به نام خدایی که یادش آرامش دهنده ی قلب ها است...

سلام دوستان مریم هستم همسفر محسن

امروز چهارشنبه روزی است که من فقط اشک میریختم ویک حال بسیارعجیبی داشتم و مرتب با خودم میگویم این کنگره چه مکانی است؟

میخواهم باز هم در موردخدمت کنگره به من بنویسم که کنگره برای من چه کارهایی کرده است و من برای کنگره چه کردم؟

روز دوشنبه که از کنگره به خانه برگشتم در فکر این بودم که چه مقدار پول می توانم در جشن گلریزان بدهم، عقل و نفس باهم یکی نبود. عقل یک چیزی میگفت و نفس چیز دیگری. در وضعیت سخت و طاقت فرسایی زندگی می کردم، در شرایطی که دخترم به خاطر رشته تحصیلی اش یک سری وسایل نیاز داشت و من مجبور به این بودم که یک تکه طلای خود را بفروشم ولی بعد از قیمت کردن وسایل در حالی که کفاف پول وسایل را نمی داد در اوج ناامیدی به خانه برگشتیم.

یک لحظه به خودم آمدم که مریم ناامید نباش خداوند یار و یاور توست. توکل کن همه چیز درست می شود. شب که شد به مسافرم گفتم من یک مقدار پول پس انداز کرده ام و می خواهم در جشن گلریزان هدیه کنم، مسافرم به من گفت: خوب فکر کرده ای؟ آیا از روی احساس می خواهی این کار را انجام دهی؟ عقلانی تصمیم گرفته ای؟  گفتم عقلانی تصمیم گرفته ام.گفت: خودت میدانی که الان در شرایط بسیار سختی قرار داریم و از همه چیز به خوبی اطلاع داری. گفتم: تو اگر مصرف کننده بودی آیا از روی عقل موادت را تهیه می کردی یا از روی احساس؟کمی به فکر فرو رفت و در جوابم فقط سکوت کرد و بعد از چند دقیقه گفت هرکاری که میدانی صلاح است انجام بده.

امروز صبح مسافرم برای صحبت کردن به شرکتی که از انها پول طلب داشت( شرکتی که چند ماه پیش از آن اخراج شده بود و حقوق هایش را نمی دادند و حتی دراداره ی کار هم شکایت کرده بود) رفت.بعد از چند ساعت به من خبر داد که همه چیز به خیر و خوشی تمام شده است و پولی که قرار بود با چک یا وعده در چند ماه پرداخت شود همان موقع سریع با گوشی همراه به حساب من واریز شد.

من شروع به گریه کردن کردم و گفتم واقعا این کنگره چه مکان مقدسی است ما هنوز پولی برای کنگره نداده ایم چگونه چندین برابر آن پول بدون هیچ مشکل و دردسری به ما برگشت پولی بسیار ناچیز که فقط درموردش یک صحبت کوچک کرده بودیم.باز هم این خدمت کنگره به من است نه خدمت من به کنگره.