** ئاڵای نیشتمان **

قاصدك ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از كجا وز كه خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی

انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا كه بود چشمی و گوشی با كس
برو آنجا كه تو را منتظرند

قاصدك
در دل من همه كورند و كرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
كه دروغی تو ، دروغ
كه فریبی تو. ، فریب

قاصدك
هان،
ولی ... آخر ... ای وای
راستی آیا رفتی با باد ؟
با توام ، آی! كجا رفتی ؟ آی

راستی آیا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاكستر گرمی ، جایی ؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردك شرری هست هنوز ؟

قاصدك
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند 

نه تو می مانی

              و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند...

 به تن لحظه خود،

جامه اندوه مپوشان هرگز....

لاله کاران ! دگر لاله  مکارید

                        باغبانان!  دو  دست از گـــــــل بدارید

اگرعهد گلان این بود که دیدم

                        بیخ  گـــــــــل  بر کنید  و خار بکارید

یکی درد و یکی درمون پسندد

                          یکی  وصل و یکی  هجرون پسندد

مو از درمون و درد و وصل و هجرون

                        پسندم   آنچه  را  جانون   پسندد

خدایا داد از این دل داد از این دل

                         که یکدم مو نگشتم شاد از این دل

چو فردا داد خواهون داد خواهند

                           بگویم  صدهزارن  داد  از این دل

دلا خو بون دل خونین پسندند

                         دلا خون شو که خوبان این پسندند

متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست

                        گروهی  اون  گروهی  این  پسندند

اگر دل  دلبرو دلبر کدام است؟

                       وگر دلبر دل و دل را چه نام است؟

دل و دلبر بهم    آمیته   وینم

                       ندونم  دل  که  و دلبر کدام  است

ز عشقت آتشی در بوته دیرم

                        در آن آتش دل و جان  سوته دیرم

سگت ار پا نهد بر چشم ایدوست

                        به مژگان خاک  راهش رو ته دیرم

به گورستان گذر کردم کم وبیش

                         بدیدم  حال  دولتمند و درویش

نه درویشی بخاکی بیکفن مرد

                        نه دولتمند برد از یک کفن بیش

به گورستان گذر کردم صباحی

                         شنیدم   ناله   و افغان   و آهی

شنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت

                      که  این  دنیـــــــــا   نمی‌ارزد  بکاهی

بود درد مو و درمانم از دوست

                      بود وصل مو و هجرانم از دوست

اگر قصابم از تن  واکره  پوست

                      جدا هرگز نگردد جانم از دوست

غمم غم بی ، و غمخوار دلم ،غم

                     غمم هم مونس و هم یـــــــــــار و همدم

غمت نهله که مو تنها بشینم

                   مریزا ، بارک الله ،  مرحبــــــــــا    غم

  <آی آدمها>

آی آدمها، که در ساحل نشسته شاد و خندانید،

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید،

آن زمان که مست هستند

از خیال دست یابیدن به دشمن،

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفتستید دست ناتوان را

تا توانایی بهتر را پدید آرید،

آن زمان که تنگ می بندید

بر کمرهاتان کمربند...

در چه هنگامی بگویم؟

یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان، قربان.

آی آدمها که در ساحل بساط دلگشا دارید،

نان به سفره جامه تان بر تن،

یک نفر در آب می خواهد شما را

موج سنگین را به دست خسته می کوبد،

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دور دیده،

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابی اش افزون.

می کند زین آب ها بیرون

گاه سر، گه پا، آی آدمها!

او ز راه مرگ این کهنه جهان را باز می پاید،

می زند فریاد و اُمید کمک دارد.

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!

موج می کوبد به روی ساحل خاموش؛

پخش می گردد چنان مستی بجای اُفتاده. بس مدهوش

می رود، نعره زنان این بانگ باز از دور می آید،

آی آدمها!

و صدای باد هر دم دلگزاتر؛

در صدای باد بانگ او رها تر،

از میان آبهای دور و نزدیک

باز در گوش این نداها،

آی آدمها.....!!

                                < داروگ>

خشک آمد کِشتگاه من
در جوار کـِشت همسایه
گرچه می‌گویند :

"می‌گریند روی ساحل ِ نزدیک
سوگواران در میان سوگواران"
قاصدِ روزان ِ ابری، داروگ!

کی می‌رسد باران؟

بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه‌ی تاریک من که ذره‌ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده‌های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می‌ترکد
*چون دل یاران که در هجران یاران * 
قاصد روزان ابری، داروگ!

کی می‌رسد باران؟...

                        < قایق>

من چهره ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
با قایقم نشسته به خشکی
فریاد می زنم:
* وامانده در عذابم انداخته است
در راه پر مخافت این ساحل خراب
و فاصله
است آب
امدادی ای رفیقان با من.*
گل کرده است پوزخندشان اما
بر من،
بر قایقم که نه موزون
بر حرفهایم در چه ره و رسم
بر التهابم از حد بیرون.
در التهابم از حد بیرون
فریاد بر می آید از من:
* در وقت مرگ که با مرگ
جز بیم نیستیّ وخطر نیست،
هزّالی و
جلافت و غوغای هست و نیست
سهو است و جز به پاس ضرر نیست.*
با سهوشان
من سهو می خرم
از حرفهای کامشکن شان
من درد می برم
خون از درون دردم سرریز می کند!
من آب را چگونه کنم خشک؟
فریاد می زنم.
من چهره ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
مقصود من ز حرفم معلوم بر
شماست:
یک دست بی صداست
من، دست من کمک ز دست شما می کند طلب.
فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر
فریاد من رسا
من از برای راه خلاص خود و شما
فریاد می زنم

فریاد می زنم....!             

