان ملل متحد پذیرش قطع نامه ی شورای امنیت را رسماً بـه دبیر كل این سازمان اعلام كرده است و این خبر را تمامی رسانه های گروهی دنیا منتشر كرده اند !!! »  او گفت : «به زودی روزنامه ها وارد اردوگاه می شوند و خودتان می توانید اخبار ایـن مسـأله را   پـی گـیری كنید !! » سرباز عراقی رفت اما ما هنوز مات و مبهوت بودیم . مدتی بعد روزنامه ها را آوردند . آقای سعدون حمادی كه به تازگی به عنوان وزیر شؤن خارجی عراق منسوب شده بود در مصاحبة مطبوعاتی با تأیید این خبر آمادگی دولتش را برای مذاكره با ایران اعلام كرده بود . سكوت بر آسایشگاه حاكم شد و شاید در آن لحظه بر همة اردوگاه !!! یعنی چه شده است ؟!!  صبح روز بعد رادیو عراق دائماً این سخن حضرت امام را پخش می كرد:“  قال الخمینی … سخن حضرت امام این بود:“ … قبول این مسأله برای من از زهركشنده تراست ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت اواین جرعه را نوشیدم …بدا به حال من كـه هنـوزمانده ام وجام زهرآلود قبول قطع نامه راسركشیده ام

اردوگاه مراسمی را جهت بزرگداشت هفتمین روز شهادت آقای رضائی برگزار كرده بود ،‌اما داغ سخنان امام مبنی بر نوشیدن جام زهر با قبول قطع نامه چنان بر دلها اثر كرده بود كه بچه ها با حزن و اندوه فراوان اشك می ریختند . آن روز در آسایشگاه 3 محل مراسم فاتحه خوانی آقای حسین معینی به سبك استاد عبد الباسط

 قرآن می خواند صدای ایشان در آن مراسم حزن انگیز تر از گذشته بود . همه ناراحت بودند شاید در آن محیط بسته و بی خبر از همه جا ما قبول این قرار داد را نوعی شكست به حساب می آوردیم . شورای فرهنگی اردوگاه برای مقابله باچنین خطری نخست اطلاعیه ای را منتشر كرد كه گویندگاه اخبار آن را در آسایشگاه خواندند و سپس با تهیه و تنظیم تحلیـلی بسـیار جالـب موضـوع قبـول قطع نامه را برای بچه ها روشن كرد . اصل مطلب سخنرانان حول محور اطاعت از حضرت امام به عنوان ولایت امر می چرخید . سخن از ادای تكلیف بود . امام ما را به دفاع امر فرمودند و ما اجابت كردیم و اكنون دعوت به صلح شده ایم و باید اطاعت كنیم . قبول قطع نامه نیز همانند آمدن به جبهه یك آزمایش الهی است و ما در هر حال نباید دست از دامان امام بر داریم . سخنان طلاب و سخنرانان تأثیر فراوانی بر روحیة اردوگاه داشت . ....

اگرچه برخلاف وعده های اولیه خبرگزاری ها عراقی در مذاکرات سنگ اندازی کردند و اسارت ما دو سال دیگر ادامه پیدا کرد.

یادش بخیر چه روزهایی بود              نقل از کتاب سال های اسارت اثر محمد جواد اسکافی

روز شنبه 21 تیر ماه 1399 از دیروز در غم هجران دوستی باوفا و آزاده ای صدیق می سوختیم. سرانجام پیکر مطهر این آزاده دلاور از شیراز به بهبهان رسید . و قرار شد که ساغت شش بعداز طهر در قطعه ایثارگران آرامستان بهشت رضوان بهبهان به خاک سپرده شود.

تصمیم براین شد که بخاطر شرایط حساس جامعه و شیوع بیماری کرونا تعداد معدودی در این مراسم شرکت کنند. در گروه آزادگان بهبهان با پیام های متعدد از دوستان دل سوخته خواسته شد که در مراسم حضور پیدا نکنند. تنها چند نفر به نمایندگی از دیگران در تشییع جنازه حاضر شدند.

