ما امروز دوتا دستور جلسه داریم، دستور جلسه اول آیا همه افراد در کنگره با هم برابر هستند، عدالت.
خوب مشخصا چیزی که مشخص است، وقتی داریم از عدالت صحبت می کنیم به معنی تقسیم یکسان همه چیز برای همه نیست، در ابتدای ورود شاید این طوری باشد. بله من وقتی وارد کنگره می شوم تحت یک نوع آموزش قرار می گیرم این عدالت است. همه راهنما انتخاب می کنند این هم عدالت است. هر کسی راهنمایی که دوست دارد را انتخاب می کند این هم عدالت است. همه چیز مساوی تقسیم شده.
ولی در ادامه راه آنچه که برداشت می کنم، آیا وقتی که کسی در صراط مستقیم قرار می گیرد و درست حرکت می کند با کسی که در صراط مستقیم قرار می گیرد یعنی راه را به او نشان می دهند ولی درست حرکت نمی کند آیا این دو باهم برابر هستند؟ قدر مسلم برابر نیستند.

در کلام الله می فرمایند: آیا آدم نابینا با آدم بینا یکسان است. خوب آیا آدم نابینا فقط کسی هست که چشمش نمی بیند؟ یا آن آدمی نا بیناست که اگر دنیایی محبت به او بکنند اصلا در برابر آن  محبت انگار نه انگار است؟ کفر می ورزد و حواسش نیست.
....خود کلام الله می فرماید: ظلمت و نور هم باهم مساوی نیستند. نتیجه این است که در کنگره کسی که هنوز در ظلمت قدم بر می دارد با کسی که در مسیر نور قدم بر می دارد قدر مسلم با هم فرق می کنند.

مرتبط می کنم با دستور جلسه دوم، در کلام الله می گوید: « الله ولی الذین آمنو یخرجهم من الظلمات الی نور » خداوند انسان هایی که ایمان آوردند را خارج می کند از ظلمات، معلوم نیست چند تا ظلمت، به عربی جمع بسته شده چون، ات، دارد. خداوند انسان هایی که ایمان آورده اند را از ظلمت های بسیار به سمت یک نور هدایت می کند. یعنی ظلمت می تواند دروغ گفتن من باشد، می تواند غییت من باشد، می تواند قضاوت کردن من باشد، می تواند حتی این باشد که من بیایم کنگره ولی استفاده نکنم! من بیام کنگره طلبکار باشم، بیایم کنگره خدارا بنده نباشم. و فکر نکنید که این فقط برای منِ سفر اولی می تواند اتفاق بیفتد نه برای منِ سفر دومی هم می تواند اتفاق بیفتد. اتفاقا شاید افراد در سفر دوم وارد تاریکی هایی بشوند عمیق تر از تاریکی های قبل، چرا؟ چون یک سری چیز ها به ظهور در نمی آید چون شرایط آن را ندارم. مثلا شخصی رئیس یک مجموعه ای است و من می گویم ببین چقدر قیافه می گیرد چقدر متکبر است! خب تو چی؟ منی که کارمند پایه جایی هستم اگر من در جای او قرار گرفتم شاید من هم متکبر شدم و شاید حتی بدتر از او. می خواهم بگویم یک نفر شاید وارد سفر دوم بشود شاید شال کمک راهنمایی هم بگیرد جایگاه های بالاتر بگیرد ولی بجای این که مسیر را در نور ادامه بدهد بر می گردد به پایین و تعادلش به عدم تعادل برسد و اصلا در قسمت «ضالین» قرار بگیرد. ضالین: کسانی که گمراه هستند و در جهت معکوس حرکت می کنند. 

آیا کسی که راه را برای دیگران نمایان می کند آیا کسی که به دیگران خدمت می کند با کسی که به دیگران خیانت می کند با هم برابر هستند؟
آیا یک راهنمایی که در کنگره راه را به بقیه نشان می دهد و کمک می کند که انسان های دیگر هم از ظلمت خارج بشوند آیا این با یک راهنمای دیگری که فقط دنبال شکوه کردن و شکایت کردن و فقط دنبال این است که چیزی از کسی پیدا کند و تذکر بدهد آیا این ها باهم برابر هستند؟ قدر مسلم خیر. 
خدارا شکر می کنم که خانم شهلا از جمله رهجوهایی بودند که از ابتدای ورودشان به لژیون شروع به حرکت کردند. این مهم نیست که من در چه عمقی از تاریکی باشم، این مهم است که وقتی من فهمیدم در تاریکی هستم شروع کنم به حرکت کردن. یعنی روزنه نور را ببینم و آن را بچسبم. در سی دی وادی دوم آقای مهندس می فرمایند: از هر نقطه که نوری بتابد در جمع آن باید تفکر نمود. مهم نیست در چه عمقی از تاریکی باشی مهم این هست که آن اندک نور را بگیری. خدا را شکر خانم شهلا این را درک کردند و شروع کردند به حرکت کردن. در ادامه وبلاگ نویس شدند، دبیر لژیون شدند، تحصیلاتشان را ادامه دادند، خانواده ای که خیلی تنش ها در آن وجود داشت کم کم در اثر آموزش های ناب و بی نظیر آقای مهندس این خانواده به آرامش رسید. و درادامه رهایی گرفتند و بعد از رهاییشان جا نزدند و تازه شروع کردند به حرکت و برای کمک راهنمایی خواندن و خدا را شکر می کنم. هم در قسمت کمک راهنمایی و هم قسمت سایت شعبه شیخ بهایی خیلی زحمت کشیدند. قبل از آن در شعبه نیک آباد همراه خانم سحر خدمت می کردند. حالا کسی دیگر باشد می گوید بگذار یک جا بروم نزدیک تر به خانه و بنزین کم تر مصرف بشود اما خانم شهلا چند سال هم آن جا خدمت کردند.
من این روز بزرگ را به شهلای عزیزم تبریک می گویم. مطمئن هستم آنچه که برداشتنی بود را برداشت و در ادامه هم خواهد برداشت. و به دو دختر دسته گلشون تبریک می گویم چون به هر حال اعضای خانواده هم کمک می کنند تا یک نفر در کنگره بتواند خدمت کند. به مسافرشان تبریک می گویم و در راس به آقای مهندس که با آموزش هایشان به ما اجازه دادند که به حال خوش برسیم.

و اگر منِ راهنما آموزش بگیرم ولی به حال خوش نرسم هیچ اتفاقی در خانواده من نمی افتد، پس وقتی در خانواده من اتفاقی نیفتد نباید انتظار داشته باشم در لژیون هم اتفاق خاصی بیفتد. از خانم شهلا بخاطر تربیت رهجو های خوب تشکر می کنم و برایشان در ادامه بهترین ها را آرزو می کنم.