اینستاگرام را باز میکنم و بالا و پایین و چپ و راست می‌روم. عن اللغو معرضون. می‌بندم. می‌خواهم فیلم ببینم، دلم فیلم کره‌ای یا یک سریال می‌خواهد که زمان را از یاد ببرم. به صفحه نگاه می‌کنم، ۴ دقیقه مانده، منتظر مینشینم تا دانلودش تمام شود. بعد دوباره میچرخی توی ذهنم. عن اللغو معرضون. دانلود را متوقف میکنم. می‌روم توی خودم. دلم اصلاً از همین کارهای بیهوده می‌خواهد. می‌خواهم هم کاری کنم هم کاری نکنم. اما تو میپری وسط وقت‌گذرانی‌ها و بساط همه را جمع می‌کنی. ور دلیل بیاورم می‌گوید اصلاً هم این کارها بیهوده نیست. پس یعنی آدم نباید فیلم و سریال نگاه کند؟ بفرمایید اینترنت را هم قطع کنند. اصلاً برو کار باهوده بکن ببینم کارهای دیگرت چقدر باهوده اند! به باهوده گفتنش میخندم. کسی جوابش را نمی‌دهد. تمام ورهای دیگر می‌دانند، حتی خودش هم می‌داند که اصلاً منظورم این نبوده. فقط نگاه عاقل اندر سفیهی به او می‌اندازند و برمیگردند سر کارشان. تو دوباره تمام روز توی سرم میچرخی. چرخ نه، برخورد میکنی، میپری، ازین کار به آن کار، ازین لحظه به آن لحظه، به دیواره‌های جمجمه‌ام میخوری و تق تق صدا می‌دهی. دلم میخواهد سرم را تکان بدهم و با شتاب بیشتری به مغزم ضربه بزنی. آنقدر محکم که پژواک برخوردت به تک تک سلول‌های بدنم برسد. با اینکه زده‌ای وسط خوشی‌ها خیلی دوستت دارم. جسارتت را دوست دارم. اینکه سکوت میکنی و فقط میگویی نه. این یکی نه. همه میفهمند چرا. کسی شکایت نمی‌کند. تو هم هیچ توضیحی نمی‌دهی. فقط از درون به جمجمه‌ام ضربه میزنی. عن اللغو ... 

7 خرداد 98 ساعت 16:54 | حسنا :) | نظرات