منیت زمانی به وجود می‌آید که انسان جایگاه خودش را بالاتر از دیگران می‌داند. انسان حتماً باید در یک موضوع و یا رشته و یا فن و حرفه‌ای از دیگران بالاتر باشد، یعنی دارای توانایی برتری باشد که منیت در او به وجود بیاید. مثلاً من خوب بتوانم صحبت کنم یا ساز بزنم یا بتوانم خوب پول دربیاورم. زمانی که من در جمع و یا گروهی یک توانایی برتر را به معرض نمایش می‌گذارم و دیگران به وجد می‌آیند و من را مورد تشویق و احترام خود قرار می‌دهند و من از این  برخورد دیگران انرژی می‌گیرم و احساس موفقیت و پیروزی می‌کنم، بعداً در خلوت خود، به قیاس خودم با دیگران می‌پردازم که در اینجا اگر  من، دانایی اندکی دارم به خودم غره می‌شوم که تو کارهایی را می‌توانی انجام بدهی و هنرهایی داری که دیگران نمی‌توانند انجام دهند و هنرش را ندارند.

اینجا است که به دلیل نداشتن ظرفیت، با توانایی که خداوند در اختیار من قرار داده است به دیگران فخر می‌فروشم و خودم را از دیگران تافته جدا بافته می‌انگارم.

اما اگر از دانایی بالایی برخوردار باشم می‌دانم که انسان دارای صفات و ویژگی‌هایی فراوانی است که هیچ زمان نمی‌تواند یک پارامتر را با همه پارامترهای دیگر سنجید. اگر در من توانایی خوب ساززدن است یقیناً در دیگری یک خصوصیت خوب دیگری است و قیاس ویژگی  و توانایی‌ها، امری بس غلط است، زیرا انسان دارای صور پنهان است و دارای لایه‌های زیادی که ما از درک آن‌ها عاجزیم.

قیاس اشتباه هست که ما را دچار سردرگمی و گمراهی می‌کند و ما را  مبتلابه خودبرتربینی می‌کند که آری من ماهیت و ساختار بهتری دارم. این تحلیل غلط باعث می‌شود که من جایگاهم را در هستی گم کنم و تمام محاسبات و حرکاتم  را اشتباه انجام دهم. در اینجا من از دیگران توقع احترام و قدردانی رادارم که درخور توانایی من نیست و دیگران به‌اندازه دیده‌هایشان و بازخورد اعمال و رفتار من به من احترام می‌گذارند ولی من توقع بیشتری دارم که در اصل اشتباه و غلط است.

 همین عدم بازتاب احترام از طرف دیگران، تنفر و کینه و عداوت را در من به وجود می‌آورد و  باعث می‌شود کم‌کم از دیگران فاصله بگیرم و به دور خودم دیواری بتنی بکشم و کم‌کم ارتباطم با دیگران و اتصالم با هستی را از دست خواهم داد. این موضوع باعث می‌شود من از تولیدات و اتصالات با دیگران محروم بمانم و یک روز که همه ذخایر من تمام شد مجبورم برای گذران زندگی از محصولات و تولید دیگران به‌زور جنگ‌ودعوا  بدزدم. ناخودآگاه در حریم خصوصی دیگران وارد می‌شوم و مشکلات دیگری را برای خودم  به وجود می‌آورم

انسان یا خود تولیدکننده انرژی است و نیازی به تمجید و تعریف و سنای بقیه افراد ندارد که اگر او را تشویق کنند خود را ببازد و اگر او را تحویل نگیرد افسرده شود، بلکه او خود سازنده انرژی است و نیازی به دزدی از تولیدات دیگران ندارد و یا  اینکه  نه موجودی می‌شود وابسته به دیگران که تمام انرژی و مایحتاجش را باید از دیگران تأمین کند. چنین انسانی است که در اثر خلأ و نیاز دچار منیت و غرور می‌شود ولی اگر سازنده و مولد انرژی باشی هیچ نیازی به ستایش دیگران نداری که اگر نباشد تو را افسرده و گوشه‌گیر کند.

باید به مرحله تولید رسید تا حسادت و  کینه و تنفر و قیاس و حس خودبرتربینی در ما از بین برود.

نویسنده: همسفر لیلا

نمایندگی بوشهر