مادر بی نام و نشان

                                                                              به قلم همسفر زهرا روحانی

راهنما همان مادر بی نام و نشانی است که به جای غذای جسم ، به ما غذای جان می دهد ، مادری که بی وقفه تلاش می کند تا آدرس را به خودت را نشان دهد . همانی که احیاء کننده ی همه ی سلول های مرده ی توست ؛ به تو می آموزد تا چگونه بیاندیشی ، قدم برداری تا دوباره احیاء شوی . همانی که رنگ مرده ی زندگی را برایت ، زنده کرد و زندگی ات را طعم بخشید.

                               مادر بی نام و نشان

نمی دانم از کجا شروع کنم...از گذشته ام ....از حال کنونی ام ....از چه بگویم؟!

حالم خراب بود ، از همه چیز و همه کس خسته بودم ! تنها خواسته ام مرگ بود و دیگر هیچ ... اینقدر حس و حال خراب بود که دیگر به هیچ کس به چشم دوست نگاه نمی کردم ، به همه بدبین بودم ،از زیبا ترین لحظات خدا لذت نمی بردم و طوری بود که حتی از روز تولد و لحظه ی متولد شدنم ، بیزار بودم که چرا من آمدم ؟ به چه هدفی ؟ حالا آمدم ، چرا این همه سختی ، چرا این همه مشکل برای یک نفر؟! مگر تو خدا نیستی ، مگر تو مرا نمی بینی ؟!

روزها اینچنین می گذشت  و من در اوج تاریکی غرق می شدم  و تا به جایی رسید که خانواده ام متوجه افسردگی و حالِ خراب من شدند ؛ برادرم به من کلاس های کنگره را پیشنهاد کرد . آنقدر حالم خراب بود که از آخر شب تا صبح چندین بار به اتاقش رفتم و پرسیدم " آنجا برای من خوب است ؟مثل آدم های بیرون نیستند که مرا نادیده گرفتند ، مرا لِه کردند ؟! "باز دوباره می رفتم و همین سوالات را از او می پرسیدم . خلاصه روز یکشنبه فرا رسید و من آمدم.

لژیون تازه واردین بد نبود اما حس بچه ها را نمی گرفتم چون آنجا من با همه فرق داشتم ؛ من م مسافر داشتم اما بیشتر از او حالِ خودم خراب بود ؛ پر از کینه بودم ، پر از نفرت ، پر از قضاوت های یک تنه و ...

در این چند جلسه ای که حق انتخاب راهنما داشتم ، تنها صدای یک نفر مرا جذب می کرد حتی اگر در حالِ چرت زدن بودم تا صدای دلنشین " سلام دوستان الهه هستم یک همسفر " را می شنیدم ، از جا می پریدم و سراپا گوش میدادم . حرف هایش بر دلم می نشست و در جانم نفوذ می کرد ، او را انتخاب کردم و به لژیونش رفتم اما هنوز نمی دانستم راهنما چیست و کیست و جایگاهش کجاست ؟

اکنون می دانم ؛

راهنما همانی است که راه را برای ما نمایان می کند ، کسی که جلو تر می رودتا هر چه خواست اتفاق بیفتد ، اول خطرش  را او ببیند ؛ کسی که از جانش می گذرد.

راهنما همانی است که تو را بدون هیچ قید و بندی و بلاعوض یاری می دهد.

راهنما همان مادر بی نام و نشانی است که به جای غذای جسم ، به ما غذای جان می دهد ، مادری که بی وقفه تلاش می کند تا آدرس را به خودت را نشان دهد . همانی که احیاء کننده ی همه ی سلول های مرده ی توست ؛ به تو می آموزد تا چگونه بیاندیشی ، قدم برداری تا دوباره احیاء شوی . همانی که رنگ مرده ی زندگی را برایت ، زنده کرد و زندگی ات را طعم بخشید.

کسی که از لحظات زندگی اش ، لحظاتی که قاعدتا باید صرف خودش و خانواده اش شود ، می گذرد و آن را صرف ما می کند؛ آری ! صرف ما ، صرف من وتویی که تنها در روز حتی یک جمله  یاد بگیریم و آن را عملی کنیم و اینها برای او زیباترین و شیرین ترین لحظه هاست.

راهنما همانی است که وقتی به او می گویم " احساس احیاء شدن و متولد شدن دارم و به خاطر این بیداری ، خدا را شکر می کنم و از شما نیز کمال تشکر را دارم . " در پاسخم می گوید : من کاری نکردم و همه را خودت به انجام رسانده ای ....

آری ... من حرکت کردم ... من دانایی ام را به دانایی مؤثرتبدیل کردم ... اما آیا اگر واقعا شما راهنمایان نبودید ، منِ رهجو چگونه متوجه غفلت و تخریب خود می شدم ؟ چگونه می خواستم راه را از چاه را تشخیص دهم؟ پس آموزش ها و محبت های بی دریغ شماست که مرا به حرکت ترغیب کرده است.

و در انتها می خواهم بگویم : ای راهنما !

من در بند تو بودن را با دل و جان می پذیرم ....

مرا ترس از این بند نیست چراکه این بند ؛ سراسر عشق ، آموزش و ارزشهاست.

به خدا قسم ! در این بند بسیار رها تر از آزادی خویشتنم !!!

                            هفته ی راهنما  گرامی  باد

                                                                             نویسنده : همسفر زهرا روحانی

                                                                                  با احترام و سپاس