قبای زندگانی  چاک  تا  کی

                                  چو موران  آشیان در خاک  تا کی

به پرواز آی و شاهینی بیاموز

                                  تلاش  دانه  در  خاشاک  تا  کی

جهان مشت گل و دل حاصل اوست

                           همین یک قطره ی خون مشکل اوست

 در جهان نتوان اگر مردانه زیست 

                           همچو مردان  جان  سپردن زندگیست

عشق با دشوار ورزیدن  خوشست

                        چون خلیل از شعله گل چیدن خوشست

خدا آن ملتی را سروری داد

                             که تقددیرش بدست خویش  بنوشت

بآن ملت سرو کاری ندارد

                             که  دهقانش  برای  دیگران  کشت

 بیا تا کار این امت  بسازیم

                                   قمار زندگانی  مردانه  بازیم

چنان نالیم اندر مسجد شهر

                              که دل  در  سینه  ملا گدازیم

سرود رفته باز  آید؟ که ناید

                                    نسیمی از حجاز آید؟ که ناید

سر آمد روزگار این فقیری

                                 اگر  دانای  راز  آید؟  که ناید

چو رخت خویش بربستم از این خاک

                                 همه  گفتند  با  ما  آشنا  بود

ولیکن کس ندانست این مسافر

                           چه گفت و با که گفت و از کجا بود

ساقیا بر جگرم شعله ی نمناک انداز

                             دگر آشوب قیامت به کف خاک انداز

او بیک دانه ی  گندم به زمینم انداخت

                         تو بیک جرعه آب آنسوی افلاک انداز

ای غنچه خوابیده چو نرگس نگران خیز

                              کاشانه ی ما رفت بتارج غمان خیز

از ناله مرغ چمن از بانگ اذان خیز

                               از گرمی هنگامه آتش نفسان خیز

از خواب گران ،خواب گران؛ خواب گران خیز

                              از خواب گران خیز

ای صاحب فتوا ز تو پُرکارتریم

                  با این ھمه مستی ز تو ھُشیارتریم

تو خون کسان خوری و ما خون رزان

                  انصاف بده، کدام خونخوارتریم؟

شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی

                   ھر لحظه به دام دگری پا بستی

گفتا شیخا ھر آن چه گویی ھستم

                 آیا تو چنان که می نمایی ھستی

می خور که به زیر گل بسی خواھی خفت

             بی مونس و بی رفیق و بی ھمدم و جفت

زنھار به کس مگو تو این راز نھفت

            ھر لاله  که پژمرد نخواھد  بشکفت

گویند بھشت عدن با حور خوش است

               من می گویم که آب انگور خوش است

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار

               کاواز دھل برادر از دور خوش است

من ھیچ ندانم که مرا آن که سرشت

                   از اھل بھشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت

                  این ھر سه مرا نقد و ترا نسیه بھشت

گویند که دوزخی بود عاشق و مست

                قولی است خلاف دل، در آن نتوان بست

گر عاشق و مست دوزخی خواھد بود

                فردا باشد بھشت ھمچون  کف دست

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت

                با یک دو سه دلبری حور سرشت

پیش آر قدح که باده نوشان صبوح

               آسوده ز مسجدند و فارغ ز بھشت

گویند بھشت و حور عین خواھد بود

                  وآنجا می ناب و انگبین خواھد بود

گر ما می و معشوقه گزیدیم چه باک

                   آخر نه به عاقبت ھمین خواھد بود

گویند بھشت و حور و کوثر باشد

               جوی می و شیر و شھد و شکر باشد

پر کن قدح باده و بر دستم نِه

               نقدی ز ھزار نسیه  بھتر  باشد

یاران موافق ھمه از دست شدند

               در پای اجل یکان یکان پست شدند

بودیم به یک شراب در مجلس عمر

             یک دور ز ما پیشتَرَک مست شدند

خیام اگر ز باده مستی خوش باش

              با لاله رخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جھان نیستی است

            انگار که نیستی چو ھستی خوش باش

من بی می ناب زیستن نتوانم

                  بی باده کشیدن بار تن نتوانم

من بنده آن دمم که ساقی گوید

                 یک جام دگر بگیر و من نتوانم

غافلان همسازند،تنها توفان کودکان ناهمگون می زاید.

همساز سایه سانانند، محتاط در مرزهای آفتاب

در هیات زندگان مردگانند.

وینان دل به دریا افکنانند،به پای دارنده ی آتش ها

زندگانی دوشادوش مرگ پیشاپیش مرگ

هماره زنده از آن سپس که با مرگ و

 همواره بدان نامکه زیسته بودند، 

که تباهی از درگاه بلند خاطره شان شرمسار و سرافکنده می گذرد. 

کاشفان چشمه

کاشفان فروتن شوکران 

جویندگان شادی در مجری آتشفشان ها 

شعبده بازان لبخند در شبکلاه درد

با جا پائی ژرف تر از شادی در گذرگاه پرندگان.

  در برابر تندر می ایستند 

         خانه را روشن می کنند،

             و می میرند....