صحنه عجیب و در آوری بود. هرکدام از دوستان حاضر در آرامستان حال و هوای مخصوص به خود را داشتند اما همگی در یک حالت مشترک بودند می سوختند و می گریستند

حاج عبدالصاحب بخردی اسطوره مقاومت در رومادیه 2 که هرگز در مقابل دشمن سرخم نکرد اینجا کمر خمیده بود از یک طرف تلاش می کرد علی آقا فرزند مرحوم را آرام کند و طرف دیگر بر غربت دوست عزیزش اشک می ریخت و ناله سر می داد.

حاج عباس سیاری در غم فراق دوستی که چهل سال از او خاطره داشت جز سیل اشک چیز دیگری برای بدرقه اش نداشت.

حاج بهروز ساختمانی با وجود جسم بیمارش چون پروانه دور قبر« کاکا اردشیر »خود می چرخید و ضجه می زد

حاج رضا حق شعار دوست و همسایه این سال ها در شیراز از صحنه بیمارستان می گفت و دل هر شنونده ای را به آتش می کشید . می گفت و می نالید و اشک می ریخت که« ستون محکم دوستیهایمان غریبانه رفت»

حاج عبدالرسول قاسمی مرد شوخ طبع وبا نشاطمان با چهره غمبار و چشمان اشک بار نظاره گر سفر غریبانه دوست با وفایش بود

حاج حسین بوستانی که هیچگاه خنده از لبهایش دور نمی شد به همراه رحیم خادمی و حمدالله بوعلی از زیدون خود را رسانده بودند تا با اشک های چشمشان برادر مومن خود را بدرقه کنند.

حاج امیر قرایی بانی سفرهای زیارتی و دورهمی های دوستانمان که همیشه آرام و محجوب بود در یک جمله آتشین همراه با اشک و آه گفت« سلار گروهمان غریبانه رفت» و قلب ما را آتش زد.

حاج باقر رجایی دستی در کار دفن داشت و چشمی پر از اشک و چون همیشه پر کار و پر تلاش بود

آقا مسعود مبشر نژاد هم آمده بود تا با گریه هایش یاد سال 62 و گردان محرم و بودن در کنار حاج اردشیر را زنده کند

سید حبیب الله مرتضوی نسب خودر ا به آرامستان رساند زیرا نمی توانست در خانه بماند و براین تشییع غریبانه اشک نریزد.

و حال دوستان ما در خانه ها بهتر از حال ما نبود که شرایط جامعه مجبورشان کرده بود که در خانه بمانند و بسوزند وبرای تسلی خاطر خود و شادی روح شهید عزیزمان قرآن بخوانند و دعا کنند.

راوی دلسوخته می دید و می گریست و می سوخت که حتی گریه امانش نمی داد که پشت تریبون برود و از 38 سال خاطرات تلخ و شیرین دوست با وفایش سخنی بگوید.

حاج اردشیر عزیز همانطوری که در اولین ساعات اسارت با صدای بلند گفتی که « خدایا راضی به رضای تو هستیم» اینک در این روز سخت و غمبار و در این تشییع غریبانه رو به درگاه الهی نموده  و با صدای بلند فریاد می زنیم:« خدایا فراق یار باوفایمان آنقدر سخت و طاقت فرساست که جز با عنایات و محبت خودت قابل تحمل نیست اما راضی هستیم به رضای تو. همانگونه شهید عزیز ما راضی بود»

حاج ارشیر یوسفی روز 20 تیرماه در شهر شیراز غریبانه جان به جان آفرین تسلیم کرد و روز 21 تیر غریبانه در زادگاهش بهبهان به خاک سپرده شد.

باورم ناید که ترک بزم اهل دل گرفتی

بعد از حرف آقا محرم فقط منتظر بودم تا در بندها را ببندند و برویم سر وقت رادیو.

