‍ بازی اهل سیاست که فریبَ‌ست و ریا

هرکه شد خام به ‌صد شعبده خوابش کردند
هر‌که در ‌خواب نشد ،  خانه خرابش کردند

پشت دیوار خری داغ نمودند و به ما
وصفی از طعم دل‌انگیز کبابش کردند

گفته بودند که سازیم وطن همچو بهشت
دوزخـی پر ز بـلایـا و عذابش کردند

بازی اهل سیاست که فریبَ‌ست و ریا
خدمت ِ خلق ستمدیده خطابش کردند

اول کار بسی وعدۀ شیرین دادند
آخرش تلخ شد و نقشه بر‌ آبش کردند

آنچه گفتند شود سرکۀ نیکـو و حلال
در نهانخانۀ تـزویـر شـرابـش کردند

ز کـه نالیم که شد غفلت و نادانی ما
آنچه سرمایۀ ایجاد ِ سرابش کردند

لب فروبسته ز دردیم و پشیمانی و غم
گرچه خرسندی و تسلیم حسابش کردند...

#فرخی_یزدی

ما و مسئولین و کاسبان تحریم!

شغالی مرغ پیرزنی را دزدید. پیرزن در عقب او نفرین کنان فریاد زد:
 «وای! مرغ دو منی (۶ کیلویی) مرا شغال برد.»
شغال از این مبالغه به شدت غضبناک شد و با نهایت تعجب و غضب به پیرزن دشنام داد.
در این میان روباهی به شغال رسید و گفت:
«چرا این قدر برافروخته ای؟»
شغال جواب داد:
ببین این پیرزن چقدر دروغگو و بی انصاف است. مرغی را که یک چارک (۷۵۰  گرم) هم نمی شود، دو من می خواند !
روباه گفت:
بده ببینم چقدر سنگین است؟»
وقتی مرغ را گرفت، پا به فرار گذاشت و گفت:
به پیرزن بگو مرغ را به پای من چهار من حساب کند!!

حکایت ما و مسئولین و کاسبان تحریم..

نگاه برخی شاعران به حمله نظامی دشمن

ای خداوند هفت سیاره
کافری را فرست خونباره!
این شعر"کمال‌ اسماعیل"قدیمی‌ترین ریشه منظوم "انتظارحمله نظامی به کشور برای پایان یافتن ظلم" است.
نمونه معاصر آن هم این شعر اخوان ثالث است:

کاوه‌ای پیدا نخواهد شد امید
کاشکی اسکندری پیدا شود!

کمال اسمعیل به دست مغولان کشته شد، اسکندرِ معاصر امید هم صدام بود که خود؛ لعنش کرد.

نقطه مقابل این نگاه هم نگاه اشعری مسلک است. نگاهی جبری  تقدیرگرا که معتقد است  هیچ‌ وضعیتی  بهتر از وضع موجود نیست:

"لیس فی الامکان احسن مماکان".

همچون سعدی که هم هلاکو را  ستود و  هم خلیفه مغلوب را.

نگاه منطقی تاریخی اما نگاه ناصرخسرو  است. ترکیبی از تعصب‌زدایی،تلاش برای تغییر و  افزایش توان برای تحمل یکدیگر.
از مذهب خصم خویش بررس
تا حق بشناسی از مزوَّر

@sahaniranmehr
https://twitter.com/sahandiranmehr/status/1160298778198511619?s=20

خونابه غزل

بگذارتا بگریم چون ابر در بهاران
کامد چه زهر تلخی در کام خلق ایران

دیگربلا نمانده تا ما دمی نبینیم
آسایش دو گیتی، رفته زیاد انسان

فریادآه و افغان از مرد و زن برآمد
از این فشار سنگین، ملت شده گریزان

هرسوی و هرکرانه، بینی یکی نشانه
از غارت و چپاول،از خفّت فراوان

ازقصه فلسطین،ما جمله زهر خوردیم
از این همه خسارت،چیزی نشد نمایان

آزادی فلسطین، آخر نشد میسّر
ما خود اسیر گشته،با ذلتی دوچندان

یک ملت گرسنه،در جای جای میهن
جانش به لب رسیده،چون دسته اسیران

تلخ است زندگانی ،با این همه گرانی
ازفقر و این نداری،بیکاری جوانان

گویی که عقل سالم، در کله ای نمانده
تابشنود نصیحت،از روی عدل و احسان

این رسم روزگار است،یا رسم حق مداری؟
کز جان و مال مردم،خود بگذری چه آسان؟

ای وای بر امیری،کز یاد برده باشد
میثاق حق شناسی ،با مردمی مسلمان

جانا روا نباشد،این رسم پاسداری
از آرمان ملت،بانام دین و قرآن

(؟)
اول شهریور ۹۸

 ما از درون زنگ زدیم!

