ای کآش احسآسم گلی می بود ، میریخت عطرش رآ به دآمآنت

یآ مثل یک پروآنه پر میزد ، رقصآن به روی طآق ایوآنت

ای کآش احسآسم کبوتر بود ، بر بآم قلبت آشیآن میکرد

از دست تو یک دآنه برمیچید ، عشقی به قلبت میهمآن میکرد

ای کآش احسآسم درختی بود ، تو در پنآه سآیه اش بودی

یآ مثل شمعی در شبت میسوخت ، تو مست در میخآنه اش بودی

ای کآش احسآسم صدآیی دآشت ، از حآل و روزش بآ تو دم میزد

مثل هزآرآن دآنه برفی ، سرمآ به جآن دشت غم میزد

ای کآش احسآسم هویدآ بود ، در بستر قلبم نمی آسود

یا در سیآهی دو چشمآنم ، خآموش نمیگشت و نمی آلود

ای کآش احسآسم قلم میگشت ، تآ در نهآیت جمله ای میشد

یعنی که “دوستت دآرمی میگشت ، تآ معنی احسآس من میشد!

وآی از دست این تنهآیی ؛ وآی از دست این دل بهآنه گیر

وآی از دست این لحظه هآی نفسگیر ،ای خدآ بیآ و دستهآی سردم

رآ بگیر خسته ام ، بآز هم دلم گرفته و دل شکسته ام

در حسرت لحظه ای آرآمشم ، همچنآن اشک از چشمآنم میریزد

و در انتظآر طلوعی دوبآره ام همه چیز برآیم مثل هم است

طلوع برآیم همرنگ غروب است ، گونه هآیم پر از اشک شده و عین

خیآلم نیست ، عآدت کرده ام دیگر…. عآدت کرده ام از همنیشینی

بآ غمهآ ، کسی دلسوز من نیست قلبم رنگ تنهآیی به خودش گرفته

دیگر کسی به سرآغ من نمی آید، تمآم فضآی قلبم رآ تنهآیی پر کرده

دیگر در قلبم جآی کسی نیست هر چه اشک میریزم خآلی نمیشوم

هر چه خودم رآ به این در و آن در میزنم آرآم نمیشوم ، کسی

نیست تآ شآدم کند ، کسی نیست تآ مرآ از این زندآن غم رهآ کند

دلم گرفته …. خیلی دلم گرفته….

انگآر عمریست آسمآن ابریست و بآرآن نمیبآرد…

انگآر این بغض لعنتی نمیخوآهد بشکند…

وآی از دست چشمهآیم ، وآی از دست اشکهآیم…

آرزو به دل مآنده ام ، کسی در پی من نیست ؛ خیلی وقت است

تنهآ مانده ام نمیگویم از تنهآیی خویش ؛ تآ کسی دلش به حآلم بسوزد

نمیگویم از غمهآی خویش تآ کسی دلش به درد آید

من که میدآنم کسی نمینشیند به پآی درد دلهآیم ، اینک دآرم بآ

خودم درددل میکنم… دلم گرفته،رنگ و رویی ندآرد برآیم این لحظه هآ

حس خوبی ندآرم به این ثآنیه هآ میدآنم کسی نمیخوآند غمهآیم رآ

میدآنم کسی نمیشنود حرفهآیم رآ ، حتی اگر فریآد هم بزنم کسی

نگآه نمیکند دیوآنه ای مثل من رآ…. میدآنم کسی در فکر من نیست

تنهآ هستم و کسی یآر و همدمم نیست

میمآنم بآ همین تنهآیی و تنهآ میمیرم

تا ابد همین دستهآی غم رآ میگیرم. . .

پیرمرد به زنش گفت بیآ یآدی از گذشته هآی دور کنیم

من میرم تو کآفه منتظرت می مونم و تو بیآ سر قرآر

بشینیم حرفآی عآشقونه بگیم

پیرزن قبول کرد

فردآ پیرمرد به کآفه رفت دو سآعت از قرآر گذشت! ولی پیرزن نیومد

وقتی برگشت خونه دید پیرزن تو اتآق نشسته و گریه میکنه!

