یکشنبه مورخ 1394/11/18 لژیون همسفران عشق با جمعی از دوستان محبت و به استادی خانم الهه شروع به کار کرد .

فرمانروایان زمان آنانی نیستند که از بین می برند بلکه آنانی هستند که می سازند اگرچه اندک باشد و این فرمانروایان زمان کسانی هستند که در وهله ی اول خودشان را بسازند حالا اون میتواند همسفری باشد که با درست حرکت کردن در حال ساختن خودش هست ولی کسایی که نابود می کنند به جزای اعمالشان میرسند و در ادامه سی دی آقای مهندس فرمودند که انسان هیچ گاه قادر نیست که به تنهایی کاری را انجام بدهد و کسانی که این طرز فکر را دارند باید بدانند که سخت در اشتباه هستند و جزو انسانهای ابله هست چرا که ......

در ابتدا خانم الهه عزیز اینگونه سخن آغاز کردند:

خداوند متعال را سپاسگذارم که اجازه داد باز هم با همدیگر باشیم و به کمک راهنماهای آینده که الان در جمع ما قرار گرفتند ابتدا تبریک و خوش آمد میگویم و انشاا... که در ادامه ی پروسه ی کمک راهنمایی هم موفق و پایدار باشند.

وقتی که به یک نفراسمی اطلاق میشود یعنی اینکه آن شخص همراه با آن اسم یکسری مسئولیت ها دارد مثلأ به شخص می گویند مادر، همسر ، استاد پس وقتی این اسم بهش اطلاق شد عملا شخص یکسری وظایفی دارد خب حالا اگر برای مثال کسی خیاط باشد و ما بهش بگوئیم که فلان پارچه را بهتون میدهم که برای من بدوزید و ایشون در جواب شما بگوید که چشم  میدوزم اما سال دیگه بهتون تحویل میدهم... پس ما هیچ وقت پارچه مون را بهش نمیدهیم چرا که ایشون وظایفش را به خوبی انجام نمی ده! کسی که وظیفه ش را خوب انجام ندهد عملا مسئولیت را از خودش سلب می کند.وظیفه وقتی می آید که تو مسئولیت داشته باشی مثلأ وقتی من استاد دانشگاهم باید سر وقت هرجلسه سر کلاسم باشم چراکه اگر چهار بار من نباشم دیگه دانشجواعتراض وارد می کند... اگر اسم من راهنماست یعنی که یکسری وظایف در قبال شما دارم اینکه من باید نیم ساعت قبل از جلسه در کنگره حضور داشته باشم تا رهجوهایم هم از من یاد بگیرند در کل راهنما یعنی نمایاندن و روشن کننده ی راه برای شما پس شماها هم که رهجو یعنی جوینده ی راه هستید یعنی اینکه وقتی این اسم را با خودتون یدک می کشید یکسری وظایف هم دارید و اولین وظیفه ی رهجو بودن این هست که بگوید "چشم" و حالا بعضی ها که اصلأ چشم نمی گویند که هیچی ما باهاشون کاری نداریم اما برخی دیگر چشم را می گویند اما کار خودشون را میکنند و اینجور افراد مثل کسایی هستند که دانشگاه میروند کتاب هم دارند و فقط باید درس بخوانند ولی نمی خوانندحالا درس خواندن در کنگره چیست؟ یعنی من از منابع آموزشی استفاده کنم تا حال خودم خوب شود و کم کم این حال خوش من به بقیه القا میشود.وقتی حال یک خانواده بد هست ویک نفرشون شروع به درست حرکت کردن میکند و واقعا فقط وظایف رهجو بودن خودش را انجام میدهد و کاری ندارد که در اطرافش چه کسی چه رفتاری دارد،کم کم با گذر از پارامتر زمان متوجه میشود که این حال خوش به بقیه ی خانواده اش هم القا شده.

