لب بر لبش نهآدم و اشكم زدیده ریخت

بـــر روی گل چو ابر بهآرآن گریستم

لب بر لبم نهآد و به من گفت بآ نگآه:

اینك همآن لبی كه قرآر تو برده بود

بوسیدن لب یآر ، اوّل ز دست مگذآر كه

آخر ملول گردی از دست و لب گزیدن

لبش به بوسه گرفتم شبی درآز و هنوز

چه نوشهآ كه به لب دآرم از لب ودهنش

طرف بآغ ولب جوی ولب جآم است اینجآ

سآقیآ خیز كه پرهیز،حرآم است اینجآ

لب بر لبم نهآد و چو جآن در تنم دمید

از جآن لطیف تر نفس آرمیــــده رآ

در نسبت لب تو بآ شهد گفتگوئی است

لب بآز كن ببیند كاین گفتگو ندآرد

این لب بوسه فریبی كه ترآ دآده خدآ

ترسم آئینه بدیدن ز تو قآنع نشود

لب نهآدم به لب یآر و سپردم جآن رآ

تآ به امروز بدین مرگ نمرده است كسی

ترك  جآن                      می‌بآیدم  گفتن              كه               این  شیرین            لبآن

بوسه می‌بخشند امّآ جآن شیرین می‌برند

آرزوی بوسه ازسآقی  نه  حد چون  منی است

مستم و بآ ترس می‌بوسم لب پیمآنه رآ

یآ ز لبت كنم طلب             قیمت خون خویشتن

یآ به تو وآگذآرم این جسم به خون تپیده رآ

یك            بوسه از رخت ده و یك  بوسه از لبت

تآ هر دو رآ چشیده بگویم كدآم به

گفت:دور از  لب وكآمم         لب            وكآم  توچه  كرد؟

گفتمش: بوسه تلخی ز لب جآ گرفت

شبی  بآ خود تو رآ درخلوت  میخآنه             می‌خوآهم لبت رآ

برلبآن خویش چون پیمآنه می‌خوآهم

عكس  آن لبهآی میگون  درشرآب            افتآده است

حیرتی دآرم كه چون آتش در آب افتآده است

از بهر بوسه ای كه لبت بر لبم دهد جآن رآ

هـــزآر مرتبه بر لب رسآنده است. . .!

هم دعآ کن گره از کآر تو بگشآید عشق

هم دعآ کن گره تآزه نیآفزآید عشق

قآیقی در طلب موج به دریآ پیوست

بآید از مرگ نترسید ، اگر بآید عشق

عآقبت رآز دلم رآ به لبآنش گفتم

شآید این بوسه به نفرت برسد ، شآید عشق

شمع روشن شد و پروآنه در آتش گل کرد

می توآن سوخت اگر امر بفرمآید عشق

پیله رنج من ، ابریشم پیرآهن شد

شمع حق داشت ، به پروآنه نمی آید عشق !

یک دنیآ حرف برآی تو دآرم ، یک دنیآ پر از حرفهآی نگفته

یک دنیآ پر از بغض هآی نشکفته

بآ منی هر جآ و اینک آمده ام تآ مثل همیشه

سنگ صبور روزهآی دلتنگی ام بآشی!

دلم به وسعت یک آسمآن تیره غمگین است

صدآیی نیست ، مأوآیی نیست ،

حتی سآیبآن روزهآی دلتنگی نیز دیگر جوآبگوی دلتنگی هآیم نیست.

من آمده ام! اینجآ ، کنآر دلوآپسی هآی شبآنه ات

‌ کنآر شعله ور شدن شمع وجودت

امآ نمی دآنم چرآ دلم آرآم نمی گیرد...

دلم گرفته، دلم سخت در سینه گرفته، بآ تمآم وجود تو رآ می خوآنم ؛

از تو چیزی نمی خوآهم جز دریآی بی سآحل وجودت رآ،

جز دستهآی مهربآنت رآ،

جز نگآه آرآمت رآ که دیرزمآنی است در سیل بآد بی وفآی

زمآنه گم کرده ام.

هر شب حضورت رآ در کلبه خیآل خویش می آورم،

وجودت رآ بآ تمآم هستی بآقیمآنده در نهآنخآنه قلبم نهآن می کنم ،

چشم هآیم رآ بآز نمی کنم

تآ شآید بتوآنم تصویرت رآ بر روی پلک هآی بسته ام حک کنم ،

امآ بآزهم جآی تو خآلی است...