ازش پرسید چرآ گریه میکنی!؟؟

پیرزن اشکآشو پآک کرد و گفت:

من به اندآزه‌ی تقدیر توام .. که به دست روشنت دل بسته

آسمون دل گرفته بآ منه .. گریه انگآر که به من پیوسته

حس خوب دآشتنت همرآمه .. این به من گرمی بودن میده

من به این دلهره عآدت دآرم .. این تویی دآره امونم میده

تو تموم عآشقانه‌ی منی .. که به هر جهت پر از احسآسی

تو بآ دستآی قشنگت دآری .. پل رویآ رو برآم میسآزی

من بدون تو یعنی یک مردآب .. می‌رسم به تیرگی یک خوآب

بگو این تآریکی‌هآ بآ مآ نیست .. در میآد از پشت ابرآ مهتآب

این روزهآ که هنوز نبودنت رآ به هوآی

دآشتنت ثآنیه شمآری میکنم ...

سآکتم .. حرف نمیزنم.

نه که چیزی برآی گفتن نباشد . . . نه!

به این سکوت پیله کرده ام . . .

نه که ندآنم چه بگویم . . . نـــه!!

این روزهآ من از همیشه پر تر از حرفــم!

بیشتر از همیشه گفتنی هآ دآرم . . .

ولی من مآندم و یک عـــــــآلمه نآگفته هآی نآشنیده...

حرفهآیم رآ جمع میکنم

میگذآرمشآن گوشه ای روشن، میآن دلــــــم!

میگذآرمشآن یک گوشه ی دلم و آنهآ رآ

هر روز گرد گیری میکنم ویآدشآن می اُفتم

و خلآصه آنقدر نگهدآریشآن میکنم . . .

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ  تآ روزے که تو بیآیــے !.!.!  Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

روزی که تو بآشی و بخوآهی برآیت حرف بزنم!

تآ وقتی برمیگردی اتآقم پر از

دوست دآشتنی هآی تو بآشد!

لحظآتی وجود دآرند که درآز کشیده ای

خیره به آسمآن

و یک چیزی مثل صآعقه وجودت رآ خآلی میکند.

زیرلب میگویی:

دیگه مهم نیست!

و یك چیزی توی زندگی ات تمآم میشود

بترس از روزی که ؛ دیگر برآیم مهم نبآشی. . .!

من به دنبآل نگآهی هستم...

من نه عآشق هستم

و نه محتآج نگآهی كه بلغزد بر من

من خودم هستم و تنهآیی و یك حس غریب

كه به صد عشق و هوس می ارزد

من نه عآشق هستم

نه دلدآده به گیسوی بلند و نه آلوده به افكآر پلید

من به دنبآل نگآهی هستم

كه مرآ از پس دیوآنگی ام می فهمد!!

معنآی من

اینو وآسه تو می نویسم تو که هر روز به کلبه تنهآی هآم می آیی

تویی که هر وقت اومدی ، مهمون سفره پر از غصه ام شدی و گفتی :

چقدر غمگین می نویسی

من روزهآ به تو و غصه هآم فکر کردم و بعد یه شب به تو و خودم گفتم :

بآشه دیگه غمگین نمی نویسم ...

شروع دوبآره وآسه لبخند لبهآی مهربون تو، تویی که غریب آشنآمی...

جعبه مدآد رنگی هآم رو بردآشتم ، مدآد سیآه ، همیشه بآ اون شروع می کردم

ترآشم  رو بردآشتم یکی دیگه خریدم ، صورتی روشن ! مدآد سیآه رو ترآشیدم ...

ترآشیدم تآ آخر ؛  گذآشتمش سرجآش اینقدر قدش کوتآه شد که دیگه پیدآش نبود !

بعد مدآد خاکستری رو ترآشیدم بعد قهوه ای بعد سورمه ای .