خود آقا محرم داخل بند دیگر طاقت نیاورد و شروع کرد به گریه کردن. من و محسن رفتیم سراغ رادیو و بردیمش سمت حمام. طبق معمول من رفتم داخل و محسن بیرون نشست. ساعت ده ونیم یازده صبح بود. موقع خبر نبود. دلم مثل سیر و سرکه می جوشید. تا رادیو را بازش کردم، دیدم مارش عزاست. چند لحظه بعدش هم همان اطلاعیه « روح پر فتوح و ملکوتی امام به ملکوت اعلی پیوست.» را خواند. یک دفعه شل شدم. با اینکه از قبل با حرف آقا محرم کمی آمادگی اش را داشتم، اما باز وقتی از رادیو با آن جو و فضایی که ایجاد شده بود شنیدم، اصلاً بریدم. دائم با دست روی سرو صورتم می زدم و می گفتم « وای حالا ما باید عزای امام رو بگیریم؟ اصلاً بعد از این انقلاب چی میشه؟» اما خیلی زود خودم را جمع و جور کردم. برعکس قطعنامه که دستم راه نمی رفت و به زور می نوشتم، این بار انگار کسی هول بدهد این دست را، دستم خودش می نوشت. هر چه خوانده می شد را تند تند می نوشت. ولی کاغذ خیس اشك می شد، روی یک برگه دو خط می نوشتم. کاغذ خیس خیس می شد، کاغذ را می انداختم کنار یک کاغذ دیگر، باز آن کاغذ هم همین طور. باید سریع می نوشتم و می آمدم بیرون. آقا محرم گفته بود «فقط ببین صحت داره یا نه؟ همین.» اما بیست دقیقه طول کشید تا توانستم همان یک پیام را بنویسم. از داخل حمام که آمدم بیرون دیدم غیر از محسن، آقا محرم آهنگران و علی آقا بلال زاده معاون آقامحرم هم ایستاده اند و همین جور نگاه می کنند. من بی اختیار اشک می ریختم و آن ها هم دیگر اصلاً نپرسیدند که چی شده؟ محرم زد توی سر خودش، علی بلال زاده و محسن هم همین طور. اما محرم خیلی زود خودش را جمع کرد و گفت «بچه ها بی تابی نکنین، باید قضیه رو یه جور جمع کنیم، ما این جوری بی تابی بکنیم بچه های دیگه چی؟» هنوز هم از بچه ها کسی چیزی نفهمیده بود. خود عراقی ها هم نه رادیوشون را باز می کردند و نه چیزی می گفتند. با هم رفتیم خدمت حاج آقا صالح آبادی. حاج آقا صالح آبادی وقتی تایید خبر را از جانب ما شنید ساکت شد و چند دقیقه هیچ چیز نگفت. زمان، انگار وزن پیدا کرده بود. سنگین شده بود. به این سادگی نمی گذشت. مثل همان وقت هایی که اوایل اسارت برای بازجویی می بردند و یک دقیقه اش به اندازه یک ساعت می گذشت. بعد از چند دقیقه که به اندازه چند ساعت گذشت گفت «همه طلبه و مسئولین بند ها رو جمع کنین و بگین جلسه فوری داریم.» ما آمدیم بیرون. بچه ها از حال و روزمان چیز هایی فهمیدند؛ اما خودمان خبر را ندادیم. گذاشتیم تا خود حاج آقا جمشیدی و حاج آقا صالح آبادی خبر را بدهند. جلسه توجیهی روحانی ها و مسئولین گذاشته شد و برایشان گفتند که اسرا دعوت به آرامش شوند چون اگر شلوغ شود عراقی ها مداخله     می کنند. بعد توی دو تا اتاق اردوگاه، دو تا سخنرانی اصلی گذاشتیم تا خبر را به بچه ها بدهند. حاج آقا صالح آبادی و حاج آقا جمشیدی سخنران ها بودند. من خودم اتاق حاج آقا جمشیدی بودم. حاج آقا بعد از نام خدا با انا لله و انا الیه راجعون شروع کرد که بچه ها همان اول همه چیز دستگیرشان شد. اصلاً این دو تا اتاق، همان اول سخنرانی ها از گریه ی بچه ها می لرزید. تأثیر آیه (الا بذکر الله تطمئن القلوب) را من آنجا به چشم دیدم. فقط یاد خدا و آیه هایی که تلاوت می شد قلب بچه ها را تسکین می داد. عراقی ها تأکید می کردند هیچ کس حق ندارد بیرون از بند ها عزاداری کند. هیچ حرکت و سخنرانی هم بیرون از بند انجام نشود. سیل اخبار بود که از رادیو می گرفتیم. بچه های خبر حسابی درگیر بودند. اخبار را که می گرفتیم، با همه جزئیاتش برای بچه ها می خواندیم. اینکه فردا تشییع پیکرحضرت امام است. اینکه نماز را آیت الله گلپایگانی می خوانند و...  . عراقی ها برخلاف گذشته، این بار توی بندها کاری به کارمان نداشتند و گذاشتند تا چهل روز عزاداریمان را بکنیم. صدها ختم قرآن توی آن چهل روز نثار روح امام(ره) شد. تمام دکلمه ها و سرودها و مداحی ها را از رادیو می گرفتیم و عیناً بچه ها آنها را تمرین و اجرا می کردند. یکی دو بار هم خود بچه های سرود را آوردیم تا از رادیو سرود را بشنوند و بهتر اجرا کنند. اولین سرودی که بچه ها بعد از فوت امام (ره) خواندند، همان سرود معروف (دریغا ای دریغا ای دریغاخدایی سایه ای رفت از سر ما) بود. توی آن چهل روز، شاید روزانه شش هفت ساعت رادیو می گرفتیم و مثل خبرنگارها رپرتاژ وگزارش لحظه به لحظه داشتیم.

