سلام
عاشورا نه یک «جنگ»، كه یك «فرهنگ» است. 

عاشورا نه جنگی است كه در «پگاهی سپید» بیاغازد و در «شامگاهی پلید» پایان پذیرد. 

عاشورا مكتبی است «سرخ كیش» برای همۀ «نسل های سبزاندیش»، 

كه سازش با ستم را «برنمی تابند» و به سوی عرصۀ عصیان «می شتابند». 

پرپرشدن گل های سرخ «گلستان آزادگی» و «بوستان ارزندگی» را 

به همۀ «ستم ستیزان آزاده» و «سحرخیزان بااراده»

تسلیت می گویم و برایتان «سلامت» و «عمری باعزّت» آرزو دارم.

شفیعی مطهر

حاصل عمر #گابریلگارسیامارکز

(نویسنده بزرگ کلمبیایی) از زبان خودش:

در ۱۵ سالگی آموختم كه مادران از همه بهتر می‌دانند، و گاهی اوقات پدران هم.

در ۲۰ سالگی یاد گرفتم كه كار خلاف فایده‌ای ندارد، حتی اگر با مهارت انجام شود.

در ۲۵ سالگی دانستم كه یك نوزاد، مادر را از داشتن یك روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یك شب هشت ساعته، محروم می‌كند.

در ۳۰ سالگی پی بردم كه قدرت، جاذبه مرد است و جاذبه ، قدرت زن.

در ۳۵ سالگی متوجه شدم كه آینده چیزی نیست كه انسان به ارث ببرد؛ بلكه چیزی است كه خود می‌سازد.

در ۴۰ سالگی آموختم كه رمز خوشبخت زیستن، در آن نیست كه كاری را كه دوست داریم انجام دهیم؛ بلكه در این است كه كاری را كه انجام می‌دهیم دوست داشته باشیم.

در ۴۵ سالگی یاد گرفتم كه ۱۰ درصد از زندگی چیزهایی است كه برای انسان اتفاق می‌افتد و ۹۰ درصد آن است كه چگونه نسبت به آن واكنش نشان می‌دهند.

در ۵۰ سالگی پی بردم كه كتاب بهترین دوست انسان و پیروی كوركورانه بد ترین دشمن وی است.

در ۵۵ سالگی پی بردم كه تصمیمات كوچك را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب.

در ۶۰ سالگی متوجه شدم كه بدون عشق می‌توان ایثار كرد اما بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید.

در ۶۵ سالگی آموختم كه انسان برای لذت بردن از عمری دراز، باید بعد از خوردن آنچه لازم است، آنچه را نیز كه میل دارد بخورد.

در ۷۰ سالگی یاد گرفتم كه زندگی مساله در اختیار داشتن كارت‌های خوب نیست؛ بلكه خوب بازی كردن با كارت‌های بد است.

در ۷۵ سالگی دانستم كه انسان تا وقتی فكر می‌كند نارس است، به رشد و كمال خود ادامه می‌دهد و به محض آن كه گمان كرد رسیده شده است، دچار آفت می‌شود.

در ۸۰ سالگی پی بردم كه دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگ ترین لذت دنیا است.

در ۸۵ سالگی دریافتم كه همانا زندگی زیباست.

امداد اندیشه

 راز كامیابی بیسمارك

   از بیسمارك (صدراعظم معروف آلمان) پرسیدند :

  به كدام لطیفه غیبی در مدت بسیار اندك به این مقامات عالیه و ترقّیات عمده نائل َشدی؟

   جواب داد : ما زبان و قلم ملّت را آزاد كردیم و همه را اجازه دادیم كه هر چه نقیصه در كار ملاحظه می نمایند ، بدون ملاحظه بنویسند و بگویند و هر چه اسباب تقدّّم و ترقّی و هر اقدامی را كه موجب سعادت ملّت و شوكت دانستند ، آزادانه اظهار نمایند ، تا ما بخوانیم و مستحضر شویم...

                (ندای وطن،سال۲ ، ش ۲۵۰، ص۱، ربیع الآخر ۱۳۲۶ه.ق)

    چند سخن مرتبط:

مهاتما گاندی : فقط آزادی فردی باعث می شود انسان داوطلبانه خود را وقف خدمت به اجتماع كند.