اگر من راحت اینجا نشستم و دارم استفاده میکنم همه ی اینها را در رأس مدیون آقای مهندس و بعد هم مدیون کنگره دیده بانان و راهنمام و بقیه ی اعضا هستم مثلأ اگر شماها نبودید من برای چه کسی لژیون تشکیل می دادم و حرف میزد بنابراین من مدیون شماها هم هستم و شماها هم مدیون بقیه و دیده بانان هستید چراکه اگر همین دیده بانان نبودند ما هیچ قانونی نداشتیم و نمیتونستیم راحت روی این صندلی ها بنشینیم.وقتی میگوئیم کنگره مثل یک ارتش هست و حتی نظمش از ارتش هم بیشتر هست یعنی اینکه یکی یا چندنفر دیده بانی می کنند.دیده بان یعنی کسی که با دیده و چشمش نگهبانی می کند مثل سربازهایی که در برجک های بلند مشغول به خدمت هستند و از آن بالا به همه چیز مسلط هستند که وقتی یک نفر خطایی میکند یا اگر دشمن بخواهد حمله کند با وسعت دیدش نگاه میکند وچاره ای می اندیشد و سریع به آنهایی که پائین هستند خبر می دهد و این دیده بانی در قدیم هم بوده اما بالای درخت یا تپه میرفتند و این کار را میکردند.یک مورد دیگه اینکه ما در کنگره یاد گرفتیم که ناسپاس نباشیم و شکر گزاری کنیم و شکر هم یعنی آنچه که هست و داریم را ببینیم و بدین منظور هم شنبه مورخ 24/11/94 جلسه عمومی هست و حضور برای همه ی مسافران و همسفران آزاد هست و همگی جشن دیده بان را با حضوردیده بان محترم آقای سبزه ای که  از تهران می آیند را در این شعبه می گیریم.پس این وظیفه ی ما هست که  برای سپاسگذاری و تقدیر باشکوه از کنگره دیده بانان حتمأ تشریف بیاریم و هر کس هم هرچقدر که توان دارد میتواند هدیه بدهد واین را هم بدانید که اگر لذت هدیه دادن صد در صد باشه فقط ده درصدش به هدیه گیرنده میرسد و حدود نود درصدش به آن شخصی که هدیه داده برمی گردد.

اشخاصی هستند که براشون مهم نیست که کمک راهنماشون یا بقیه براشون چه زحمت هایی می کشند و ناسپاسی می کنند باید بدانند که اولین بی احترامی و توهینی که میشود به خودشون میشود واین دقیقأ مثل دانشجویی هست که بعد از چند بار تذکر استاد باز هم سر کلاس آدامس میجود یا با گوشی صحبت میکند و در اینجا اولین توهین به شخص خودش هست پس من وقتی بلد باشم که به خودم احترام بگذارم میتونم به دیگران هم احترام بگذارم.

و اما سی دی " فرمانروایان زمان "

همسفر خانم مریم شروع کردند : آقای مهندس در این سی دی میفرمایند که انسان هیچ گاه قادر نیست که به تنهایی کاری را انجام بدهد و کسانی که این طرز فکر را دارند باید بدانند که سخت در اشتباه هستند و جزو انسانهای ابله هست.اگر انسان بخواهد کاری را شروع کند باید حساب شده عمل کند و ابتدا باید از جایگاهی که دارد بکند و حرکت کند و ارتباطات را برقرار کند و بعد از از یکدیگر سبقت بگیرد وبعد از آن تبدیل به یک مدیر و مدبر میشود و در ادامه گفتند که تکامل در جمع صورت میگیرد و انسانها همه به هم نیازمندند واگر کسی بگوید که من به کسی احتیاج ندارم حماقتش را نشان داده واگر بگوید من در مقابل چیزهایی که دارم مثل کفش یا ... پول میدهم، سخت در اشتباه هست چون پول یک قرارداد و حواله هست و اگر خروارها پول داشته باشیم اما غذا نداشته باشیم که بخوریم آن پول به هیچ دردی نمی خورد و در ادامه درمورد غم و اندوه میگویند که یک غم بزرگ میتواند انسان را به بالاترین نقطه یا به پائین ترین نقطه سوق دهد و از غم دو نتیجه میگیرند یکی مثبت و یکی منفی که اگر نتیجه مثبت باشد برده ای و اگر نتیجه اش منفی باشه باخته ای!هر کس باید بداند که اگر کار اشتباهی انجام دهد به جزای اعمالش میرسد و باید بدانیم خدا ننشسته که فقط ما را به جزای اعمالمان برساند و بلکه این زمین خوردن ها و سقوط ها نتیجه ی اشتباهات خود ماست. فرمانروایان زمان آنانی نیستند که از بین می برند بلکه آنانی هستند که می سازند اگرچه اندک باشد.

بقیه مطلب را در ادامه گزارش لژیون مطالعه فرمایید .