یادمه چند باری توی پست های قبلی گفته بودم که چقد عاشق نامه نگاری ام!! از نظر من هیچ یادگاری ای به اندازۀ نامه نمیتونه با ارزش باشه! چرا؟! چون چیزیه که از دل آدم بیرون میاد و به دل هم میشینه... البته کادوهایی هم که دست ساز باشه و کسی خودش بسازه و بده هم میتونه همین خاصیت رو داشته باشه!

منم یه عادتی دارم کسی رو که دوست داشته باشم یا بهش ارادت داشته باشم یه شعر یا متن انگلیسی براش مینویسم و به عنوان یادگاری بهش کادو میدم ( حالا کار ندارم نصف دانشگاهمون بخاطر اینکه دوسته دوستام بودن و دوستام ازم میخواستن از طرف اونا براشون بنویسم، از این دست نوشته ها دارن) اما فک نمیکردم که واقعا دوستام هم به این چیزِ ظاهرا بی ارزش اینقد ارزش بدن که منو یادشون بندازه!

یه دوستی دارم که از زمانی که پدرش فوت کرده بود ازش خبر نداشتم، یعنی میخواستم ازش خبر بگیرم اما... دیشب یهو دیدم این پیام رو برام فرستاده:

بعد از کلی حرف زدن ها ازش پرسیدم حالا چی شد این نوشته رو پیدا کردی، اینم جوابش:

+ امیدوارم خدا بهش صبر بده و پدرشو بیامرزه...

طبقه بندی: حرف های قدیمی، حرف های جدید، توضیحات، اتفاقات، خاطرات، 

[ شنبه 22 آبان 1395 ] [ 09:22 ب.ظ ] [ زهرا بانو ] چیزی میگی بگو؟!