 اسپینوزا : هرچه بیشتر آزادی سخن گفتن را از مردم بگیرند ، آن ها سرسختانه تر بر داشتن این حق پافشاری می كنند.

جرج.ف.مك لین : فرهنگ بر اساس روح كلّی بشر است كه شكل می گیرد و دلیل آن این است كه من فرهنگ را برآمده از آزادی مردم می دانم . به بیان دیگر فرهنگ ، خلق و بیان تصمیمات آزاد انسان است..

   فرهنگ، بسیار نزدیك به آزادی است و در واقع پیامد آن است. فرهنگ چیزی نیست كه بتوان آن را از خارج تحمیل كرد ؛ بل كه از درون انسان ها سرچشمه می گیرد.

   ژان ژاك روسو : انسان آزاد آفریده شده است ؛ اما همه جا در بردگی به سر می برد.

   ژان ژاك روسو : تنها اراده عمومی است كه می تواند دولت را هدایت كند.

  ژان بدن : صدای مردم، صدای خداست. ( و مطبوعات صدای مردم است.)

   امام موسی صدر : آزادی برترین سازوكار فعال كردن همه توانایی ها و ظرفیّت های انسانی است . هیچ كس نمی تواند در جامعه محروم از آزادی خدمت كند و توانایی هایش را پویا و موهبت های الهی را بالنده سازد. آزادی یعنی به رسمیّت شناختن كرامت انسان و خوش گمانی نسبت به انسان ؛ در حالی كه نبود آزادی یعنی بدگمانی نسبت به انسان و كاستن از كرامت او . تنها كسی می تواند آزادی را محدود كند كه به فطرت انسانی كافر باشد . فطرتی كه قرآن می فرماید : 

 « فطرت الله التّی فطرالناس علیها » 

فطرتی که پیامبر باطنی و درونی انسان است. (بازتاب ،۱۶/۶/۸۶)

  جرج جرداق مسیحی : اگر روحانیون مسلمان همچون امام موسی صدر ، اسلام را تبلیغ می كردند، اثری از مسیحیت باقی نمی ماند. 

(پرشین بلاگ دات آی آر- ۱۶/۶/۸۶)

   توماس جفرسون : اگر باید تصمیم می گرفتم كه بهتر است دولتی بدون مطبوعات داشته باشیم یا مطبوعاتی بدون دولت ، بی آن كه لحظه ای تردید كنم ، دومی را انتخاب می كردم.

رانت خواری از نگاه علی (ع)

         اکنون دیگر علی (ع) در بین ما نیست . اما دفتر میراث ارزشمند او -یعنی راه و روش او مشی و مرام او خط فکری و فرهنگی او و رهنمود ها ی راهگشای او - در برابر ما گشوده است. دردناک تر از ضربت شمشیر ابن ملجم و سوزناک تر از زخم فرق شکافته علی (ع) ضربتی است که بر پیکره شخصیت فکری و مکتبی آن حضرت فرود می آید. امروزه در سه جبهه : جور و جهل و جمود —حتی در زیر پوشش دفاع از علی(ع) —شخصیت و راه فکری علی (ع) تیر باران می شود.

       بیاییم در این روز عید سعید غدیر با او پیمان بندیم که با همه وجود از میراث گران سنگ مولا علی(ع) پاسداری کنیم.

    ... و اینک یک سخن از مولا:

«وَ إِیَّاک وَ الِاستِئْثَارَ بِمَا النَّاسُ فِیهِ أُسْوَةٌ، وَ التَّغَابِیَ عَمَّا تُعْنَی‏ بِهِ مِمَّا قَدْ وَضَحَ لِلْعُیُونِ، فَإِنَّهُ مَأْخُوذٌ مِنْک لِغَیْرِک وَ عَمَّا قَلیلٍ تَنْکشِفُ عَنْک أَغْطِیَةُ الْأُمُورِ، وَ یُنْتَصَفُ مِنْک لِلْمَظْلُومِ.»
(نهج البلاغه،نامه 53 به مالک اشتر)

 بپرهیز از امتیازخواهی و این ‏که چیزی را به خود اختصاص دهی که بهره‏ همه مردم در آن یکسان است؛ و از تغافل در آن‏چه به تو مربوط است و برای همه روشن است، بر حذر باش، زیرا به هر حال نسبت به آن در برابر مردم مسئولی و به زودی پرده از روی کارهایت کنار می ‏رود و دادِ ستمدیده از تو بستانند.