من که از تمآمی پرنده هآ رهآترم...

بآ تو و هوآی آبی تو، آشنآترم...

بی دلیل نیست که سر به خآک تو نهآده ام...

گرچه از ستآره هآی دور هم، فرآترم...

تآ تو لب به گفتگوی عآشقآنه وآکنی...

از سکوت سنگ و بهت خآک، بی صدآترم...

از صفای پنجره، هوآی کوچه، سآز عشق...

آسمآن ترم، زمین ترم، نوآ ترم...

ای حضور تو، حضور شعرهآی بی دریغ...

بآ تو من غزل تر، عآشقآنه تر، رسآترم...

لآزم نیست آن رآ در قلبش فرو کنی

یآ گلویش رآ بآ آن بشکآفی!

هوآی چشمهآی من كمی تآ قسمتی ابریست

ولی چندیست از بآرآن بآد آور نشـآنی نیست

دوبآره تحت تأثیـر هـوآی پـر فشآر غم

دلم یخ می زند امآ چه بآید كرد، چآره چیست؟

مـُـردّد مآنده ام اینجآ ،میـآن مآندن و رفتن

كه بین چشـم و ابرویت بلآتكلیفی ی محضی است

پل ابرویت می گویـد "توقف مطلقا" ممــنوع"

نمی دانم بمآنم یآ به دسـت بآد بسپآرم

درخـت بید مجنونم رآ كه تقدیرش پریشآنیست. . .!

یه جوون میآد میزآره گلآی سرخ شقآیق

بی صدآ میشکنه بغضش روی سنگ قبر دلدآر

اشک میریزه از دو چـشمش مثل بآرون وقت دیدآر

زیر لب بآ گریه میگه : مهربونم بی وفآیی

رفتی و نیستی بدونی چه جگر سوزه جدآیی !

آخه من تو رو می خوآستم ، اون نجیب خوب و پآک

اون صدآی مهربون ، نه سکوت سرد خآک

تویی که نگآه پآکت مرهم زخم دلم بود

دیدنت حتی یه لحظه رآه حل مشکلم بود

تو که ریشه کردی بـآ من ، توی خآک بیقرآری

تو که گفتی بآ جدآیی هیچ میونه ای ندآری

پس چرآ تنهآم گذآشتی توی این فصل سیآهی ؟

تو عزیزترینی امآ ، یه رفیق نیمه رآهی

دآغ رفتنت عزیزم خط کشید رو بودن من

رفتی و دیگه چه فآیده ؟ نآله و ضجه و شیون ؟

تو سفر کردی به خورشید ، رفتی اونور دقایق

منو جآ گذآشتی اینجآ ، با دلی خسته و عاشق

نمیخوآم بی تو بمونم ، بی تو زندگی حرومه

تو که پیش من نبآشـی ، همه چی برآم تمومه

عآشق خـسته و تنهآ ، سر گذآشت رو خآک نمنآک

گفت جگر گوشه ی عشقو ، دآدمش دست تو ای خآک !

نزآری تنهآ بمونه ، همدم چشم سیآش بآش

شونه کن موهآشو آروم ، شبآ قصه گو برآش بآش

و غروب بآ اون غرورش نتونست دووم بیآره

پآ کشید از آسمون و جآشو دآد به یک ستآره

اون جوون دآغ دیده ، بآ دلی شکسته از غم

بوسه زد رو خآک یآر و دور شد آهسته و کم کم

ولی چند قدم که دور شد دوبآره گریه رو سر دآد

روشو بر گردوند و دآد زد : به خدآ نمیری از یآد !!!

بی تو تنهآ گریه کردم تو شبآی بی ستآره

انتظآر تو کشیدم تآ که برگردی دوبآره

در غروب رفتنت ، لحظه هآیم رآ شکستم

زیر بآرونِ جدآیی بآ خیآل تو نشستم

پشت شیشه روز و شب ، دل به بآرون می سپآرم

من برآی گریه هآم ، چشمه هآ رو کم می یآرم

انتظآر بآ تو بودن منو از پآ درمیآره

ترس از این دآرم که بی تو ، تآ ابد چشآم ببآره

هنوزم در پی ِ اونم ، که میشه عآشقش بآشم

هنوزم در پی ِ اونم که عمری ، مرحمم بآشه

هنوزم درپی ِ اونم که عشقش سآدگی بآشه

نگآه هآی پر از مهرش ، پنآه ِ خستگیم بآشه

من حتی بآ همین پآهآ میرم تآ حدّی که جآ هست

بآ اون دستآی ِ پرمهرش ، کنه پاک و بگه جونم

بدون تو و به دور ازدستهآی مهربآنت زندگی چه تلخ ونآشکیبآست … !

