آدم‌ها عاشق ما نمی‌‌شوند ،
                         آدم‌ها جذب ما می‌‌شوند .
در لحظه‌ای حساس حرف‌هایی‌ را می‌‌زنیم
                         که شخصی‌ نیاز به شنیدنش داشته

در یک لحظه ی حساس طوری رفتار می‌‌کنیم
                         که شخص احساس می‌‌کند تمام عمر در انتظار کسی‌ مثل ما بوده !

در یک لحظه ی حساس حضور ما ،
            وجودِ شخص را طوری کامل می‌‌کند
                                     که فکر می‌کند حسی که دارد نامی‌ جز عشق ندارد .

آدم‌ها فکر می‌‌کنند که عاشق شده اند .
 آدم‌ها فکر می‌‌کنند بدون وجود ما حتی یک روز دوام نمی‌‌آورند .
                                    آدم‌ها فکر می‌‌کنند مکمل خود را یافته اند . . . .

آدم‌ها زیاد فکر می‌‌کنند .

آدم‌ها در واقع مجذوب ما می‌شوند
و پس از مدتی‌ که جذابیت ما برایشان عادی شد ،
متوجه می‌‌شوند که چقدر جایِ عشق در زندگی‌‌شان خالیست . . .

می‌‌فهمند در جستجوی عشق‌های واقعی‌ باید ما را ترک کنند .

تمامِ حرفِ من اینست که کاش آدم‌ها یاد بگیرند که
             "عشق پدیده‌ای حس کردنی است نه فکر کردنی"

و کاش بفهمند که بعد از رفتنشان ،
             عشقی‌ را که فکر می کرده اند دارند چه می‌کند
                         با کسانی‌ که حس میکرده اند این عشق واقعی‌ ‌ست .

 او نماز می خواند و من آواز !
عقایدمان چقدر فرق دارد !

او خدای خودش را دارد منم خدای خودم را !

خدای او بر روی قانون و قاعده است و از قدیم همین بوده !

خدای من بر اساس نیازم و تجربیاتم است و هر روز کامل تر از دیروز است !

او خدا را در کنج خانه و معجزه می بیند !

من خدا را در آسمان ها و درون خودم ! در قطره ای باران ، بغض هایی پر از اشک ، در شادی از ته دل ! در ثانیه به ثانیه زندگیم !

او جلوی خدایش سجده میکند !
ولی من در آغوش خدایم آرام میگیرم !

نمی دانم
خدای من واقعی تر است یا او !
دین من بهتر است یا او . . .