صاحب خر را به جای خر برند!!

آن یکی در خانه‌ای درمی‌گریخت
زرد رو و لب کبود و رنگ ریخت

صاحب خانه بگفتش خیر هست
که همی‌لرزد ترا چون پیر دست

واقعه چون است چون بگریختی
رنگ رخساره چنین چون ریختی

گفت بهر سخرهٔ شاه حرون
خر همی‌گیرند امروز از برون

گفت می‌گیرند کو خر جانِ عَم
چون نه‌ای خر رو ترا زین چیست غم

گفت بس جِدّند و گرم اندر گرفت
گر خَرَم گیرند هم نبوَد شگفت

بهر خرگیری برآوردند دست
جِدّجِد تمییز هم برخاستست

چونک بی‌تمییزیان‌مان سرورند
صاحب خر را به جای خر برند
مثنوی‌معنوی

یه زن و شوهر که بیست ساله با هم ازدواج کردن تصمیم گرفتن که تابستون رو کنار دریا بگذرنونن و به همون هتلی برن که بیست سال پیش ماه عسلشونو اونجا گذروندن. ولی خانومه مشغله کاری داشت و به همین دلیل توافق کردن که شوهره زودتر تنهایی بره و زنه دو روز بعد بهش ملحق بشه...
مرده وقتی وارد اتاق هتل شد دید یه کامپیوتر اون جاست که به اینترنت هم وصله. پس تصمیم گرفت که یه ایمیل به خانومش بفرسته و اونو از احوالش مطمئن کنه. بعد از نوشتن متن، تو نوشتن حروف آدرس ایمیل زنش نا غافل یه اشتباه جزیی کرد و همین اشتباه باعث شد که نامه ش به آدرس شخص دیگه ای بره که از بد حادثه بیوه ای بود که تازه از دفن شوهرش برگشته بود!
خلاصه بیوه هه کامپیوترو که روشن می کنه و میره سراغ ایمیلش تا پیام های تسلیت رو چک کنه به حالت غش روی زمین می اوفته. همزمان پسرش از راه می رسه و سعی می کنه مادرشو به هوش بیاره. یه هو چشمش به کامپیوتر می اوفته و پیامو می بینه که این طوری نوشته:

 نجات از مرگ!!

به خسیسی می گویند:

آیا تا حالا کسی را از مرگ نجات داده ای؟ّ

پاسخ می دهد:

آری، یک بار هزار تومان به یک فقیر دادم، دیدم دارد از خوشحالی می میرد،من هم ناگزیر ازش پس گرفتم!!

 نیرنگ ملّانصرالدّین

ملّا نصرالّدین هر روز در بازار گدایی می‌کرد و مردم با نیرنگی٬ حماقت او را دست می‌انداختند. دو سکه به او نشان می‌دادند که یکی شان طلا بود و یکی از نقره. اما ملا نصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می‌کرد. 

این داستان در تمام منطقه پخش شد. هر روز گروهی زن و مرد می‌آمدند و دو سکه به او نشان می دادند و ملا نصرالدین همیشه سکه نقره را انتخاب می‌کرد. تا این که مرد مهربانی از راه رسید و از این که ملا نصرالدین را آن طور دست می‌انداختند٬ ناراحت شد. در گوشه میدان به سراغش رفت و گفت: 

هر وقت دو سکه به تو نشان دادند٬ سکه طلا را بردار. این طوری هم پول بیشتری گیرت می‌آید و هم دیگر دستت نمی‌اندازند. 

ملا نصرالدین پاسخ داد: ظاهراً حق با شماست٬ اما اگر سکه طلا را بردارم٬ دیگر مردم به من پول نمی‌دهند تا ثابت کنند که من احمق تر از آن‌هایم. شما نمی‌دانید تا حالا با این کلک چقدر پول گیر آورده‌ام.

«اگر کاری که می کنی٬ هوشمندانه باشد٬ هیچ اشکالی ندارد که تو را احمق بدانند.»

‌

 شگرد پیرزن!

یه پیرزن ٩٠ ساله عكسشو می بره عكاسى میگه: 

اینو برام فتوشاپ كنید. نه آرایشم كنید نه جوانم كنید !
عكاسه میگه: پس چیكار كنیم؟

پیرزنه میگه: یه گردنبند الماس و یه انگشتر یاقوت به عكسم اضافه كنید كه بعد از مرگم عروسام اونقدر بگردن دنبالش تا نفسشون در بیاد...

اسکل چیست؟

اسکل : نام پرنده ای است که قیافه با مزه ای هم دارد. در خصوصیات این پرنده نوشته اند :
او وقتی زمستان غذا جمع آوری می کند، محل نگهداری آن ها را فراموش می کند و به همین دلیل با مشکل مواجه می شود. یا هنگام خانه سازی فراموش می کند که خانه اش را کجا ساخته است و اگر از لانه اش بیرون بیاید راه باز گشت را پیدا نمی کند.

 همه یا یک نفر؟!

‌
‏اریش هونكر رهبر آلمان شرقی روزی در خیابانی مردم را می‌بیند كه در صف ایستاده‌اند. از ماشین پیاده شده و ‏به درون صف رفته و می‌پرسد: 

چرا اینجا صف بستید؟ 

می‌گویند :در انتظار اجازه سفر به خارج از كشور هستیم.... 

در مدتی‌كه او بود صف خلوت شد! پرسید :مردم كجا رفتند؟ 

شخصی گفت: ‏وقتی شما بخواهید بروید دیگر نیاز نیست كسی از كشور خارج شود!

بعضی وقت‌ها اگر یک نفر از مملكت خارج شود، همه چیز درست خواهد شد..

دزد و قاضی 

خیلی زیباست. با تأمل بخوانید. انگار خیلی آشناست!

