کسی که می خواهد ازدواج کند لازم است به این دو سوال پاسخ دهد:
اول ) برای چه می خواهم ازدواج کنم؟ (دلیل ازدواج کردن)
دوم) با چه کسی می خواهم ازدواج کنم؟ ( آگاهی داشتن نسبت به معیار هایش برای انتخاب یک انسان بعنوان همسر )
و پاسخ دادن به این دو سوال ممکن نیست مگر اینکه فرد در مورد خودش به شناخت کافی رسیده باشد و با توجه به دانشی که در مورد خود بدست آورده به این دو سوال پاسخ گوید . حال اگر پاسخ به این دو سوال را بعنوان پیش شرط هایی برای ازدواج قبوال دارید ، بگویید که شخصی که پروسه ” خودشناسی ” را آغاز کرده و با توجه به دانشی و شناختی که در مورد “خود” به دست آورده ، به آن دو سوال پاسخ گفته چطور می تواند همسر دلخواه “خود” را بیابد ؟ آیا باید منفعل و منتظر یک اتفاق باشد تا آدمی مناسب سر راهش قرار بگیرد و یا باید فعالانه کوشش نماید و خودش را آگاهانه در معرض شناختن و شناخته شدن قرار بدهد ؟ البته هر کدام از دوستان که تمایل به پاسخگویی داشته باشند می توانند این روش ها را به تفکیک برای پسر ها و دختر ها بررسی نمایند.

من وقتی به پیرامون خودم نگاه می کنم روشهای متفاوتی را می بینم که انسانها برای همسر یابی بکار می برند . البته دید من با توجه به زمان و مکانی که در آن ایستاده ام محدود است و فقط چند روش محدود را می شناسم و حتی در مورد بعضی از آنها فقط چیزهایی در حد “شنیده” به گوشم خورده و نه خودم تجربه ای داشته ام و نه با کسی که آن روش را تجربه کرده باشد گفت و گو کرده ام . اگر شما دوستان روش نظری دیگری به ذهنتان می رسد و یا روشی را خودتان عملی تجربه کرده اید و یا باصاحب تجربه ای صحبت کرده اید بگویید تا در موردش گفت و گو کنیم. هدف از این کار این است که بتوانیم به کمک هم هر کدام از روشها را بررسی کنیم و ویژگی هایش را بدانیم تا اگر بطور اتفاقی و ناآگانه در موقعیتی اینچنینی قرار گرفتیم بتوانیم آگاهانه دست به انتخاب بزنیم و در صورت لزوم خودمان را از موقعیتی دور و یا به موقعیت و روشی دیگر نزدیک کنیم. این کار یک کاربرد دیگر هم دارد و آن اینکه کسی که تصمیم به ازدواج دارد و احساس می کند که موقعیتی برایش فراهم نیست یا اگر هم موقعیتی فراهم است آن موقعیت و روش را مناسب با شان و شخصیت خود نمی داند بتواند یا دید خود را نسبت به آن موقعیت عوض کند و یا با آگاهی ای که بدست آورده از یک روش دیگر استفاده کند تا همسر دلخواهش را بیابد . مثلا با اینکه روش خواستگاری رفتن بدون آشنایی قبلی و فقط بر اساس اطلاعات محدودی از قبیل تحصیلات ، زیبایی ، فرهنگ و سطح اجتماعی خانواده و … که از طریق نزدیکان دختر بدست آمده ، تقریبا برای همه پسر ها امکان پذیر است اما خیلی از پسر ها و دختر ها از این روش دوری می کنند و حتی برای اینکه دچارش نشوندو به دامش نیفتند فعالانه در جهت یافتن جفت از طریق دوستی های خیابانی تلاش می کنند . البته این فقط یک مثال است و نمی خواهم این دو روش را در مقابل هم قرار بدهم و یا آنها را ارزشگذاری کنم. بلکه فقط به دنبال دانستن ویزگی های روشهای مختلف هستم . بطور مثال خیلی از پسر ها فکر می کنند که از دید یک دختر ، پسری که به خواستگاری می رود خیلی بی عرضه بوده که تا حالا نتوانسته کسی را خودش پیدا کند (اشتباه یا ناقص بودن دید نسبت به این روش) و یا اینکه خانواده خیلی از دختر ها شناخت دختر و پسر را از هم فقط به چند ساعت صحبت کردن در ” آن اتاق ” محدود می کنند و باهم بودن و صحبت کردن بیشتر از آن برای پسر تعهد آور می شود . (یکی از معایب این روش) . که می توانیم با کمک هم به معایب و محاسن هر روش آگاه باشیم و دیدمان را نسبت به آن روش اصلاح کنیم.