همه تیرگی هآ رو ترآشیدم تآ جآ برآی روشنی هآ بآز بشه .

حالا همه رنگهآ شآدن صورتی ، قرمز، زرد ، آبی ، سبز ... می دونم دوستشون دآری

اومدم بآز برآت بنویسم امآ این بآرروشن شآد و دل انگیز .

دست بردم مدآد اول ، خط اول سیآه ، خط دوم خآکستری ، خط سوم قهوه ای !!!

منو ببخش عزیز مهربونم گنآه دستآی من نیست ...

گنآه دستای نآمهربونیه که مدآد سیآه رو بهم هدیه دآدن

می بینم به لطف نآمهربونی دستآشون، مدآد سیآم بآز قد کشیده ، خآکستری قد کشیده ،

همه تیرگی هآ بآز قد کشیدن ؛ گنآه من نیست معنآی من ،

من نمی خوآم تلخ بآشم نمی خوآم . نمی خوام

من رو بآور کن و من بآز تیرگی هآ رو می ترآشم ...

و من بآز تیرگی هآرو می ترآشم تآ دستآشون یه روزی مهربون بشن

و دیگه دستآم خسته نمی شن و ترآش صورتی هم کند نمی شه !!!

به دل مهربونت قسم

به نآم مهربآنترین

مردی بآ خود زمزمه کرد : خدآیا بآ من حرف بزن. . .یک سآر شروع به خوآندن کرد

امآ مرد نشنید! مرد فریآد بر آورد خدآیآ بآ من حرف بزن. . .

آذرخش در آسمآن غرید. امآ مرد اعتنآیی نکرد. مرد به اطرآف خود نگآه کرد

و گفت پس کجآیی؟؟ بگذآر تو رآ ببینم. ستآره ای بدرخشید امآ مرد ندید

مرد فریآد کشید خدآیآ یک معجزه به من نشآن بده. . .

کودکی متولد شد و امآ مرد بآز توجهی نکرد. . .مرد در نهآیت یاس فریآد زد

خدآیآ خودت رآ به من نشآن بده و بگذآر تو رآ ببینم. . .

پروآنه ای روی دست مرد نشست و او پروآنه رآ پرآند و به رآهش ادآمه دآد. . .

مآ خدآ رآ گم میکنیم. . .در حآلی که او در نفسهآی مآ جریآن دآرد. . .

خدآ اغلب در شآدیهآی ما سهیم نیست. تآ به حآل چندبآر به او گفتی که چقدر

خوشبختی؟؟ که چقدر همه چیز خوب است؟؟ که چه خوب که او هست؟؟

خدآ همرآه همیشگی سختیهآ و خستگی هآی مآست. زمآنی که خسته و در

مآنده به طرفش می رویم. . .خیآل میکنیم تنهآ زمآنی که به

خوآسته ی خود برسیم او مآ رآ دیده و حس کرده. . .امآ گآهی

بی پآسخ گذآشتن خوآسته هآی مآ نشآنگر لطف بی اندآزه ی او بر مآست

خورشید رآ بآور دآرم حتی اگر نتآبد. . .

به عشق ایمآن دآرم حتی اگر او رآ حس نکنم. . .

به خدآ ایمآن دآرم حتی اگر سکوت کرده بآشد. . .

(دیوآر نوشته ای مربوط به ویرآنه هآی جنگ جهآنی)

تآ خدآ هست جآیی برآی نآامیدی نیست. . .

وقتی تو آمدی و دستت را به سویم دراز کردی،گفتم

از قفس چه می دانی ؟ گفتی آزادی

از تنهایی ؟ همزبانی

از محبت ؟ عشق

از دوستی ؟ صداقت

از بهار ؟ طراوت

از سفر ؟ انتظار

از جدایی ؟ ...

باز هم گفتم ، از جدایی ؟

سکوت تو مرا شکست و به گریه انداخت

به چشمانت نگاه کردم و گفتم بگو

و تو آغوش به رویم گشودی و گفتی :

جدایی هرگز ، بی تو من می میرم

ولی افسوس ...

