جمعه 4 اردیبهشت 1394 01:31 ق.ظ
نظرات ()
صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را / ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم
" شهریار"
امشب ناسلامتی شب آرزوها بود. بعد یه کلاس داوطلبانه فوق برنامه (تاریخ تحلیلی) که انصافا کلی خوش گذشت، چون دلم گرفته بود با یکی از دوستان رفتیم داخل شهر و حدودا تا ساعت 9 دور دور کردیم و شام خوردیم و در آخرم برگشتیم.
اوضاع اتاق همچنان در شرایط آماده باش بود و چون حوصله هم اتاقی های بی ملاحظه رو نداشتم افتادم رو تخت و خوابم برد تا اینکه باز با سروصداشون ساعت 12 بیدار شدم که این بار به روشون آوردم که در نهایت پرروئی جواب دادن. تصمیمم قطعی شده که دوباره یه سر به اتاق مدیر دانشجویی و پشت بندش مدیر دانشگاه بزنم! آخه این انصافه که حضرات ... برن توی بهترین اتاقا و ساکت ترین بخش مجتمع اما من آواره با یه سری اخلال گر هم کاسه شم! دیگه تذکرا و حواله های برو پیگیری می کنیم هم حالیم نمیشه اینبار!
خلاصه باز خوابیدم که با صدای خنده نکره آقایون ساعت 2:30 بلند شدیم. راسته که میگن دیوانه چو دیوانه بیند خوشش آید؟ (آخه هم دیگه رو نگاه می کنن و پقی میزنن زیر خنده) - الان حدودا یه ربع به سه شده تازه لامپ رو خاموش کردن که چراغ خاموش بخندن.
امشب خیر سرم قرار بود دعا کنم ... برای خودم ... مادرم ... پدرم ... فکر نکنم هنوزم دیر شده باشه ...
* پ.ن. : ترم قبل تاریخ رو پاس کردم اون هم با نمره کامل. هر چند اواسط ترم استاد اول بدلیل سکته قلبی کنار رفت و یه استاد جدید اومد که انصافا از سطح سواد و اطلاعاتش خوشم اومده و میاد. فلذا با هماهنگی نیمه سر کلاسش حضور بهم میرسونم و بعضا شیرین زبونی هم می کنم.
دعاهاتون مستجاب و ایام به کام
