ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻦ!

ﯾﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﻮﺩ می گفت: 

می خوﺍﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎیی رو ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭستت ﺩﺍﺭﻥ ، ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ؟ ﺍﺯ ﻗﺼﺪﻡ ﺷﺪﻩ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﺪﯼ ﮐﻦ، ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭ ﻋﻤﺪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﻮ، ﯾﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﺰﻥ ،ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯ ﺭﻭ ﻋﻤﺪ ﯾﮑﻢ ﺩﻟﺨﻮﺭﺷﻮﻥ ﮐﻦ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻦ!
ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ، ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯽ ﻫﻮﺍﺗﻮ ﺩﺍﺭﻩ،ﮐﯽ ﮐﻨﺎﺭﺕ می موﻧﻪ ؟
می گفت: ﺑﺒﯿﻦ، ﺁﺩﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ !
ﺗﻮ ﺧﻮﺷﯽ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﺭﺗﻢ، ﺍﯾﻦ ﮐﻨﺎﺭﺗﻪ، ﺍﻭﻥ ﮐﻨﺎﺭﺗﻪ، ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻦ ...
ﺩﻡ ﺍﻭﻧﺎﯾﯽ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﺕ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﺸﻦ.
ﺩﻡ ﺍﻭﻧﺎﯾﯽ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ می بینن ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺎﺭﺷﻮﻥ می کنی، ﺑﺎﺯﻡ ﮐﻨﺎﺭﺕ می موﻧﻦ !
ﺩﻡ ﺍﻭﻧﺎﯾﯽ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯﺕ ﺩﻟﺨﻮﺭﻧﻢ، ﺑﺎﺯ ﻫﻮﺍﺗﻮ ﺩﺍﺭﻥ !
ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻦ ﺍﻭن وﻗﺖ می بینی ﭼﻘﺪﺭ ﺁﺩﻡ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﻫﺴﺘﻦ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﯼ!

ده فرمان "ریچارد داوکینز" برای زندگی بهتر : 

- با دیگران کاری نکن که نمی خواهی با تو بکنند...
- بکوش تا هیچ گاه آسیبی به کسی وارد نکنی...
- با دیگر انسان ها ، موجودات زنده و کل جهان با عشق، صداقت، وفا و احترام رفتار کن...
- از تبهکاری چشم نپوش و در اجرای عدالت دریغ نورز، اما همواره آماده باش تا فرد بدکاری را که به بدی خود اذعان کرده و صادقانه پشیمان است، ببخشی.
- زندگی ات را با حس شادی و شگفتی پی گیر.
- همواره بکوش چیز های تازه بیاموزی.
-همه چیز را بسنج، همواره باورهای خود را با واقعیت باز آزما و آماده باش حتی عزیزترین باورهایت را هم که با واقعیت نمی خواند کنار نهی.
- هرگز به دنبال سانسور کردن خود یا دوری جستن از مخالفانت نباش همواره به دیگران حق بده تا مخالف تو باشند...
- عقاید خود را مستقلاً و بر مبنای خِرَد و تجربه خود برگزین، نگذار دیگران تو را به پیروی کور کورانه بکشاند.
-همه چیز را به پرسش بگیر.

 هنرِ عشق ورزی

‎گاندی خطاب به همسرش  زیبا نوشت:
 
‎خوبِ من ، هنر در فاصله هاست ؛
‎زیاد نزدیک به هم می سوزیم،
‎و زیاد  دور از هم ، یخ می زنیم .

‎تو نباید آن کسی باشی که من می خواهم،
‎و من نباید آن کسی باشم که تو می خواهی.
‎کسی که تو از من می خواهی بسازی،
‎یا  کمبودهایت هستند یا آرزوهایت.

‎من باید بهترین خودم باشم برای تو.

‎و تو باید بهترین خودت باشی برای من .

‎خوبِ من ، هنرٍِ عشق در پیوند تفاوت هاست،
‎و معجزه اش  نادیده گرفتن کمبودها .

‎زندگی است دیگر...
‎همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست؛
‎همه سازهایش کوک نیست.

‎باید یاد گرفت با هر سازش رقصید؛
‎حتی با ناکوک ترین ناکوکش.

‎اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن؛

‎حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد؛

‎به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند.
‎به این سال ها که به سرعت برق گذشتند؛

‎به جوانی که رفت؛
‎میانسالی که می رود.

‎حواست باشد به کوتاهی زندگی،

‎به زمستانی که رفت؛

‎بهاری که دارد
‎تمام می شود کم کم،
‎آرام آرام.

