به نام قدرت مطلق الله 

10سال پیش به همراه خانواده به پابوس امام رضا رفتیم. از یک طرف خوشحال بودم که به مسافرت می رویم و از یه طرف دیگر ناراحت و به فکر اینکه مسافرم با این اوضاع خرابش کجا مواد مصرف می کند و می خواهد چه کاری انجام دهد؟....

مسافرم از چند روز قبل از سفر مشغول شیره درست کردن بود،من غر میزدم و ناراحتی می کردم و می گفتم چه کار می کنی. او می گفت: شیره درست می کنم چون جایی برای کشیدن ندارم بتوانم مواد را به صورت خوراکی مصرف کنم.من قبول نمی کردم و مسافرم به من قول داد و فکر کردم چون قول داده سرقولش می ماند.با هزار کلک مواد را در کیف من جاسازی کرد و گفت مواظب باش.من تا مشهد از ترس و اضظراب می لرزیدم.از اینکه گفته بود مصرف نمی کنم و مواد را می خورم خیلی خوشحال بودم ولی بعد از دو سه روز که از سفرمان گذشت شروع به کشیدن مواد کرد، هرچه می گفتم مگر به من قول ندادی می گفت وقتی مواد را می خورم دل درد می گیرم.یا دنبال ما بیرون نمی آمد اگرهم می آمد زود تر از ما برمیگشت در این سفر به من خیلی سخت گذشت و تنها بودم.در طول این ده روزکارم گریه بود از خداوند و امام رضا می خواستم که یک راهی جلوی پای ما قرار دهددیگری هم که دعا کردم این بود که دیگر با مسافرم به پابوس آقا نیایم. بعد از اینکه از مسافرت برگشتیم خدا گواه است که راه کنگره برای ما باز شد. یکی از دوستان مسافرم کنگره ای بود ولی ما نمیدانستیم. با مسافرم صحبت کرده بود که من یک جایی برایی درمان به همراه همسرم می روم اگر تو هم دوست دارری بیا و تاکید کرده بود که با همسرت بیا. و خداروشکر روز پنجشنبه ما برای اولین بار به کنگره رفتیم که آن روز تولد خانم مرجان و آقا کامران بود.با اینکه از کنگره هیچ نمیدانستم بسیار انرژی گرفتم.خواسته ی دومم هم مستجاب شد و خدا 10 سال زیارت امام رضا را روزی من نکردو بعد از 10 سال به تنهایی روزیم شد.و به هردری زدم که تنها نروم نشد و گفتم این خواسته ای بود که خودم داشتم و الان متوجه شدم که دعا ها و خواسته هایی که داریم باید با تفکر باشد که خودم از خواسته ام رنج نکشم و نگویم ای کاش این دعا و خواسته را نکرده بودم. با تشکر از اقای مهندس دژاکام و سرکار خانم الهه عزیز