تا بعد از چند سال وارد لژیون خانم الهه عزیزشدم. از همان اول نق زدن هایم شروع شد، حالم بسیار بد بود، در مرحله اول ایشان به من گفتند: سی دی منیت راگوش کن و بنویس. گوش کردم ونوشتم ولی به عمق آن پی نبردم .مسافرم رارهانمیکردم بند پایش شده بودم.میگفتم چرا بعد از چند سال آمدن به کنگره رها نمیشویم .حال خوب مسافرم رامیدیدم اما خودم حرکتی نمی کردم. تا اینکه بعد از چند سال آمدن به کنگره و با راهنمایی های خانم الهه عزیز بالاخره به خودم آمدم و گفتم مریم تکلیفت را باخودت روشن کن و بالاخره شروع به حرکت کردم. سی دی مینوشتم، درلژیون مشارکت می کردم و تاحدودی آموزش ها را عملی کردم و خیلی خوشحال بودم که خدا راه کنگره را به ما هم نشان داده است و همیشه در دعای کنگره ازخدا می خواستم که راه کنگره را هیچوقت از من نگیرد. تااینکه رها شدیم. تا یک سال بعد از رهایی هم همه چیز خوب بود، ولی نمیدانم چرا باخودم این گونه کردم. هر دوشنبه با خودم می گفتم راه دور است، هوا سرد است، هوا گرم است، چگونه می خواهی این مسیر طولانی را بروی و برگردی، تا به خانه برگردی ساعت ۹ شب می شود و همین بهانه گیری ها باعث شد عملکردم کند شود. دیگر سی دی نمی نوشتم و مشارکت هم نمی کردم، حواسم همه جا بود به غیر از لژیون. کم کم از شعبه سلمان به شعبه ی امین گلی رفتم به خیال اینکه مسیر نزدیک تر است و حالم خوب می شود. ماه مبارک رمضان بود. حس و حال خوبی نداشتم، خیلی از بچه ها را می شناختم‌، اما باز هم بهانه گرفتم. البته این ها همه در وجود خودم بود و به هیچ کس حرفی نمی زدم. امتحان کمک راهنمایی را هم خواندم اما با بی توجهی و سهل انگاری در نهایت قبول نشدم. این قدر افکار منفی و احساسات ناامید کننده به سراغم آمد، که قصد کردم دیگر به کنگره نروم و گفتم برای چه به کنگره بروم؟ چرا جای یک نفر را بگیرم؟ و همین منیت ها باعث شد از کنگره پرت شوم و الان حدود ۷ ماه است که از فضای کنگره و آموزش های ناب کنگره دور شده ام. در طول این ۷ ماه، روز های دوشنبه حال و هوای خیلی بدی دارم، این قدر پشیمان هستم و همیشه خودم را سرزنش می کنم‌ و می گویم ای کاش حرف خانم الهه را گوش می کردم، ای کاش سی دی می نوشتم، عمل می کردم، خدمت می کردم ، ای کاش روز های جمعه هم به پارک میرفتم و... از اول خانم الهه عزیز به من گفتند: سی دی منیت را بنویس و الان هم بعد از چند سال سی دی منیت را با من مجددا گوش کردم و از این یک کلمه منیت خیلی درس ها گرفتم و از شما عزیزان و خواهر لژیونی هایم خواهش میکنم برایم دعا کنید که دوباره به کنگره وصل شوم، فقط خدا و راهنمای عزیزم می دانند که با چه حال خرابی وارد لژیون ایشان شدم. الان فهمیدم که وقتی خانم الهه می گوید برو در این چاه بیفت، باید همان کار را انجام دهم چون ایشان خیر و صلاح من را می خواهد. کنگره من را از کجا به کجا رساند، از پایین ترین نقطه ی تاریکی به روشنایی و نور هدایت کرد و آرامش امروزم را مدیون کنگره و خانم الهه عزیز می دانم. از راهنمای عزیزم بسیار تشکر می کنم که در اوج همه سختی ها حتی نصف شب هم در کنار من بودند و راهنماییم می کردند، هفته ی همسفری که گذشت را به خانم الهه عزیز و همه ی شما عزیزان تبریک عرض می نمایم و برای شما آرزوی سلامتی و آرامش می کنم.

همسفر مریم