واقعا باید به عنوان فیلم سینمایی ژانر هیجانی و دراما نگاهش کنید نه یه مستند. چون نمیدونم چرا اغلب دور و بریای من نگاهشون به مستند یه چیز خشک و بی روحه. 

این مستند ۵ قسمت داره در مورد ۵ گونه‌ی در خطر انقراض. شامپانزه، شیر ، گرگ خالدار ، ببر ، پنگوئن

من قسمت شیر و پنگوئنش رو از بقیه بیشتر دوست داشتم. 

تا حالا نگران گرمایش جهانی و آلودگی پلاستیک ها بودم. چیزی که این مستند به من فهموند این بود که یه خطر خیلی بزرگ دیگه کمبود فضا برای حیاط وحشه. شاید تا الان دلم میخواست یه خونه‌ وسط روستا برا خودم بسازم و تو باغ خودم زندگی کنم، اما حالا فک میکنم با رشد روزافزون جمعیت انسان، باید همون فضای آپارتمانی رو برای خودمون بپذیریم. و اگه میخوایم بچه‌هامون جایی برای دویدن داشته باشن، باید به فکر بچه‌های سایر حیوانات هم باشیم، و میتونیم از فضاهای موجود مثل پارک‌ها بهره ببریم. اگه قرار بود یه کاری کنم، میرفتم هزینه میکردم، خونه‌هایی که تجاوز کردن به حریم جنگل رو میخریدم و تخریب میکردم تا دوباره به محدوده‌ی جنگل برگردن. 

به طور کلی فک میکنم جمعیت انسان‌ها داره از فاز لگاریتمیش در میاد و انگار داریم به پلاتو نزدیک میشیم. پلاتو جاییه که دفعیات یه سری از باکتری‌ها باعث مرگ باکتریهای دیگه میشه، جاییه که غذا برای همه کافی نیست و باز هم یه عده میمیرن. رقابت شدید برای مکان، منابع و نشون دادن برتری‌ها. البته که در جمعیت انسان‌ها این پلاتو قطعا با جنگ مقارن میشه به نظر من. هرچند شاید ما چون "انسان" هستیم، بتونیم کاری کنیم که به اون مرحله نرسیم. چون انسان "میبخشه" ، "شریک میشه" ، و معنی همنوع رو درک میکنه.