داستانك های من

فصل ماقبل آخر-قصه نهم- ره آورد چهاردهم

دوشنبه چهاردهم خرداد 1397 10:58 ب.ظ

امروز را توی خانه ماندم، پرده ها را کشیدم، ظرف ها را شستم، به گل ها آب دادم، کانتر آشپرخانه را تمیز کردم، کمی مطالعه کردم، مشخصات گوشی های جدید را نگاه کردم، یک موسیقی را صد بار گوش کردم، از گوشه ی پرده آفتاب تیز را نگاه کردم، اول صبح که سردم بود رفتم زیر پتوی سنگین! به درد دلهای دوستم که در راه شمال بود و داشت تلفنی گلایه میکرد گوش کردم، بعد از حال بد دیروز و دیشب رخوت زیادی داشتم، جرات آب نوشیدن نداشتم، غذا که اصلا و ابدا دلم نمیخواست، روزه اجباری بودم انگار، با خواهرم صحبت کردم که گفت عکسهای تازه فرستاده، بالاخره توانستم کانکت شوم و عکس ها را ببینم، دلم خیلی خواست که پیششان باشم، یک دنیا شیطنت از چشم هایشان میبارد، یک فیلم هم هست، از بازی و جست و خیزشان، راستش بعد از دیدن عکس ها فیلم کمی بهتر شدم، خیلی دلم میخواست مثل چند شب پیش بیایم حوالی ات، چند شب پیش خیلی نزدیک نیامدم، نتوانستم. با اینکه برای من تمام این شهر هوای تو، هوای نفس هایت، هوای چشم هایت، هوای قدم هایت را دارد اما بعضی جاهاست که انگار ایستاده ای و دارم نگاهت میکنم، نگاهت میکنم و نردیکت میشوم و محو میشوی.

ای کاش بودی عزیز دلم و میرفتیم تا ببینیمشان، کاش تو را میدیدند تا بفهمند که خیلی کم دارند در شیرین بودن، کاش اینقدر جایت خالی نبود، کاش...

عکس ها و فیلم:

شکلات و چشم های دریایی اش

نمیدانم کدام یکی است، پولکی یا نبات

باقلواست به گمانم، شبیه خودش است

قرابیه

قطاب، کوچکترین عضو خانواده