این را تصور کنید:

در سالن نمایش هستید. زود می‌رسید و چون اولین نفر هستید می‌توانید بهترین صندلی را برای خودتان بگیرید. نوشیدنی و تنقلات لازم را می‌خرید، در صندلیتان نشسته و منتظر شروع برنامه می‌مانید. یک نفر به سمتتان می‌آید و می‌‌گوید، «سلام. می‌تونید جاتونو عوض کنید تا من و دوستام اینجا بشینیم؟» اگر با خودتان آه بکشید و وسایلتان را برداشته و روی صندلی دیگری بنشینید، فقط برای اینکه خوب باشید، باید به شما تبریک گفت. شما آدمی هستید که همیشه برای راضی کردن دیگران آماده هستید و اجازه می‌دهید از شما استفاده کنند. احتمالاً چیزی که می‌خواهید را هم از زندگی به دست نمی‌آورید. دیگر زمانش رسیده است که تمرکز زندگیتان را از دیگران روی خودتان برگردانید و قربانی خوب بودن نشوید.

سلامیه سوال بود به خواست خود مطرح کننده اینجا گذاشتم

من دختری 25 ساله و مذهبی هستم و  خواستگاری دارم که از هر نظر شرایطش برای ازدواج برای من مناسب هست و ایشون هم همین نظرو درباره من داره. بارها در منزل و خارج از منزل با هم صحبت کردیم. (بیش از 10 ساعت)اما علاقه ای بین ما شکل نگرفته. البه باید بگم با ادب و احترام با هم صحبت می کردیم و زیاد به چهره هم نگاه نمیکردیم. شاید همین دلیلش بوده. و جالب اینه که هر دوی ما در این مساله اتفاق نظر داریم که دوست داریم با عشق ازدواج کنیم و اینکه تا به حال به هم علاقه مند نشدیم ما رو دچار شک کرده و نمی تونیم قاطعانه در مسیر ازدواج پیش بریم. به مشاور مراجعه کردیم پیشنهاد داد صیغه کنیم و اگر علاقه مند نشدیم جدا بشیم. اما هیچ کدوممون حاضر به صیغه نیستیم و نمی خواهیم به همدیگه ضربه روحی وارد کنیم. به نظر شما چه کار کنیم؟ آیا عشق واقعا" بعد از ازدواج بوجود میاد؟( لازم میدونم بگم ایشون از زیبایی من فقط صورت منو دیده چون من چادری هستم)

 دستشو گرفتم و گفتم: باید راجع به یك موضوعی باهات صحبت كنم. اون هم آروم نشست و منتظر شنیدن حرف های من شد. دوباره سایه رنجش و غم رو توی چشماش دیدم.
اصلا نمی دونستم چه طوری باید بهش بگم, انگار دهنم باز نمی شد.

هرطور بود باید بهش می گفتم و راجع به چیزی كه ذهنم رو مشغول كرده بود,باهاش صحبت می كردم. موضوع اصلی این بود كه من می خواستم از اون جدا بشم.

بالاخره هرطور كه بود موضوع رو پیش كشیدم, از من پرسید چرا؟!

اما وقتی از جواب دادن طفره رفتم خشمگین شد و در حالی كه از اتاق غذاخوری خارج می شد فریاد می زد: تو مرد نیستی

اون شب دیگه هیچ صحبتی نكردیم و اون دایم گریه می كرد و مثل باران اشك می ریخت, می دونستم كه می خواست بدونه كه چه بلایی بر سر عشق مون اومده و چرا؟
اما به سختی می تونستم جواب قانع كننده ای براش پیدا كنم, چرا كه من
دلباخته یك دختر جوان به اسم"دوی" شده بودم و دیگه نسبت به همسرم احساسی نداشتم