من تعجب می كنم
چطور روز روشن
دو ئیدروژن
با یك اكسیژن؛ تركیب می شوند
وآب از آب تكان نمی خورد!

پزشكان اصطلاحاتی دارند
كه ما نمی فهمیم
ما دردهایی داریم كه آن ها نمی فهمند
نفهمی بد دردی است
خوش به حال دامپزشكان!

بهزیستی نوشته بود :
شیر مادر ،مهر مادر ،جانشین ندارد
شیر مادر نخورده،مهر مادر پرداخت شد
پدر یك گاو خرید
و من بزرگ شدم
اما هیچ كس حقیقت مرا نشناخت
جز معلم عزیز ریاضی ام
كه همیشه می گفت:
گوساله ، بتمرگ !

شیر مادر، بوی ادكلن می‌داد
دست پدر، بوی عرق
(گفتم بچه‌ام نمی‌فهمم )
نان، بوی نفت می‌داد
زندگی، بوی گند
(گفتم جوانم نمی‌فهمم)
حالا كه بازنشسته‌ شده‌ام
هر چیز، بوی هر چیز می‌دهد، بدهد
فقط پارك، بوی گورستان
و شانه تخم مرغ، بوی كتاب ندهد!

با اجازه محیط زیست
دریا، دریا دكل می‌كاریم
ماهی‌ها به جهنم !
كندوها پر از قیر شده‌اند
زنبورهای كارگر به عسلویه رفته‌اند
تا پشت بام ملكه را آسفالت كنند
چه سعادتی !
داریوش به پارس می‌نازید
ما به پارس جنوبی !

نیروی جاذبه
شاعران را سر به زیر كرده است
بر خلاف منج‍ّم ها كه هنوز سر به هوایند
تمام سیب ها افتاده‌اند
و نیوتن، پشت وانت
سیب‌زمینی می‌فروشد
آهای، آقای تلسكوپ !
گشتم نبود، نگرد نیست!

مثل روزنامه‌ها، اول همه را سر كار می‌گذارند
بعد آگهی استخدام می‌زنند
بچه‌های وظیفه، یا شاعر شده‌اند یا خواننده !
خدا را شكر در خانه ما، كسی بیكار نیست
یكی فرم پر می‌كند، یكی احكام می‌خواند
یكی به سرعت پیر می‌شود
و آن یكی مدام نق می‌زند :
مرده‌شور ریختت را ببرد
چرا از خرمشهر، سالم برگشتی؟

تعطیلات نوروز به كجا برویم
پدر از بی‌پولی گفت و قسط‌های عقب‌مانده
مادر از سختی راه و بی‌خوابی و ملافه و حمام
ساعت شد 12 نصف شب
گفتیم برویم سر اصل مطلب
یكی گفت برویم شیراز
دیگری گفت نه‌خیر مشهد
ساعت شد 5 صبح
مادر گفت بالاخره كجا برویم
پدر گفت برویم بخوابیم !

جهان در اول دایره بود
بعد از تصادف با یك كفشدوزك
ذوزنقه شد
تا در چهار گوشه ناهمگون آن بنشینیم
و برای هم پاپوش بدوزیم !
و شانه تخم مرغ، بوی كتاب ندهد!

من تعجب می كنم
به گزارش خبرگزاری پارس
میراث فرهنگی به وزارت نیرو پیوست
بانك پاسارگاد- شعبه تخت جمشید
وام ازدواج می دهد
استخر,نام سابق دشت مرغاب است
به همت كارشناسان داخلی
مقبره كوروش به جكوزی مجهز می شود
شعار هفته: آب آبادانی ست .. نیست !