 علی (ع) با خود آن‏ گونه رفتار می‏ کرد که اطرافیان و وابستگان و همگان حساب خود را بکنند و جرأت سوء استفاده یا راهی برای توجیه آن نداشته باشند.

#شفیعی_مطهر

 وصیّت نامه زنده یاد بابایی

رضا بابایی نویسنده بیش از سی و پنج کتاب و افزون بر صد و پنجاه مقاله در زمینه دین شناسی، فرهنگ، تاریخ و ادبیات دارد و تقریبا تمام عمر خود را صرف تحقیقات و پژوهش های دینی و علوم و معارف اسلامی نموده است.
او گرفتار سرطان بود و روزگار برای او چنین رقم زد که پنجه در پنجه این بیماری سخت تن به درمان دهد. با کمال تاسف در روز هجدهم فروردین نود و نه ازبین ما رفت.
این یادداشت را در اوج بیماری  به صورت وصیت نامه ای برای علاقه مندان به آثارش نگاشت.
 + + + + + + + + + + + + + + + + +

اگر عمری باشد

اگر عمری باشد، پس از این هیچ فضیلتی را هم‌پایه مهربانی با آدمیزادگان نمی‌شمارم.
اگر عمری باشد، کمتر می‌گویم و می‌نویسم و بیشتر می‌شنوم و می‌خوانم.
اگر عمری باشد، پس از این خویش را بدهکار هستی و هستان می‌شمارم نه طلبکار.
اگر عمری باشد، پس از این در هیچ انتخاباتی شرکت نمی‌کنم که به تیغ نظارت استصوابی اخته شده است.
اگر عمری باشد، دیگر به هیچ سیاست‌مداری وکالت بلاعزل نمی‌دهم.
اگر عمری باشد، دیگر هیچ عدالت کوچکی را در هوس رسیدن به عدالت بزرگ‌تر قربانی نمی‌کنم.
اگر عمری باشد، دیگر با دو گروه بحث و گفت‌وگو نمی‌کنم: آنان که از عقیده خویش منفعت می‌برند و آنان که از اندیشه خویش، پیشه ساخته‌اند.
اگر عمری باشد، عدالت را فدای عقیده، و آرزو را فدای مصلحت، و عمر را در پای خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها قربان نمی‌کنم.
اگر عمری باشد، چندان در خطا و کوتاهی‌های دیگران نمی‌نگرم که روسیاهی خود را نبینم.
اگر عمری باشد، از دین‌ها تنها مذهب انصاف را برمی‌گزینم و از فلسفه‌ها آن را که سربه‌هوا نیست و چشم به راه‌های زمینی دارد.
اگر عمری باشد، هیچ ظلمی را سخت‌تر از تحقیر دیگران نمی‌شمارم.
اگر عمری باشد، در پی هیچ عقیده و ایمانی نمی‌دوم. در خانه می‌نشینم تا ایمانی که سزاوار من است به سراغم آید.
اگر عمری باشد، هر درختی را که دیدم در آغوش می‌گیرم، هر گلی را می‌بویم، و هر کوهی را بازیگاه می‌بینم و تنها یک تردید را در دل نگه می‌دارم: طلوع خورشید زیباتر است یا غروب آن.
اگر عمری باشد، سیاست‌مداران را از دو حال بیرون نمی‌دانم: آنان که دروغ را به راست می‌آرایند و آنان که راست را به دروغ می‌آلایند.
اگر عمری باشد، همچنان برای آزادی و آبادی کشورم می‌کوشم.
اگر عمری باشد، رازگشایی از معمای هستی را به کودکان کهنسال می‌سپارم.
اگر عمری باشد، از هر عقیده‌ای می‌گریزم، چونان گنجشک از چنگال عقاب.
اگر عمری باشد، در جنگل‌های بیشتری گم می‌شوم؛ کوه‌های بیشتری را می‌نوردم؛ ساعت‌های بیشتری به امواج‌ دریا خیره می‌شوم؛ دانه‌های بیشتری در زمین می‌کارم و زباله‌های بیشتری از روی زمین برمی‌دارم.
اگر عمری باشد، کمتر غم نان می‌خورم و بیشتر غم جان می‌پرورم.
اگر عمری باشد، دیگر هیچ گنجی را باور نمی‌کنم جز گنج گهربار کوشش و زحمت.
اگر عمری باشد، برای خشنودی، منتظر اتفاقات خوشایند نمی‌نشینم.
اگر عمری باشد، خدایی را می‌پرستم که جز محراب حیرت، در شاُن او نیست.
اگر عمری باشد، قدر دوستان و عزیزانم را بیشتر می‌دانم.