نقل از کتاب دوره در های بسته مجموعه خاطرات حاج لطف الله صالحی

بعد از عید سال 68 بود که اخبار را هم چنان دنبال می کردیم برای آزادی، لا به لای خبر ها، خبر بستری شدن حضرت امام (ره) و تحت مراقبت پزشکی بودن ایشان را شنیدیم. اردیبهشت، تقریباً هفته ای یکی دو بار خبر امام (ره) را داشتیم اما به خرداد که رسیدیم روز به روز شد. خبر ها را به بچه ها می دادیم. این که امام (ره) چه بیمارستانی بستری اند. چقدر مردم جمع شده اند توی خیابان ها و مراسم دعا گذاشته اند. تکایا و مساجد چه کار می کنند. توی اردوگاه هم کار بچه ها فقط شده بود دعا و زاری. «خدایا لااقل این یکی رو از ما نگیر.» دیگر تابش را نداشتیم. توی ذهنمان انقلاب و ایران بدون امام (ره) اصلاً نمی گنجید. همه فکر و ذکر و برنامه هایمان شده بود امام (ره) و بیماری امام (ره). بچه های خبر حسابی مشغول بودند. دائم شیفت ها با هم جا به جا می شد و کاتب ها درگیر بودند. خبر های ساعت دو بعد از ظهر و دوازده شب را دائم داشتیم. اما پیش می آمد که خبر هشت صبح را هم می گرفتیم. روز سیزده خرداد، آمار ساعت ده صبح گرفته شد و همه بچه ها رفتند داخل بند ها که عراقی ها محرم آهنگران؛ مسئول ایرانی اردوگاه را صدا زدند. هر از گاهی که فرمانده عراقی قرار بود بیاید یا خبری چیزی بود، عراقی ها آقا محرم را صدا می زدند. اما این بار دیدم که آقا محرم وقتی از پیش عراقی ها برگشت، یک راست رفت سمت حاج آقا صالح آبادی و بعد هم آمد سراغ من. من از پشت پنجره داشتم نگاهش می کردم، توی دلم نگران هم شده بودم. از همان پشت پنجره آرام اشاره کرد بیا جلوتر. سرم را چسباندم به توری پنجره. بچه ها این جور موقع ها کلاس می گذاشتند و رعایت می کردند. مثلاً می دیدند مسئول اردوگاه با یکی از مسئولین بند ها کار دارد، خودشان می رفتند آن طرف تر و اصلاً گوش نمی کردند. در همین حال هم اگر به کسی شک می کردند؛ حتی از دست شویی رفتن و طولانی شدن زمان آن هم آمار داشتند.

