فصل ما قبل آخر-قصه هشتم-خنکای عصر جمعه اس، گر گرفتن که خطا نیست
شنبه دوازدهم خرداد 1397 01:50 ق.ظتهران این روزها هوایش حسابی به هم ریخته است، فقط برف کم دارد. دیروز در اتوبان همت، مسیر غرب به شرق بعد از باران رنگین کمان خوش رنگی کنج آسمان نشست، زمان زیادی نماند، زود رفت، خیلی زود. ناگهانی آمد، ناگهانی رفت.دیدن اش؟! به راحتی من را زیر و رو کرد. بین صدای بحث دوستان شروع کردم به خواندن، برای آنچه که من دیدم و کسی ندید؛ از تو گفتن که خطا نیست، با تو رفتن که خطا نیست. تو کبود ابر تاریک، تو رو دیدن که خطا نیست، کسی نشنید که چه خواندم و برای که خواندم.
امروز خواب بودم که با صدای زنگ موبایل از خواب بیدار شدم، مامان داشت متصل قربان صدقه ام میرفت، با تعجب به اطرافم خیره شدم، توی محل کارم خوابیده بودم! خیس عرق بودم، کولر روشن بود اما من گر گرفته بودم، مامان چند بار پرسید خوبی؟ با صدای کم رمقی گفتم خوبم. باد و باران دوباره مهمان آسمان شهر شده بود و من انگار در استوایی ترین نقطه زمین ایستاده باشم داشتم خفه می شدم.شاید اگر مامان تماس نگرفته بود توی خواب از شر نفس های اضافی ام راحت شده بودم، یادم آمد داشتم خواب آسمانی را میدیدم که رنگین کمانش را از دست داده و شروع کرده بود به رعد و برق زدن، طوفانی و خشمگین بود. شروع کردم به زمزمه کردن؛ با تو بدرود ای مسافر، رفتن تو بیخطر باد، اشک های گونه ات را میبرد باد،آیدت یاد.
مامان گفت آمده ایم لب ساحل تا برای وروجک هایت ماسه ببریم، گفت هوا شرجی است و گاهی باران می زند، گفت جایت خالی است، نپرسیدم آسمان آنجا طاق رنگ به رنگ اش را همراه دارد یا نه؟! اما هرچه بود مادر راست میگفت: جایت خیلی خالی است عزیز دلم.
یکی از فیلم ها را آماده میکنم تا اینجا آپلود کنم، بارها نگاهش میکنم و یاد تو و نگاهت به مادر وروجک ها میافتم و با خودم میخوانم؛ از تو خوندن که خطا نیست با تو موندن که خطا نیست، خنکای عصر جمعه اس گر گرفتن که خطا نیست...
جمعه یازده خرداد نود و هفت
نوشته شده توسط: طاها | آخرین ویرایش:شنبه دوازدهم خرداد 1397 | نظرات()