 من قدم به ۵۵ سالگی گذاشتم. خبر مهمی نیست؛ اما مهم است که دوستان من بدانند که این مرد ۵۵ ساله، به تعداد کتاب‌هایی که نخوانده است غمگین است؛ به شمار دست‌هایی که نگرفته است، پشیمان است و به عدد مهربانی‌هایی که نکرده است، خاطری آزرده دارد. فریبکاری سپهر تیزرو، او را خام کرد و آینده را چنان فراخ و بلند نمایاند که همه‌چیز را به آن حوالت داد. در خانۀ او کتاب‌هایی است که سال‌ها چشم به دست او دوخته بودند که از قفس کتابخانه بیرون آیند و از روی میز مطالعه بر چشم او بتابند؛ اما او همیشه به آن ها وعدۀ فردا داد؛ فردایی که هیچ حُسن و امتیازی بر امروز و دیروز نداشت. اگر امروز از این مرد بسترنشین بپرسند که تنها وصیت تو به جوانان و میان‌سالان و حتی پیران و بیماران چیست، می‌گوید بخوانید و بخوانید و بخوانید. درد ما ندانستن نیست؛ درد ما خودداناپنداری و بی‌اشتهایی به دانستن و خواندن است. کتاب‌، تنها گنج دنیاست که نه در زیر خاک، که در پیش چشم ماست و ما آن را نمی‌بینیم.

رضا بابایی
https://ibb.co/XD4Gv02

@Library_Telegram

ره توشه سالکان  
                        عالمان فاسد طاغوتی

 یحیی بن معاذ رازی به عالمان دنیازده می گفت:

یاأَصحابَ العِلمِ!قُصُورُکُم قَیصَرِیَّةُُ،وَبُیُوتُکُم کَسرَوِیَّةُُ
،وَأَبوابُکُم طالُوتِیَّةُُ،وَأَخفافُکُم جالُوتِیَّةُُ،وَمَراکِبُکُم قارُونِیَّةُُ،وأَوانیکُم فِرعَونِیَّةُُ،وَمَذاهِبُکُم شَیطانِیَّةُُ،وَ مَآثِمُکُم جاهِلِِیَّةُُ،فَأَین َ المُحَمَّدِیَّةُ؟!:

  ای علما و دانشمندان! کاخ هایتان همچون کاخ های قیصرروم است،

و خانه هایتان همچون خانه های پادشاهان ایران است، 

و درهای کاختان همچون درهای کاخ طالوت است، 

و کفش هایتان همچون کفش های جالوت است،  

و مراکب و سواری هاتان همچون مراکب قارون است، 

و ظرف و ظروف منازلتان همچون ظروف کاخ های فراعنه است، 

و آیین و روشتان شیطانی است،

و گناهانتان جاهلی است، 

پس آیین و روش محمّدی شما کجاست؟!

(تفسیرصدرالمتألّهین ج۳ص۲۶۷)

        ای نجات زندگان و ای حیات مردگان             

از درونم بت تراشی وز برونم بت شکن

(دیوان شمس تبریزی ص۷۲۸)(۱۳۰)

 به نیکی گرای و میازار کس

امام احمد_غزالی رَحِمَهُ‌ اللهُ روزی در مجلس وعظ گفت:
ای مسلمانان، هرچه من در چهل سال از سر این چوب‌پاره(منبر) شما را می‌گویم، فردوسی در دو بیت گفته است، اگر بر آن خواهید رفت، از همه مستغنی شوید:

ز روز گذر کردن اندیشه کن
پرستیدنِ دادگر پیشه کن

به نیکی گرای و میازار کس
که راه رهایی همین است و بس.

(مرزبان‌نامه. به‌کوشش خلیل خطیب رهبر)

@danaeeii

ره توشه سلوک
  ذخائر مؤمن بعد از مرگ

إمام صادق(ع)فرمود: 

شش چیز است که مؤمن  پس از مرگ هم از آن بهره مندمی شود:

- فرزند شایسته ای که برای پدرآمرزش بطلبد،

- و قرآنی که از آنِ او باشد و مورد استفاده قرار گیرد،

- و چاه آبی که می کَنَد،

- و درختی که می کارد،

- و چشمه آبی که در راه خدا جاری می کند،

- و رَوِیّه نیکی که از او به یادگار مانده و دیگران از آن پیروی کنند.

