روزهایی رو به خاطر می اورم که دنیا برایم بی معنا شده بود و در دنیای من هیچ چیز زیبایی وجود نداشت احساس می کردم سوی چشمانم را از دست داده بودم شاید هم من این فقط این احساس را داشتم شبها با بغض سر بر بالشت می گذاشتم و روزها از روی اجبار می خندیدم که شاید کسی متوجه نشود در دل من چه می گذرد در زندگی قهقهه های زیادی زدم ولی چشمانم نمی خندید زندگی من دچار پستی و بلندی های زیادی شده بود از خدا نا امید شده بودم و با خودم می گفتم خدا هم مرا دیگر دوست ندارد چه برسد به بنده اش روز ها پشت سر هم می گذشت و من هر روز نا امید تر میشدم تا این که خداوند مسیری سر راهمان گذاشت مسیری که جبران تمام نداشته هایم در زندگی شد،مسیری که به من اموخت در بدترین شرایط هم باید شکر گزار نعمت های خداوند باشیم ، ان مسیر گر چه سخت بود اما باعث شد زندگی ام از سمت تاریکی به سمت روشنایی ها رود، بله ؛ دوستان من با مردی زندگی می کردم که 25 سال در گیر انواع مواد مخدر بود ، مسافر من در کنگره سفر خود را شروع کرد 14 ماه گذشت تا توانست گل رهایی را از دستان توانمند پدر عزیز و مهربانمان اقای مهندس بگیرد ، ان روز ها را هیچ گاه نمی توانم فراموش کنم الان که این که دلنوشته را می نویسم 3 و 1 ماه از تولد دوباره او میگذرد در ان سالها رنج بسیار بردم ولی اخرش به گنج رسیدم و گنج من همان رهایی از دام اعتیاد بود و به خاطر این نعمت بزرگ خدا را شکر می کنم و از اقای مهندس و خانواده اش تشکر میکنم ، حالا هر هفته برای روز دو شنبه لحظه شماری میکنم که از راه برسد و من به این مکان مقدس بروم صحبت های راهنمای عزیزم خانم الهه بسیار زیبا و دلنشین در قلبم حک می شود ، از او تشکر میکنم به خاطر اموزش هایش به خاطر وجودش که مایه ارامش من است در اخر دعا می کنم هر کسی دچار این بیماری است راه کنگره را پیدا کند و درمان شود

به امید روزی که همه بیماران از این گرفتاری رها شوند