رخش،گاری كشی می كند
رستم ،كنار پیاده رو سیگار می فروشد
سهراب ،ته جوب به خود پیچید
گردآفرید،از خانه زده بیرون
مردان خیابانی برای تهمینه بوق می زنند
ابوالقاسم برای شبكه سه ،سریال جنگی می سازد
وای ...
موریانه ها به آخر شاهنامه رسیده اند!!

این پارك پاركینگ می شود
این درخت ،تیر برق
این زمین چمن ، آسفالت
و من كه امروز به اصطلاح شاعرم
روزی یك تكه سنگ می شوم
با لوح یادبودی بر سینه
درست،وسط همین میدان

مواظب وسایلتون باشین!
من بودم و جمشید و یك پادگان چشم قربان!
از سلمانی كه برگشتیم سرباز شدیم
در تخت های دوطبقه،
خواب های مشترك دیدیم
یك روز كه من نبودم
تخت جمشید را غارت كرده بودند!

شب خیرات
مادر ،یك ریز
دعای باران خواند
نزدیك های صبح
رود كنار خانه پر شد
از روی پل گذشت
یواشكی به اتاق رفت
و ما به خیر و خوشی یتیم شدیم!

در راه كشف حقیقت
سقراط به شوكران رسید
مسیح به میخ و صلیب
ما نه اشتهای شوكران داریم
نه طاقت میخ و صلیب
پس بهتر است به جای كشف حقیقت
برگردیم و كشكمان را بسابیم!

صفر را بستند
تا ما به بیرون زنگ نزنیم
از شما چه پنهان
ما از درون زنگ زدیم!

(؟)

اساس خودشکوفایی

نسیمی نوگلی را باز می کرد

به گوشش نغمه ای را ساز می کرد

که من پیراهنت را می گشایم

به صبح زندگی ره می نمایم

شکوفه شادمان خندید و بشکفت

و اندر پاسخش این راز را گفت

که گر خود نشکفم رنج تو فانی است

اساس خودشکفتن جاودانی است

#شفیعی_مطهر

«زندگی نامه» (طنز)

آغاز حیاتم که مصادف شده با جنگ
دوران جوانی چک و تیپایی و اُردنگ
حالا سر پیری سر ِ پُر باد و دل ِ تنگ
دنیا نشده هیچ به کام ِ منِ الدنگ

من قصّه‌ی یک چوب دو سر سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

هرکس به طریقی کمی از مال مرا خورد
کم کم همه دارایی و اموال مرا خورد
آفت زده و میوه‌ی هر سال مرا خورد
از راه رسید و ثمر ِ کال مرا خورد

محصولی از این باغ ثمر سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

کس فکر زن و بچّه و آینده‌ی ما نیست
فکر ِ دل ِ تنگ و لب ِ بی‌خنده‌ی ما نیست
یا بابت این مسئله شرمنده‌ی ما نیست
این زندگی القصه برازنده‌ی ما نیست

تَه مانده‌ی این نسل ِ جگر سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

با این که گل و سبزه و سرو و سمنم سوخت
باغ و گل و پروانه و زاغ و زغنم سوخت
آنجام و فلان جام و تمام ِ بدنم سوخت
یعنی همه جا آش ِ نخورده دهنم سوخت

پرسید کس از من که مگر سوخته هستم؟؟!
این است که الانه پدر سوخته هستم

بدکاره و بدصورت و بدسیرت و بدمست
رفتند پَس ِ پرده و با هم شده همدست
یعنی که من و این همه بیراهه و بُن‌بست
«تا بوده همین بوده و تا هست همین است»

از لحظه‌ی آغاز ِ سفر سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

از گور درآورده غم ِ نان پدرم را
خَم کرده جلوی ِ کس و ناکس کَمَرم را
پُر کرده‌ام از دزد و دغل دور و برم را
تا بَین سران جا بکنم بلکه سرم را

خاکی گهرآلود و گهر سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

یک عدّه از این مائده خوردند ولی من…
نفت و دَکَل از منطقه بُردند ولی من…
هی پول به هر بانک سپردند ولی من…
با این همه از شرم نمردند ولی من…

از این همه بردار و بِبَر، سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

در مدرسه یک نیمه‌ی عمرم به هدر رفت
نیم ِ دگرش بر سر ِ امّا و اگر رفت
دنبال هنر رفتم و خونم به جگر رفت
بیچاره هرآن کس که به دنبال هنر رفت

پرورده‌ی این خاک هنر سوخته هستم
این است که الانه پدر سوخته هستم

رسول سنایی

https://t.me/rezamolavi_103

ارزنده ترین زینت زن طبخ کباب است !