(خصال صدوق، باب السّنّه،حدیث ۹)(۹۵)

 سخنان کوتاه بالزاک

• «اتلاف وقت، گرانبهاترین خرج‌ها است.»
  
• «استعداد بزرگ بدون اراده بزرگ وجود ندارد.»
• «استهزا، فرزند نادانی است. ما چیزهایی را به باد تمسخر می‌گیریم که کاملأ در بارهٔ چگونگی آن‌ها بی‌اطلاعیم.»
• «ایده‌ها سرمایه‌ای هستند که فقط وقتی به دست افراد باقریحه و نابغه می‌افتند، مفید واقع می‌شوند.»
• «برای خوشبخت زیستن شرایط مهمی لازم نیست بلکه این قدرت روحی است که سبب خوشبختی ما می‌گردد.»
• «به محض این‌که خانم‌ها شوهرشان را خر کردند، به وی تلقین می‌کنند که او یک شیر به تمام معناست.»
• «به همان شدتی که بقال به کاسبی ذوق دارد، هنرمند از معامله بیزار است.»
• «تنها یک امید و یک هدف همگی ما را تحت تسلط خود درآورده است و آن این است که هرطور شده خود را به بهشت تجملی و بیهودگی و لذت برسانیم و به خاطر آن روح را بکشیم و جسم را خوار کنیم.»
• «حسادت احمقانه‌ترین رذایل است، زیرا به‌کسی منفعتی نمی‌رساند.»
• «حساسیت، عشق، تحمل و فداکاری، زندگی زن را تشکیل می‌دهد.»
• «خانه بدون زن عفیف، گورستان است.»
• «در دنیا هیچ چیز به‌اندازه بدبختی کامل نیست.»
• «دوست‌داشتن بدون امید باز هم یک خوشبختی است.»
• «زن قبل از وقوع درد و غم، از آن می‌ترسد ولی پس از وقوع آن با کمال تحمل و بردباری مقاوت می‌کند و به همین جهت است که زن‌ها برای پرستاری بیماران به مراتب بهتر و بردبارترند.»
• «سنت در هنر به‌منزله کتاب الفباست، اما جز این ارزشی ندارد.»
• «ازدواج‌های غیرمتناسب مانند پارچه‌های ابریشمی و پشمی است که سرانجام ابریشم، پشم را قطع خواهد کرد.»
• «عشق سپیده‌دم ازدواج است و ازدواج شامگاه عشق.»
• «کمال زن در مادری است، زنی که مادر نیست موجود ناقصی است.»
• «گاهی در زندگی روزهایی می‌رسد که باید فرصت را غنیمت بدانید و از آن فایده زیاد ببرید، نه این که کوتاه‌بین باشید و از فرصت استفاده نکنید.»
• «مادر، یگانه موجودی است که حقیقت عشق پاک را می‌شناسد.»
• «نابغه کسی است که پیوسته افکارش را از قوه به فعل آورد ولی نابغه واقعی کسی است که از مداومت خودداری کند، زیرا خلاقیت ابدی مخصوص پروردگار است.»
• «وقتی که زنان دوستمان می‌دارند مارا از هر لحاظ به دیده عقل می‌نگرند، حتی جنایات‌مان را؛ ولی وقتی که علاقه‌ای به ما نداشته باشند، حتی ارزشی برای فضایل‌مان هم قایل نمی‌شوند.»
• «هیچ گاه در زندگی نمی‌توانید محبتی بهتر، بی‌پیرایه‌تر و واقعی‌تر از محبت مادر خود بیابید.»
• «یک بوسه کافی است که گناهی محسوب شود.»

ره توشه سالکان
پیامبر گرامی اسلام فرمود:

هرکس عهده دار قسمتی از کارهای مسلمانان گردد و نسبت به آن همچون کارهای خود دلسوزی نکند،هرگز بوی بهشت به او نخواهد رسید.

هرکس انسانی را بر ده تن ریاست دهد و بداند در میان آن ها کسی بهتر از او هست،به خدا و پیامبر و مسلمانان خیانت کرده است.