همسفر خانم پروین:

یک مصرف کننده در آغاز مصرف از کار خود بسیار هم لذت می برد و هم خوشحال و راضی است. چون در این زمان همه چیز خوب است، تعادل بالایی دارد، توان جسمی بیشتر و کار بیشتر و غیره. اما همین که مصرف کننده دائمی شد دیگر همه چیز فرق می کند. تعادل کم کم از بین می رود توان جسمی حتی برای ساده ترین کارها وجود ندارد، خواب به هم می ریزد، خوراک به هم می ریزد تا جایی که به نقطه ای می رسد که نقطه رکود است و یک مصرف کننده سی ساله درست مثل کسی است که به سن بالایی رسیده و دیگر توان جسمی اش را از دست داده است. این نقطه رکود چندان هم بد نیست، چون در این مرحله است که مصرف کننده به این فکر می کند که کم کم توان خود را بالا ببرد و از این حالت خارج شود و سفر خود را شروع می کند. با شروع سفر کم کم با هر پله ای که کم می شود مقداری از توان جسمی که در او خفته بود بیدار می شود، این نیرو مثل گاز می ماند اگر استفاده شود که شده اگر نه بخار می شود مثل مقداری آب که در سطح وسیعی ریخته شده اگر جمع شود که هیچ اگر نه مقداری بخار شده و مقداری هم جذب زمین اگر از نیروی تولید شده استفاده نشود، دو باره به همان نقطه رکود باز می گردد و تنها و راه خرج کردن این نیرو فعالیت فیزیکی و ورزش است که این فعالیت باید به متناسب با نیروی تولید شده باشد. موجود زنده این خاصیت را دارد که خود را ترمیم کند. دستی که زخم بردارد، خودش را ترمیم می کند. پایی که شکسته جوش می خورد. با این تفاسیر، این تفکر اشتباه است که کسی که سال هاست مواد مصرف کرده و در این راه عمری را سپری کرده و به پیری رسیده، دیگر نمی تواند ترک مواد کند و تنها تفاوت یک پیر مرد 90 ساله با یک جوان 30 ساله در این است که جوانان زود تر به درمان میرسند. اگر بدنی نمی تواند زخمی را که بر داشته ترمیم کند، به این خاطر است که تعادل بیوشیمی آن بدن به هم خورده اگر یک فرد 90 ساله نمی تواند استخوان شکسته اش را ترمیم کند  به این خاطر است که حتما قند و چربی  بالایی دارد که این مسئله همان عدم تعادل بیو شیمی است. جسم انسان نیاز به حفظ و نگهداری دارد، چون در بعد جسمیت قرار دارد آسیب پذیر است و تنها چیزی که می توان جسم را سالم و شاداب نگه داشت ورزش است. جسمی که شادابی خود را از دست داده با هیچ آرایشی به شادابی نمی رسد. برای سلامتی جسم همچنین باید غذاهای پرکالری با حجم کم خورد بدن انسان یک ودیعه الهی است. پرداختن به معنویات نباید باعث شود که از جسم خود غافل شویم. در کنار رشد جهان بینی و معنویات باید در حفظ و نگه داری جسم خود نیز کوشا باشیم.

همسفر خانم زهرا:

انسان وقتی دچار مصرف همیشگی مواد شد، دیگر داستانش با اوایل مصرف فرق می‌کند، دیگر لذتی در بین نیست. یک مصرف‌کننده وقتی از مرحله تفریح و تفنن خارج و دچار مصرف همیشگی مواد شد تعادل خود را از دست می‌دهد، دچار افسردگی می‌شود، خواب و تعادل ندارد و قادر به حرکت نیست، حتی قادر به راه رفتن ،فکر کردن و غذا خوردن هم نیست، بنابراین شادابی دیگر وجود ندارد و مصرف مواد صرفاً به خاطر رسیدن به یک تعادل نسبی است. برای درمان این افراد، سفر دومی‌ها و به خصوص کمک راهنمایان باید با چشم  تازه‌ وارد و از دیدگاه او به مسائل نگاه کنند. طبیعتاً نوع نگاه آن‌ها هم نسبت به روز اولی که وارد کنگره شده‌اند زمین تا آسمان فرق می‌کند. کسی که تازه‌ وارد کنگره شده، اعتقادی به درمان ندارد، هیچ‌کدام از حرف‌هایی که در کنگره زده می‌شود را قبول ندارد، او تصور می‌کند با مصرف مواد در شرایط خوب و ایده آلی است، ممکن است غیبت کند، جلسات را یکی در میان حاضر شود ، پس برای برخورد با یک مصرف‌کننده باید از دریچه چشم او به مسائل نگاه کرد تا بتوان او را درک و به درمان او کمک کرد، البته این دلیل نمی‌شود که دائم به او آوانس داد، کمک راهنما با توجه به تجربیاتی که دارد در مواردی که صلاح می‌داند او را توبیخ می‌کند و با او برخورد می‌کند و در مواردی هم با عقاید او موافقت می‌کند حتی اگر درست نباشند. یک کمک راهنما هرگز نباید کارهایی که خودش توان انجام آن‌ها را ندارد، از شاگردش بخواهد ، یکی از بالاترین موفقیت‌های کنگره همین است که از رهجویان چیزی را می‌خواهد که آن‌ها توان انجام آن را داشته باشند.

برداشتم از این سی دی این بود که یک مصرف کننده تعادل ندارد و مثل این است که داخل یک چرخ و فلک نشسته و هرلحظه از یک جای که دید دارد و تصمیم میگیرد.(یکبار از بالا . از پایین و یا اطراف).