ای زن به تو از شوهرت این گونه خطاب است⚘
ارزنده ترین زینت زن طبخ کباب است

هر چند که تعظیم به مخلوق روا نیست
تعظیم به شوهر بکنی عین ثواب است

بد نیست که از غر زدنت نیز بکاهی
مخصوصاً اگر شوهرت اعصاب خراب است

تا وصله ی پوشاک تو معلوم نباشد
چادر به سرت کن که مهم حفظ حجاب است

هر زن که نوازش نکند شوهر خود را
بدجور پس از مرگ گرفتار عذاب است

از شوهرش آن زن که اطاعت ننماید
از دوزخیانی ست که در قیر مذاب است

احسنت بر آن زن که همان اوّل صبحی
رختش همگی شسته و بر روی طناب است

باید قفس از جنس طلا ساخت برایش
زن مثل قناری ست ولی مرد عقاب است

مرد است که اصل است چنان موج خروشان
زن وصل به اصل است، قشنگ است، حباب است

آرایش زن نیز خودش چیز عجیبی ست
معلوم نشد چیست، لعاب است؟ نقاب است؟

حتّی نتوانست بفهمد قلم صنع
زن چیست در این بین، سؤال است؟ جواب است

البتّه مشخّص شده از مهریه اش که
از ثانیه ی عقد سرش توی حساب است

مردان همه باید دو سه تا زن بستانند
مقصود از این کار هوس نیست، ثواب است

دلواپس شعرم همه ی عمر؛ زنم گفت:
دلواپس نان باش که این خربزه آب است

متاسفانه شاعر نگون بخت همان شب بطور نامشخص از دار دنیا رفت

اما این کجا و آن کجا!

عده ای سرب و گلوله, عده ای میلیاردها
هر دو تا خوردند اما این کجا و آن کجا!

این یکی از سوز ترکش آن یکی هم در سونا
هر دو می سوزند اما این کجا و آن کجا!

عده ای بر روی مین و عده ای بر بال قو
هر دو خوابیدند اما این کجا و آن کجا!

این یکی بر تخت ماساژ آن یکی بر ویلچرش
هر دو  آرام اند اما این کجا و آن کجا!

این یکی در عمق دجله, آن یکی آنتالیا
هر دو در آب اند اما این کجا و آن کجا!

این یکی با گاز خردل, آن یكی با گاز پارس
هر دو می سازند اما این کجا و آن کجا!

عده ای کردند کار و عده ای بستند بار
هر دو فعال اند اما این کجا و آن کجا!

باکری ها سمت غرب و خاوری ها سمت غرب
هر دو تا رفتند اما این کجا و آن کجا!

آن یکی بر پشت تانک و آن یکی بر صدر بانک
هر دو مسئول اند اما این کجا و آن کجا!

عده ای بر تار شیطان می تنند چون عنکبوت
عده ای بر حق و جاویدند اما این کجا و آن کجا!

 کـار مردم نمی کشید به دار !

می گویند منبر را از چوب درخت گردو می سازند که بسیار محکم و با کیفیت است.
درخت گردو علاوه بر چوب مرغوب، سایه و بار خوبی هم دارد.
اما درخت چنار میوه ندارد، سایه درست و حسابی هم ندارد، از آن چوبه دار می سازند.
دعوای این دو درخت در شعر استاد شهریار شنیدنی است!


گفت با طعنه منبری به چنار:
سرفرازی چه می کنی؟ بی بار!
نه مگر ننگ هر درختی تو؟
کز شما ساختند چوبه دار!

پس بر آشفت آن درخت دلیر،
رو به منبر چنین نمود اخطار؛
گفت: گر منبر تو فایده داشت،
کـار مردم نمی کشید به دار !