احمد آقا

چقد واسم کلاس میذاری گرفتار!!!

چه خوبه که حال احمداقا براتون مهمه...
چه تلخ و چه شیرین... واقعیت، واقعیته! شاید احمداقا نیاز داره نگاه تازه ای به زندگی داشته باشه...مثلا بدونه که همیشه برای خوب بودن نیاز نیست قهرمان زندگی بقیه ی ادما باشیم... یا اصلا گاهی اوقات همینکه قهرمان زندگی خودمون باشیم کار بزرگیه... اونقدر بزرگ که بتونه به دخترش افتخار کنه. ضمنا تنها راه خوشبختی دخترش و کمک کردن به دیگران پزشکی نیست... تو هر شغل دیگه ای هم دخترش میتونه اینکارو بکنه و اگر بحث رفاه شخصیشونه هم باز هم شغلای دیگه ای هستن که جوابگو باشه. همه ی اینارو گفتم که بگم، شاید بهترین کمکی که بشه بهشون کرد همین باشه که بتونن واقعیتارو با دید درست تر و تازه ای ببینن. تجربه بهم ثابت کرده، که گاهی قبول همون واقعیتی که تلخ میدونیمش و ازش فرار میکنیم، اونقدرا هم وحشتناک نیست و مطمئنا شیرینتر از سرخوردگیه نرسیدن به اون رویاهاییه که برای خودمون ساختیم.
شاد باشین :)

من طرف كسی نیستم :)
فقط برام سوال پیش اومده بود

سلام
تو یه موسسه ای که من میرم کلاس یکی هست به اسم آقا یوسف که دخترش دوم دبیرستانه خودش هم میخواد با وجود سن زیادش کنکور تجربی بده امسال و کلی هم امید داره که قبول بشه ... اینکه آدم میبینه یکی یه آرزویی داره ک احتمال رسیدن بهش کمه خیلی آزار دهندس و کاری که از دست ما برمیاد کمک کردن هست اگه هم کاری بر نمیومد دعا...
منم کتاب خریده بودم دادم و کتابایی ک نیاز نداشتم بخاطر سال چاپش... شما هم شاید بتونید کمک کنید به دخترش ... :)