‎زندگی به همین آسانی می گذرد.
‎ابرهای آسمان زندگی
‎گاهی می بارد و گاهی هم صاف است.
‎می گذرد، هر جور که باشی
‎........پس شکر

تجربه معلمی پروفسور حسابی

پروفسور حسابی:

۲۲ سال درس دادم؛

۱- هیچ گاه لیست حضور و غیاب نداشتم.
(چون کلاس باید این قدر جذاب باشد که بدون حضور و غیاب شاگردت به کلاس بیاید)

۲- هیچ گاه سعی نکردم کلاسم را غمگین و افسرده نگه دارم!
(چون کلاس، خانه دوم دانش آموز است)

۳-هر دانش آموزی دیر آمد، سر کلاس راهش دادم!
(چون می دانستم اگر ۱۰ دقیقه هم به کلاس بیاید؛ یعنی احساس مسئولیت نسبت به کارش)

۴- هیچ گاه بیشتر از دو بار حرفم را تکرار نکردم.
(چون این قدر جذاب درس می دادم که هیچ کس نگفت بار سوم تکرار کن)

۵- هیچ گاه ۹۰ دقیقه درس ندادم!
(چون می دانستم کشش دانش آموز متوسط و کم هوش و باهوش با هم فرق دارد)

۶- هیچ گاه تکلیف پولی برای کسی مشخص نکردم!
(چون می دانستم ممکن است بچه ای مستضعف باشد یا یتیم..)

۷- هیچ گاه دانش آموزی درب دفتر نفرستادم.
(چون می دانستم درب دفتر ایستادن یعنی شکستن غرور)

۸- هیچ گاه تنبیه تکی نکردم و گروهی تنبیه کردم!
(چون می دانستم تنبیه گروهی جنبه سرگرمی هست، ولی تنبیه تکی غرور را می شکند)
 
۹- همیشه هر دانش آموزی را آوردم پای تخته، بلد بود.
(چون می دانستم که کجا گیر می کند، نمی پرسیدم!)

❖
@ravanshenasaniran

پرویز پرستویی

متن وصیت نامه اخلاقی مهندس مهدی بازرگان

کرگدن شدن انسان ها

مردم شهر روزی متوجه می‌شوند كه كرگدنی در خیابان های شهر در حال دویدن و لِه كردن موانع سر راه است ...!
به نظر می‌رسد در روزهای بعد به تعداد این كرگدن ها اضافه می‌شود و در جایی متوجه می‌شویم كه این مردم شهر هستند كه در اثر یك بیماری به كرگدن تبدیل می‌شوند !
و پس از مدتی حتی مردم با میل خود تصمیم می‌گیرند كه انسانیت را كنار گذاشته و به سوی كرگدن بودن پیش بروند ...!

یاد بگیریم که...

سلام

همواره یاد بگیریم به دیگران و دوستانمان احترام بگذاریم.
یاد بگیریم که کارهای دیگران به ما مربوط نیست.
یاد بگیریم که جلوی کنجکاوی های بی دلیلمان را بگیریم.
یاد بگیریم که در زندگی خصوصی انسان ها تجسس نکنیم.
یاد بگیریم که به شخصیت خود و دوستانمان احترام بگذاریم.
یاد بگیریم که به دوستان دوستانمان هم احترام بگذاریم.
یاد بگیریم که برای حریم خصوصی انسان ها ارزش قائل شویم.
یاد بگیریم که شخصیت خود را حفظ کنیم و در ارسال پیام به کسانی که نمی شناسیمشان همواره دقت بیشتری کنیم.
یاد بگیریم که حرمت دوستان و اساتیدمان را نگه داریم تا خدای نکرده دوستانشان به آن ها شکایت نکنند که بعضی از دوستانتان با پیام های بی محتوا موجب تکدر خاطرشان شده اند.
یاد بگیریم که شبکه های اجتماعی کاتالوگی از انسان ها نیست تا هرگونه که خواستیم با آن ها برخورد کنیم.

یاد بگیریم که دروغ نگوییم.
یاد بگیریم که نقاب نزنیم.
یاد بگیریم که خودمان باشیم.
بی آلایش - ساده و بی ریا باشیم.
یاد بگیریم که کراوات و یا آرایش برای ما شخصیت نمی آورد.
یاد بگیریم که ثروت ما خانه و ماشین و زمین نیست . ارزشمندی وجودمان و شخصیتمان و تعاملاتمان و صداقتمان و دوستانمان ثروت است.
یاد بگیریم که تعداد دوستانمان ملاکی برای ارزشمندی ما نیست.
یاد بگیریم که مرهمی باشیم برای یکدیگر نه زخم دل.
یاد بگیریم که برای شخصیت اطرافیانمان ارزش قائل شویم.
یاد بگیریم که اگر کسی چیزی را به رویمان نمی آورد، دلیل بر حماقت او نیست.
یاد بگیریم که بزرگ اندیش باشیم، ولی به جزئیات هم توجه کنیم.
یاد بگیریم که تا مطمئن نشدیم خاطره سازی نکنیم.
یاد بگیریم که همواره قدری بیشتر از نیاز مهربان باشیم.
یاد بگیریم که ارزشمند باشیم و ارزشمند زندگی کنیم.
یاد بگیریم که با رفتارمان کسی را بی ارزش جلوه ندهیم !!!

 آرام بگیر تا بزرگ شوی!

قشنگه