راویان گفتند دزدی نابکار  
رفت گِرد خانه ای در شام تار

گربه آسا بر سر دیوار شد
نردۀ ایوان گرفت و دار شد

از قضا آن نرده خیلی سست بود
زود با دزد دغَل آمد فرود

دزد محکم خورد بر روی زمین
گشت خون آلود، از پا تا جبین

چون که از آن خانه ناراضی برفت
لنگ لنگان تا بر قاضی برفت

چون به قاضی گفت شرح حال خویش
قلب قاضی گشت از این قصّه ریش

گفت: می باید شود بالای دار
صاحبِ آن خانۀ بی اعتبار

آوریدش تا بپرسم کاو چرا
کرده بر این دزد بیچاره جفا

پس بیاوردند صاحبخانه را
آن ز قانون نوین بیگانه را

چون که قاضی خواند متن دادخواست
گفت: ای قاضی مگو، چون نارواست

نیست تقصیر من برگشته بخت
چوب آن شاید نبوده خوب و سخت

باید آن نجّار آید پای دار
چون که او بد چوب را کرده به کار

گفت قاضی: حرف او باشد درست
باید آن نجّار را فِی‌الفور جُست

گزمه ها رفتند و او را یافتند
زود سوی محکمه بشتافتند

مثل مرغ گیر کرده بین تور
در عدالتخانه بردندش به زور

کرد قاضی بد نگاهی سوی او
کز نگاهش گشت سیخ، هر موی او

گفت: ای نجّار، مُردن حقّ توست
نرده می‌سازی چرا با چوب سست؟

گفت آن نجّار: هستم بی گناه
در قضاوت می نمایی اشتباه

چوب سست و بد کجا بردم به کار
بوده جنس نرده از چوب چنار

لیک وقتی نرده را می ساختم
چون به محکم کاریش پرداختم

ماهرویی کرد، از آنجا عبور
جامه بر تن داشت همرنگ سمور

بس لباسش بود خوش رنگ و قشنگ
از سَرم رفت هوش و از رُخ رفت، رنگ

چون که من هم شاکیم، بنما جواب
گو بیاید او دهد ما را جواب

با نشانی ها که آن نجّار داد
گزمه ای آورد او را همچو باد

دید قاضی وه چه زیبا منظری است
راستی کاو دلربا و دلبری است

گفت: ای زیبا رخ و رنگین لباس
مایۀ اخلال در هوش و حواس

دانی از نجّار بُردی آبرو؟
میخ ها را جابه جا کرده فرو

زان لباس نو که بر تن کرده‌ای
خلق را درگیر با هم کرده‌ای

در جواب او بگفت آن ماهرو
هرچه می خواهد دل تنگت بگو

از قد و اندام و چشمان و دهان
بنده هم هستم به مثل دیگران

گر لباسم اندکی زیباتر است
پاسخش با مردمان دیگر است

رنگرز این گونه رنگش کرده است
بیش‌تر از حد، قشنگش کرده است

گفت آن قاضی: از این هم بگذرید
رنگرز را، زود اینجا آورید

پس در آن دَم گزمه‌ها بشتافتند
رنگرز را در پسِ خُم یافتند

گزمه‌ای سیلی بزد بر گوش او
جَست برق از گوش و از سر هوش او

گزمه‌ای آنقدر گوشش را کشید
تا به نزد قاضی عادل رسید

چون سلام از رنگرز قاضی شنُفت
نه جوابش داد، با فریاد گفت:

جامۀ نسوان ملوّن می کنی؟
بنده را با دزد دشمن می کنی؟

هیچ می‌دانی طناب و چوب دار
هست بهر گردنت در انتظار؟

رنگرز با این سخن از هوش رفت
بر زمین افتاد و رنگ از روش رفت

گفت قاضی: زود بیرونش کنید
تا که بیهوش‌است، بر دارش زنید

گزمه ها بردند او را پای دار
تا بماند عدل و قانون پایدار

رنگرز چون روی کرسی ایستاد
گزمه‌ای چشمش به قد او فتاد

داد زد: ای گزمگان، این نابکار
گردنش بالاتر است از چوب دار

گزمه چون اعدام را دشوار دید
بی تأمّل تا بر قاضی دوید

گفت: قربانت شوم، این بی تبار
کلّه اش بالاتر است از چوب دار

گفت قاضی: بردی از ما آبروی
زودتر یک فرد کوته تر بجوی

رنگرز پیدا نشد یک رنگ کار
یک نفر باید شود بالای دار

زودتر معدوم کن یک زنده را
تا که بربندیم این پرونده را

آری آن پرونده این سان بسته شد
«طالبی» بس کن که دستت خسته شد

«نعمت الله طالبی»
شاعر و طنزپرداز از اصفهان

 داستان دو بز

می گویند ملانصرالدین دو بز داشت که مثل جان شیرین از آن بزها مراقبت می کرد ، روزی یکی از بزها وقتی طناب گردنش را شُل دید فرصت را غنیمت شمرد و پا به فرار گذاشت و ملا هرچه گشت بز را پیدا نکرد . 

به خانه برگشت و بز دوم را که به تیرک طویله بسته شده بود و در عالم خودش داشت علف می خورد به باد کتک گرفت ...

همسایه‌ها با صدای فریادهای ملا و نالۀ بز به طویله آمدند و گفتند : 

آی چه می کنی ؟ حیوان زبان بسته را کُشتی ...

ملانصرالدین گفت : آن بزم فرار کرده!

گفتند : این که فرار نکرده! این بیچاره را چرا می زنی ؟

ملانصرالدین گفت : شما نمی‌دانید ، اگر طنابش محکم نبود این نابکار از آن یکی هم تندتر می‌دوید !