خلاصه این که آقا محرم خیلی آرام گفت «لطف الله وقتی آمار گرفتند ورفتیم تو، سریع برو رادیو رو بگیر.» یک دفعه دلم هری ریخت پایین. گفتم «مگه بهت چی گفتن؟» گفت «تو برو بگیر بهت می گم.» بعدش برایم گفت که عراقی ها بر خلاف همیشه، کمی منطقی تر برخورد کرده بودند. آقا محرم گفت فرمانده اردوگاه ازش پرسیده «اگه یه اتفاق بزرگ براتون بیفته مثلاً یکی از رهبرای بزرگتون فوت کرده باشه فکر می کنی اسرا چه کار می کنن؟» عراقی ها خبر نداشتند که ما اخبار لحظه به لحظه را داریم. آقا محرم هم به روی خودش نیاورده بود و گفته بود «خب فرق می کنه، تا کی باشه؟» گفتند «مثلاً رئیس جمهورتون یا مثلاً رهبرتون.» آقا محرم گفته بود «خب خیلی ناراحت می شیم. اینا رهبرامون هستن.» توی رابطه با ما، عراقی ها آن اواخر خیلی پیشرفت کرده بودند. اوایل خیلی راحت می گفتند باید بگویید درود بر صدام و به رهبران ما توهین می کردند. اما آن اواخر خیلی با احتیاط رفتار می کردند و کلی مقدمه چیدند تا در آخر به آقا محرم گفتند «شما باید آمادگی فوت سید خمینی رو داشته باشین و اسرا رو هم آماده کنین. هر انسانی به هر حال فوت می کنه. تو باید تعهد بدی که کسی شلوغ نکنه. خود زنی نکنه.»........ ادامه دارد

نقل از کتاب دوره در های بسته مجموعه خاطرات حاج لطف الله صالحی

حدودا سومین ماه مبارک رمضان اسارت بودکه عراقی ها اعلام کرده بودند فردا عیدفطراست.یکی ازدرجه دارهای عراقی شب هنگام پشت پنجره آسایشگاه  آمد.آقای ابوترابی راصدا زد.وقتی آن سیدبزرگوار پیش ایشان رفت.او ازماه رمضان وازاین که درارتش عراق هم به مسائل دینی وروزه توجه می شود سخن گفت.آقای ابوترابی ازایشان سؤال کردندکه شما هم به آداب دینی پایبندهستید؟ گفت بله.سؤال کرد پس چرااجازه نمی دهیدنمازعید راباجماعت برگزارکنیم؟ او که مانده بودچه پاسخی بدهدگفت بشرط اینکه سریع تمام کنید،بخوانیدچراکه ممکنه فرمانده ارودگاه بفهمند!

