وقت آن رسیده که از تو بنویسم، ای آنکه دردها و قهرها، رنج‌ها و خشم‌ها، سرما و سختی‌هایش تو را سرنگون نکرد ...

تو که زیباترین درس عشق را آموختی، تو که آموختی عشق بدون سختی میسر نیست...  تو که چون سرو پایدار در برابر تحقیرها، ملامت‌ها، بدعهدی‌ها و بدخویی‌های خزان ایستادی ...

آری تو را میگویم ای اسطوره زیبای عشق و مستی ... آری تو همان تو که سرمای زمستان را با گرمای وجودت خنثی کردی ...

آری تو، تو که مشق زندگی کمرت را شکست ...

آفرین حق بر تو باد که چون درخت ریشه‌دار با نزول بی‌امان مشکلات، ریشه‌های خود را بیشتر در خاک دوانیدی چون دانستی که اگر سست باشی، از خاک درآمده، خشک خواهی شد و با خشکی تو سقفی فرو خواهد ریخت.

چه خوب شد که اشک‌ها و بغض‌هایت، آه‌ها و ناله‌هایت، همه چون امواج نور شدند ... چه خوب‌تر شد که آن‌همه سختی تو را در اعماق تاریکی کینه و یاس و نامیدی فرونبرد.

هم‌سفر این تو بودی که دانستی عشق را به بها می‌دهند و آموختی که عشق کار نازکان نرم نیست ... تو آموختی که عشق کار پهلوانان است زیرا تنها یک پهلوان است که می‌تواند باری چنین سنگین را بر دوش کشد و دم نزند ...

حال که چون ابر بهار بغض زمستانی ت خالی شد، به شکرانه این نعمت عظیم، استوارتر از همیشه بایست و جاری باش تا با کمک خودت و یاری هم‌سفران به پایان نقطه برسی و اما بیندیش که اگر از گذرگاه سخت رهیدی، آنجا تو را پاداشی نیکو خواهد بود و آن پاداش بند عشقی است که بین تو و قدرت مطلق برقرار خواهد گردید ...و چقدر خوشبختی تو که قلبی شکسته و ویران را به پیشگاه عشق آوردی و از آب زلال آن کویر خشک بی‌آب قلبت را آبیاری نمودی تا به دشتی سرسبز تبدیل شود و از آن گیاهانی تازه و شاداب بروید و تبدیل به درختانی استوار و تنومند شوند.