همه ما باید در جهانبینی و  تفکرات خودمان از تجربیات دیگران استفاده کنیم واین یک اصل مهم است ؛ چرا که ما فرصت تجربه کردن همه کار ها را نداریم و اگر این گونه باشد تا قیامت زمان لازم است که هر فردی همه موارد  را تجربه بکند .زمانی که در جوامع مختلف اتفاقاتی رخ می دهد و نتایجی را در پی دارد این نتایج به دست آمده می تواند برای ما قابل بهره برداری باشد .در کلام الله شریف برای ما قصصی وجود دارد  که همه یاد آور این موضوع هستند ؛ مثلا می فرماید :فلان قوم فلان کار را انجام داند و این عذاب نتیجه یا عقوبت کار آنها بود و از ما می خواهد که عبرت بگیریم و دو باره آن اعمال را انجام ندهیم .اینها بخش هایی از جهانبینی هستند که یک سری از کار ها را ماباید در درون خودمان جستجو و تصحیح کنیم و یک سری از کار ها را در اجتماع و در برخورد با افراد جامعه باید رعایت کنیم. علم به پوشیدن لباس مخصوص آن حرفه نیست بلکه چیزی است که انسان می تواند از ورای مسائل عادی تشخیص بدهد. در کار پزشکی آن پزشک حاذق هست که می تواند درد یک بیمار را تشخیص بدهد وگرنه که ظاهر او را همه می بینند (دست ، پا ...) و او هست که  علت شکستگی را می داند .علم در تمام جنبه ها می تواند وجود داشته باشد ممکن است کسی تحصیلات آکادمیک در مورد مکانیک و ماشین نداشته باشد اما انقدر کار کرده و با تجربه هست که از صدای موتور عیب آن را متوجه می شود ، پس این به من یاد آور می شود که از روی ظاهر نمی توانم در مورد کسی حکم صادر کنم که آن شخص عالم هست یا نه ! علم به دانایی و آگاهی و عملی کردن آن علم و آگاهی است و گرنه که جمع آوری اطلاعات چیزی جز سیاه کردن کاغذ نیست ."عالم بی عمل به که ماند به زنبور بی عسل "