فردا،همه به نمازعیدبه جماعت مشغول شدند.قبل شروع نماز،عراقی پشت پنجره  آمدوتأکیدکرد ابوترابی زودتمام کنید.فکرمی کرد نمازعید مثل نمازصبح است.وقتی آقای ابوترابی قنوت اول راخواندندعراقی خیالش راحت شدکه الآن به رکوع می روندونمازراادامه می دهندوتمام می شود.وقتی نمازباقنوت دوم وسوم وچهارم وپنجم ادامه پیداکردمتعجب مانده بودکه این دیگرچه نمازی است؟! گفت：ابوترابی خلص صلاتک ،اسرع.به رکعت دوم که رسیدودوباره قنوت هاشروع شد،ابوترابی دعاها را می خواندوعراقی چپ وراست خود رانگاه می کردوالتماس می کردکه نمازراتمام کن ،الان نگهبان ها می رسندومن بدبخت می شوم.حوصله اش سررفت ،دادزد：نفرین خدا برشما.زودنمازراتمام کن.نمازکه تمام شدنفس راحتی کشیدورفت.وتا مدتها این کلاهی که به سرش رفته بودرافراموش نکرد.

عید شما مبارک

3خرداد؛ سالروز آزادسازی خرمشهر

خرمشهر  در 4 آبان 1359 به اشغال نیروهای عراقی  درآمد

3 خرداد؛ سالروز آزادسازی خرمشهر

مقدمه :

روز سوم خرداد 1361 یکی از بارزترین جلوه‌های نصرالهی و یکی از مهمترین و زیباترین روزهای انقلاب اسلامی ایران می‌باشد. در این روز شهر مقاوم خیز خرمشهر که پس از 35 روز پایداری و مقاومت در 4 آبان 1359 به اشغال دشمن در آمده بود، پس از 578 روز (19 ماه) ، بار دیگر توسط رزمندگان اسلام فتح شد و پرچم اسلام بر فراز مسجد جامع و پل تخریب شده خرمشهر به اهتزاز در آمد.

عملیات آزادسازی خرمشهر

آزادسازی خرمشهر در روز سوم خرداد سال 1361 بعنوان مهم‌ترین هدف عملیات بیت‌المقدس در دوره جنگ ایران و عراق توسط ارتش جمهوری اسلامی ایران (به فرماندهی علی صیاد شیرازی) و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی (به فرماندهی محسن رضایی) انجام گرفت.

 آزاد سازی خرمشهر در حقیقت یکی از اهداف عملیات بیت‌المقدس بود

در پی آغاز عملیات بیت‌المقدس در نیمه شب دهم اردیبهشت سال ۱۳۶۱ چند هدف عمده استراتژیک و تاکتیتکی از جانب نیروهای ایرانی دنبال می‌شد این اهداف عبارت بودند از:
• بیرون راندن نیروهای متجاوز به پشت مرزهای بین‌المللی
• نشان دادن برتری قدرت سیاسی‌-نظامی و اجتماعی جمهوری اسلامی به عراق و حامیان او در منطقه
• انهدام نیروهای متجاوز در منطقه بین غرب کارون تا خط مرزی
• آزادسازی خرمشهر از اشغال متجاوزین

آزاد سازی خرمشهر در حقیقت از اهداف مرحله چهارم عملیات بیت‌المقدس بود. در ساعت 22:30 شامگاه شنبه، 1خردادماه 1361 ،مرحله چهارم این عملیات با اعلام رمز یامحمدبن‌عبدالله‌، از بی‌سیم فرماندهی قرارگاه مرکزی کربلا به واحدهای عمل‌کننده، با هدف آزادسازی خرمشهر آغاز شد. در پایان این نبرد علاوه بر پایان بخشیدن به ۱۹ ماه اشغال بخشی از حساس‌ترین مناطق خوزستان و آزادسازی خرمشهر، ضربه‌ای سنگین به توان رزمی و روحیه نیروهای عراقی وارد آمد.

در جریان آزادسازی خرمشهر حدود ۱۶ هزار نیروی عراقی کشته و زخمی شدند و همچنین ۱۹ هزار نفر نیروی عراقی به اسارت نیروهای ایرانی درآمدند. ایران در جریان عملیات ۲۶ روزه بیت‌المقدس که به آزادی خرمشهر انجامید ۶٬۰۰۰ کشته (۴٬۴۶۰ کشته سپاه و ۱٬۰۸۶ کشته ارتش) و ۲۴ هزار مجروح داد.