به نآم خآلق قآدر و مهربآن

در زمانهای بسیار قدیم، وقتی هنوز پای بشر به زمین نرسیده بود. . .

فضیلت ها و تباهی ها دور هم جمع شدند خسته تر و کسل تر از همیشه

ناگهان ذکاوت ایستاد و گفت : بیایید یک بازی بکنیم مثلا " قایم باشک. . ."

همه از این پیشنهاد شاد شدند و دیوانگی فورا " فریاد زد : من چشم میگذارم.

و از آنجایی که هیچ کس نمیخواست دنبال دیوانگی بگردد همه قبول کردند

او چشم بگذارد و به دنبال آنها بگردد!

دیوانگی جلوی درختی رفت و چشمهایش را بست

و شروع کرد به شمردن : یک. . . دو. . . سه. . .

همه رفتند تا جایی پنهان شوند. . .

لطافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد. . .

خیانت داخل انبوهی از زباله ها پنهان شد. . .

اصالت در میان ابرها مخفی شد. . .

هوس به مرکز زمین رفت!

دروغ گفت به زیر سنگ میروم ولی به ته دریا رفت. . .

طمع در کیسه ای که خودش دوخته بود مخفی شد.

و دیوانگی مشغول شمردن بود. . .

هفتادونه. . . هشتاد. . . هشتادویک. . .

و همه پنهان شده بودند بجز عشق كه همواره مردد بود و نمی توانست تصمیم بگیرد!

و جای تعجب هم نیست چون همه می دانیم پنهان كردن عشق مشكل است.

در همین حال دیوانگی به پایان شمارش رسید.

نود و پنج ... نود و شش ... نود و هفت ...

هنگامی كه دیوانگی به صد رسید عشق پرید و در بین یك بوته گل رز پنهان شد.

دیوانگی فریاد زد : " دارم میام، دارم میام..."

اولین کسی را که پیدا کرد تنبلی بود زیرا تنبلی ، تنبلی اش آمده بود جایی پنهان شود.

لطافت را یافت که به شاخ ماه آویزان شده بود. . .

دروغ در ته دریا و هوس در مرکز زمین یکی یکی همه را پیدا کرد!

بجز عشق. . .!

او از یافتن عشق ناامید شده بود. حسادت در گوشهایش زمزمه کرد:

تو فقط باید عشق را پیدا کنی و او پشت بوته گل رز است.

دیوانگی شاخه چنگک مانندی را از درخت کند و با شدت و هیجان آن را

در بوته گل رز فرو کرد و دوباره و دوباره تا بآ صدای ناله ای متوقف شد.

عشق از پشت بوته بیرون آمد. با دستهایش صورت خود را پوشانده بود. . .

و از میان انگشتانش قطرات خون بیرون میزد.

شاخه ها به چشمان عشق فرو رفته بود. او نمیتوانست جایی را ببیند.

او کور شده بود. دیوانگی گفت : من چه کردم! چگونه میتوانم تو را درمان کنم؟

عشق پاسخ داد تو نمیتوانی مرا درمان کنی اما اگر میخواهی کاری بکنی راهنمای من شو.

و اینگونه شد که از آن روز به بعد. . .

عشق کور شد. . .!

و دیوانگی همراه اوست. . .!

ای همه آرآمشم از تو، پریشآنت نبینم

 چون شب خاکستری، سر در گریبانت نبینم

 ای تو در چشمآن من، یک پنجره لبخند شآدی

در میآن كوچه هآ افتآن و خیزآنت نبینم

 ای پر از شوق رهآیی، رفته تآ اوج ستآره

 همچو ابر سوگوآر، این بیش گریآنت نبینم

 تكیه كن بر شآنه ام ای شآخه ی نیلوفرینم

تآ غم بی تکیه گآهی رآ به چشمآنت نبینم. . .