حال من روشهای مختلفی را که به ذهنم می رسد می گویم . روش هایی مثل ” خاله خانم باجی ” ها و یا ” دلالان محبت ” که آنطور که من شنیده ام در چند دهه قبل فعال بوده اند و امروز دیگر منسوخ شده اند و بعضی دیگر مانند مراکز همسر یابی که امروزه شکل گرفته اند و با داشتن وب سایت اینترنتی برای همگان در دسترس هستند . همانطور که گفتم هدف این است که به کمک هم ویژگی ها ی روشهای متفاوت را بدانیم و با داشتن دید واقعی در مورد هر کدام از روشها نسبت به معایب و محاسن هر روش آگاه باشیم و نسبت به اصلاح و امروزی کردن و در نهایت کاربردی تر کردن این روشها کوشش کنیم :

۱- آشنایی های خیابانی : اعم از آشنایی هایی که در خیابان ، تاکسی، پمپ بنزین، سوپر مارکت محل ، پارک ، مطب پزشک و … اتفاق می افتد (یا یکی از طرفین اتفاق می اندازند ! ) در این نوع آشنایی ها چیزی که واضح است این است که هر یک از طرفین به برقراری رابطه با جنس مخالف(جنس متفاوت) تمایل دارند و انتخابی هم که صورت می گیرد بر اساس اندام ، صورت ، نوع لباس ، آرایش صورت ، لحن و تن صدا ، اتومبیل(و سایر اطلاعاتی که در چند دقیقه بتوان در مورد یک فرد بدست آورد) شکل می گیرد . و نتایجی هم که بدست می آید در مورد خوشگل بودن ، خوش تیپ بودن، پولدار بودن و … فرد است . تعریف من از آشنایی های خیابانی این است که آشنایی در مکانی و به نحوی اتفاق بیافتد که ما غیر از همین اطلاعات ظاهری که ذکر شد چیز بیشتری نتوانیم در مورد فرد بدست بیاوریم. و آشنایی و روشن شدن چراغ رابطه پیش از بدست آوردن هر شناخت بیشتر دیگری در مورد طرف اتفاق افتاده است. در ضمن بودن در آن مکان هم به خودی خود دال بر داشتن خصوصیتی ویژه نمی باشد . مثلا هر خانم یا آقایی فارغ از هر نوع تفکر و شغل و میزان تحصیلاتی ممکن است کنار ما در تاکسی نشسته باشد و اگر ما نسبت به دوستی با او تمایل نشان می دهیم قطعا بر اساس همان اطلاعات اولیه و ظاهری خواهد بود و او خودش هم نسبت به میزان اطلاعاتی که ما از او داریم و بر آن اساس برای برقراری رابطه انتخابش کرده ایم آگاهی دارد. حتی اگر بعدا با پیگیری بتوانیم اطلاعات بیشتری در موردش بدست بیاوریم ولی استارت ایجاد رابطه بر مبنای همان اطلاعات اولیه و معمولا ظاهری خورده شده است .
۲- مکانها یی که نشان دهنده علاقه یا هدف مشترکند: مثل محل کار ، محل تحصیل ، گروه های ورزشی یا هنری (مثل یک گروه کوهنوردی یا یک گروه موسیقی یا انجمن شعرو داستان)، گروه های فعالیت های اجتماعی(مثل NGO یا حزب و …)
در این روش علاوه بر اینکه بودن در مکان و موقعیتی مشترک نشان دهنده هدف و علاقه مشترک است ، این با هم بودن طولانی مدت در یک محل امکان زیر نظر گرفتن و شناخت بیشتر را فراهم می کند . و طرفین می توانند همدیگر را در موقعیت ها ی مختلف محک بزنند. ولی به نظرم مشکلی که این روش دارد این است که ممکن است مثلا آن NGO را که به فرض در زمینه تاریخ فعالیت دارد به یک دفتر همسر یابی تغییر دهد و یک دفعه به خودمان بیاییم و ببینیم که خیلی از اعضا اصلا به دنبال فعالیت فرهنگی نبوده اند و فقط جهت همسر یابی در آنجا عضو شده اند و این خطری است که آن NGO را تهدید می کند.
