هربار به این می‌اندیشم، لابه‌لای مفاهیمی که از کتاب‌ها دریافته‌ام دنبال اطلاعاتی میگردم که به زبان بیاورم؛ اما مدتی‌ست که هنگام خواندن و پایان هرکتابی سعی می‌کنم به این پرسش خود پاسخ دهم که "این کتاب بخصوص" چه اثری بر من داشته است؟ 

امروز پس از پایان یافتن کتاب "وقتی نیچه گریست"، این حس عمیق را دارم که آنچه تاکنون در اندیشه‌ها و زمینه‌ی زندگی من بوده‌ است، با کلمات بیان می‌شوند و این احساس شعف، که بتوانی آنچه را به آن باور داری در کلمات بگنجانی و بیان کنی، در من نیرو می گیرد. مانند کودکی که کلمات را می‌آموزد و می‌تواند به آنچه می‌بیند نام بدهد و به آن اشاره کند و این کلماتیست که می‌توان با دیگران به اشتراک گذاشت. اندیشه‌ها و باورهایم را می‌بینم، بیش از پیش و اکنون می‌توانم نامی بر آن بنهم. شبیه وقتی که عینک بر چشم می‌گذارم. چیزهایی را که بر وجودشان باور داشته‌ام، با حاشیه‌های تیز و تفکیک شده می‌بینم. 

مریم میرزاخانی جمله‌ای گفته بود که همیشه به خاطر دارم، و احساس میکنم توصیف دیگری از این لحظات است. 

"البته رضایتبخش ترین قسمت کار لحظه «آهان» یا کشف راه حل است. با هیجان کشف و لذت درک یک مطلب تازه، احساس می کنم بالای یک تپه ایستاده ام و منظره  روشنی را تماشا می کنم. اما بیشتر اوقات حل معادلات ریاضی برای من شبیه کوهنوردی بدون پایان است."