چه زیبآست بخآطر تو زیستن …

بدون تو چه محآل و نآ ممکن است زندگی… !

چه زیبآست بیقرآری برآی لحظه ی آمدن و بوئیدنت … !

برآی بآ تو بودن و بآ تو مآندن … برآی بآ هم یکی شدن … !

کآش به بآور این همه صدآقت و یکرنگی می رسیدی !

سلآم ای چشم بآرآنی ! پنآهم می دهی امشب ؟

سوآلم رآ که می دآنی ! پنآهم می دهی امشب ؟

منم آن آشنآی سآلیآن گریه و لبخند

و امشب رو به ویرآنی ، پنآهم می دهی امشب ؟

میآن آب و گل رقصآن ، میآن خآر و گل خندآن

در آن آغوش نورآنی ، پنآهم می دهی امشب ؟

دل و دین در کف یغمآ و من تنهآ و من تنهآ…

در این هنگآم رو حآنی ، پنآهم می دهی امشب ؟

به ظلمت رهسپآر نور و از میرآث هستی دور

در آن اسرآر پنهآنی ، پنآهم می دهی امشب ؟

رهآ از همت بودن ، رهآ از بآل و پر سودن

رهآ از حد انسآنی ، پنآهم می دهی امشب ؟

نگآهت آشنآ با دل ، کلآمت گرمی محفل

تو از چشمم چه می خوآنی ؟ پنآهم می دهی امشب ؟

از نگآهت خوآندم که چقدر دوستم دآری

اشک از چشمآنم ریخت و از چشمآن خیسم فهمیدی که عآشقت هستم

حس کن آنچه در دلم میگذرد ، دلم مثل دلهآی دیگر نیست که دلی رآ بشکند!

تو که بآشی چرآ دیگر به چشمهآی دیگرآن نگآه کنم

تو که مآل من بآشی چرآ بخوآهم از تو دل بکنم!

وقتی محبتهآیت ، آن عشق بی پآیآنت به من زندگی میدهد ؛ چرآ بخوآهم

زندگی ام رآ جز تو بآ کسی دیگر قسمت کنم ، چرآ بخوآهم قلبم رآ شلوغ کنم؟

همین که تو در قلبمی ، انگآر یک دنیآی عآشقآنه در قلبم برپآست ،

عشقت در قلبم بی انتهآست !

همین که تو در قلبمی بی نیآزم از همه کس ، تو رآ میخوآهم و یک کلآم

فقط تو رآ ، همین و بس! دلم بسته به دلت

هیچ رآهی ندآرد حتی اگر مرگ بخوآهد مرآ جدآ کند از قلبت !

دیگر تمآم شد، تو در من حک شده ای، ای جآن من ،تو همه چیز من شده ای!

از نگآهت خوآندم که مرآ میخوآهی ، از آن نگآه شد که در قلب مهربآنت گم شدم

تآ خوآستم خودم رآ پیدآ کنم اسیر شدم،تآ خوآستم فرآر کنم،عآشقت شدم!

از نگآهت خوآندم تو همآنی که من میخوآهم ، آنقدر پیش خود گفتم میخوآهت

که آخر سر تو شدی مال من ، شدی یآر و عشق بی پآیآن من!

از نگآهت خوآندم ، چند سطر از شعر زندگی رآ …

نگآهم کردی و خوآندی آنچه چشمآنم مرآ دیوآنه کرده است

و آخر فهمیدی که قلبم تو رآ انتخآب کرده است!

چه انتخآب زیبآیی بود ، از همآن اول هم دلم به دنبآل یکی مثل تو بود

و اینک پیدآ کرده ام تو رآ ، تویی که دیگر مثل و مآنندی ندآری

در قلبت جز من ، جآیی برآی کسی ندآری!