۳- معرفی از طریق خانواده ،خویشاوندان و دوستان و آشنایان …
در این روش ما بعد از آگاهی نسبت به معیار ها یمان آنها را به اطلاع نزدیکان و دوستان می رسانیم تا اگر فردی را مطابق با آن دیدند به ما پیشنهاد دهند و خصوصیت این روش و فرقش با روش زیر این است که دختر و پسر می توانند مدتی را بدون اینکه خانواده ها در جریان قرار بگیرند و رابطه رسمی و تعهد آور شود با هم رابطه داشته باشند و زمینه شناخت بیشترشان فراهم شود . مثلا پسری که دوستش ازدواج کرده از طریق همسر دوستش با دختری آشنا بشود و بتوانند بدور از ناآگاهی ها و جهل خانواده هایشان و آداب و رسوم کهنه همدیگر را در در منزل آن دوستان مشترک ببینند و زمینه شناختشان فراهم بشود.
۴- خواستگاری نه بعنوان یک امر تشریفاتی بلکه بعنوان زمینه شناخت و آشنایی : در این روش پسر بدون آشنایی قبلی و فقط بر اساس اطلاعات محدودی از قبیل تحصیلات ، زیبایی ، فرهنگ و سطح اجتماعی خانواده و … که از طریق نزدیکان دختر بدست آمده به خواستگاری دختر می رود و سالم بودن و نبودن این روش به دید خانواده ها بستگی دارد که بتو انند فراهم کننده بستر مناسب شناخت برای طرفین از یکدیگر بدون هیچ تعهدی باشند یا خیر
۵- مراکز همسر یابی که دارای دفاتر رسمی و سایت های اینترنتی هستند :
تا آنجا که من خبر دارم این مراکز فقط در تهران دفتر کار دارند ولی با داشتن سایت اینترنتی برای خیلی ها در سراسر کشور قابل دسترس هستند . و مهمترین ویژگی آنها به نظر من گسترده بودن حق انتخاب است . ( البته بر اساس شعارهای خودشان ) که باید دید که آیا با توجه به همه ویژگی ها و محاسن و معایب این گونه مراکز این شعار محقق می شود؟
در ضمن روش کار هم به این ترتیب است که ما مشخصات خودمان را می دهیم و مشاوران موسسه که به بانک اطلاعاتی سایر اعضا دسترسی دارند بر اساس مشخصاتی که ارائه داده ایم ” آنچه ما خواسته ایم ” را به ما معرفی می کنند . و بعد از آشنایی های اولیه از مشاوره های دونفره و حضوری هم بهره مند می شویم . که در قبال همه این خدمات مبلغی را بطور سالانه دریافت می کنند .
۶- اینترنت( تالار های گفتگو ، چت روم ها ، صاحبان وبلاگ ها و…)
آشنایی هایی که در اینتر نت صورت می گیرند دو دسته اند یا این آشنایی ها در مکانی از این فضای مجازی اتفاق افتاده که مخصوص این کار بوده و کارکرد اصلیش همسر یابی و… بوده مانند سایت های دوستیابی و همسر یابی و یا اینکه در یک جایی که کارکرد اصلیش
همسریابی نبوده بلکه این همسر یابی جزو کارکردهای پنهان آن است شاید هم جزو کژ کارکارهایش باشد و مسیر آن را تحریف کند. مانند همین تالار همدردی خودمان . که در صفحه نخست توضیح داده شده که همسریابی و دوست یابی و… با اهداف این سایت مغایرت دارد . ولی به نظر من مهمترین ویژگی که آشنایی های اینترنتی دارند این است که ما با یک شخص مجازی طرف هستیم که این شناخت ویژگش ها ی خاص خودش را دارد و دانش خاص خودش را هم می طلبد