شنبه 22 خرداد 1395 12:37 ب.ظ
نظرات (5)
مترسک ساختم تا پاسبان خرمنم باشد
نه اینکه شانه هایش تکیه گاه دشمنم باشد
لباسم را تنش کردم، کلاهم را به او دادم
که شاید قدردان زحمت گاوآهنم باشد
گمان حتی نکردم شاید آن اهریمن بدخو
به من نزدیک تر از دکمه ی پیراهنم باشد
خودم کردم! که بر دوشش کلاغی دیدم و رفتم!
که ترسیدم گناهش تا ابد بر گردنم باشد
ندانستم که بار این گناه آسان تر است از آن،
که عمری لکه ی این ننگ، نقش دامنم باشد
مترسک ساختم! در دردسر افتاده ام، اما
گمانم چاره اش دستِ اجاقِ روشنم باشد
* و این بود یادگاری یک استاد بعد از چهار ترم حضور مستمر توی کلاس هاش؛ نمی دونم سال دیگه هم این استاد قراره برگرده به دانشگاه برای تدریس «فارسی عمومی» یا نه اما عجیب حرفهاش به دل مینشست. شعری که برام صفحه آخر جزوه م نوشت عجیب وصف حالم بود اما تا به حال دم بر نیاورده بودم و به کسی چیزی نگفته بودم! و اینکه من رو به صبوری سفارش کرده بود.
* چرا قدر آدمای خوب رو نمی دونیم؟!
* چرا آدمای خوب دیر میان و زود میرن؟!
دیگه کارت بجای رسیده که شعر منتشر میکنی ؟؟!!!
دستم درد نکنه .
خوبی باس در نگاه تو باشه نه به اون چیزی که مینگری.
اینم دو کلمه از مادر عروس . . . !
خوش باشی مرد . . .