در جریان آزادسازی خرمشهر ۱۹ هزار نفر نیروی عراقی به اسارت درآمدند

نتایج نظامی به دست آمده از عملیات بیت‌المقدس:

ـ آزاد سازی 5400 کیلومتر مربع از خاک کشور اسلامی از جمله خرمشهر و تأمین 180 کیلومتر خط مرزی

ـ 19 هزار اسیر و 16 هزار کشته از دشمن

ـ انهدام 60 فروند هواپیما ، 3 فروند هلی‌کوپتر، 418 دستگاه تانک و نفربر، 30 قبضه توپ، 49 دستگاه خودرو.

ـ غنایم به دست آمده : یک فروند هلی‌کوپتر، 105 دستگاه تانک و نفربر و 56 دستگاه خودرو.

در جریان آزادسازی خرمشهر حدود ۱۶ هزار نیروی عراقی کشته و زخمی شدند

 زندان مرکزی حزب دمکرات کردستان

ماه رمضان سال ۶۶ به مسئول زندان حزب دمکرات پیشنهاد دادیم  زندانی هایی که دوست دارند روزه بگیرند در یک اتاق باشند ، مسئول زندان موافقت کرد .

یکی از هم زندانی ها که قبلا پیشمرگ حزب دمکرات بود به نام معروف پیکانی ، مدتی بود که از حزب کنارگیری کرده بود و به شغل آزاد مشغول شده بود و از آنجا که در دوران جوانی عاشق یک دختر کرد بود و به دلایلی امکان شرایط ازدواج برای او با وی(دختر) محیا نشده بود و شوهر آن دختر نیز پیشمرگ حزب دمکرات بود که در درگیری با برادران سپاه قطع نخاع شده بود از همین رو معروف پیکانی هنوز هم همان شور جوانی را نسبت به آن دختر کرد در سر داشت و برای رسیدن مجدد به آن دختر در صدد کشتن شوهر(قطع نخاع) معشوقه ی خود برآمد و او را در هنگام خواب به قتل رسانید .    حزب دمکرات نسبت به معروف پیکانی مظنون شد و سرانجام او را دستگیر و به مدت ۶ ماه پیش ما در اسارت بود در این مدت بامن هم غذا بود و بخاطر عذاب وجدانی که داشت مرتب شب و روز نماز می خواند و نیمه های شب مرا صدا می زد و می گفت برایم قرآن بخوان و سوال می کرد خداوند چه کسانی را می بخشد و یا نمی بخشد...

تاینکه در یکی از شب های ماه رمضان سال ۶۶ بعد از افطار دور هم نشسته بودیم که معروف پیکانی با کبریت برای هم بندی ها بازی شاه وزیر را انجام داد و گفت برای هرکه شاه بود آزاد می شود و برای هرکه وزیر بود فعلا می ماند تا اینکه نوبت خودش رسید سه بار کبریت را انداخت و هیچ کدام برایش نیامد و به خودش گفت معروف بدبخت بخواب که همین جا جایگاه همیشگی ات است .

بعد همه خوابیدم برای سحر بیدار شدیم بعد از خوردن سحری و ادای نماز صبح باز بچه ها خوابیدن فقط من نشستم مشغول قرآن خواندن که پس از لحظاتی نگهبان زندان بنام کاک سعدون بارزان به درب بند آمد و معروف پیکانی را صدا زد و گفت وسایل را جمع کن که خانواده ات برای ملاقاتی آمده اند معروف از همه بچه حلالیت طلبید و خداحافظی کرد و رفت و گفت ممکن است دیگر هم دیگر را نمی بینم

 پس از دقایقی صدای شلیک رگبار گلوله آمد که متوجه شدیم کاک معروف را به جرم کشتن شوهر آن دختر اعدام کرده اند .