شنبه غم انگیز
شنبه شانزدهم آبان 1394 09:49 ب.ظغروب جمعه است، شالت را دور گردنم می اندازی و خداحافظی می کنیم، بر می گردم و نگاهت می کنم، کمی مکث می کنم و بعدش به راهم ادامه می دهم.هوا بارانی است، از سقف ایستگاه مترو آنقدر آب دارد میریزد که بی شباهت به آبشاری پر آب نیست.ایستگاه تاریک و خلوت است، انگار که سالهاست نه کسی آمده و نه کسی رفته، قطاری در یک سمت ایستگاه زیر ریزش آب طوری ایستاده که گمان می کنم بعد از سالها سفر و دیدن روزگار مختلف حالا مدت هاست که اتراق کرده و دارد روزگار دوران سکوتش را می گذراند.قطاری که باید سوارش شوم از راه می رسد، هیبت وحشتناک و صدای مخوفش خودم را توی خودم مچاله می کند، گوش هایم را می گیرم و چشمانم را محکم می بندم.باد شالت را روی صورتم به رقص در می آورد.
صبح شنبه است، شب قبل را مثل اکثر شب ها کم خوابیده ام اما به موقع بیدار شدم، بعد از دو روز رویایی حس و حال رفتن سر کار را ندارم، محیط بسته محل کار آزارم می دهد.آماده می شوم، کیفم را روی دوشم می اندازم، شالت را بو می کنم و می گذارم سر جایش و راه میافتم، به پاگرد آخر می رسم، در آپارتمان را می بینم، تا پایم را می گذارم روی پله اول سر می خورم و با کمر می خورم روی پله ها، پنج-شش پله را پایین می روم و می خورم به در آپارتمان، نمی دانم روی پله ها چه چیزی ریخته اما من آهی می کشم و به سختی از جایم بلند می شوم.لباس هایم کثیف شده، چهار طبقه را به سختی بالا می روم تا لباسها را عوض کنم، بعد از تعویض لباس ها کمی دراز می کشم، شالت را می گذارم روی صورتم.
روز سختی را با کمر درد شدید در محل کار سپری کردم، به خانه می رسم،تاریک و ساکت است، نور آبی شومینه تنها چیزی است که با طنازی اش سعی دارد توجه ام را جلب کند.بی حال و بی رمق کنار شومینه دراز می کشم، تماس می گیری، حالت خوب نیست، حالم خوب نیست.احساس سرما می کنم، می روم پتو می آورم، شالت را نوازش می کنم و می گذارم سر جایش، کنار شومینه دراز می کشم، کمر درد امانم را بریده، سردم است، می لرزم،تب دارم.
نیم ساعتی را خواب بودم، حالا زیر پتو هم میلرزم، پتوی دوم را هم میکشم روی خودم، شعله شومینه را بیشتر می کنم، عرق می کنم، سردم است،می لرزم، کمرم آنقدر درد دارد که هر لحظه احتمال می دهم از دردش بمیرم.منی که نسبت به درد به شدت مقاوم هستم، حالا مدام دارم ناله می کنم، شالت را می بینم، فاصله اش آنقدری است که دستم بهش نمی رسد، توان تکان خوردن ندارم، دو-سه دقیقه می خوابم و بعدش درد است و درد.حتی نمی توانم با دوستی یا آشنایی تماس بگیرم، کاملا بی حس شده ام.
ساعت یک بامداد است، پاهایم را حس نمی کنم، به شدت می لرزم، عرق می کنم،آه و ناله می کنم، فکر می کنم حتما اتفاق بدی برای کمرم افتاده، دردش هنوز زیاد است اما پاهایم را اصلا حس نمی کنم، عضلاتم منقبض می شوند، توی خودم مچاله شده ام،دست هایم حتی توان شماره گیری را ندارند، تشنه ام، به شدت تشنه ام، می لرزم و به سختی سرم را از زیر پتو بیرون می آورم، شالت را می بینم،کاش نزدیکم بود.
ساعت سه و نیم نیمه شب است، زیر پتو گرما دارد خفه ام می کند اما باز سردم است و به شدت می لرزم،پاهایم را هنوز حس نمی کنم، تمام بدنم درد می کند، نوک انگشتان دستم یخ کرده، دستهایم دارند بی حس می شوند، فکرش را نمی کردم به همین سادگی اینگونه زمین گیر شوم، راستش فکر اینکه این شب صبح خواهد شد یا نه به ذهنم رخنه کرده، دلم می خواهد به هر زحمتی شده خودم را به شالت برسانم و عطرش را به مشامم برسانم، بی حسی دست هایم بیشتر شده، سردم است، می لرزم، تب دارم، عرق کردم، می لرزم، می لرزم، می لرزم.
ساعت پنج صبح است، دیگر توانی ندارم، بی حال تر از آنم که حتی ناله کنم، درد شدید کمر،بی حسی دست ها و پاها و کلافگی وضعیتی که دارم کاملا نا امیدم کرده، تمام بدنم خیس شده، تشنه ام، خودم می دانم که تب دارم، شالت را می بینم و چشمانم سیاهی می رود.
ساعت شش صبح است، منگم اما از درد شدید خبری نیست، عضلاتم آرام گرفته اند،هنوز سردم است و می لرزم، پاهایم را حس می کنم، یخ کرده اند، خوابم می آید، می خوابم.بیست دقیقه می خوابم، به هر جان کندنی هست بلند می شوم، دیوار را می چسبم و میروم سراغ شالت، فقط نوازشش می کنم، یک لیوان آب می نوشم و دست و صورتم را می شورم، سردم است اما توان راه رفتن دارم، باید بروم سر کار.
صبح یکشنبه است،آماده می شوم، کیفم را روی دوشم می اندازم، شالت را بو می کنم و می گذارم سر جایش و راه میافتم.
نوشته شده توسط: طاها | آخرین ویرایش:شنبه شانزدهم آبان 1394 | نظرات()
